“En cut!” De stem weergalmde in het gehoorgang van Rolo, maar die was er zodanig aan gewend geraakt dat hij het niet eens meer zo hard hoorde. Hij stopte automatisch met het in-character zijn van z’n huidige rol in een nieuwe film en sprong van het platform af waar hij opstond, automatisch wandelend naar de tafel waar snacks en drinken op stond. Hij smachtte eerlijk gezegd al een uur naar wat water, maar omdat ze in volle toeren aan het draaien waren, had hij nog geen kans gehad om te drinken. Nu hij die wel had, greep hij die met grijpgrage handjes. Het duurde dan ook niet lang of hij had zijn gevulde bekertje tegen z’n lippen gezet, waar hij gulzig van begon te drinken. “Ik moet zeggen, ik ben blij met jou in ons team Rolo!” hoorde hij de stem van de director zeggen. Hij draaide zich om en glimlachte vriendelijk. “Ach, ik doe m’n best,” reageerde hij nonchalant. Het was niet eens gelogen. In het begin was het misschien stroef gegaan met z’n baantje, maar nu ging het een stuk soepeler dan toen.  Hij durfde zelfs te zeggen dat hij aardig wat vaardigheden erbij had gekregen sinds zijn aankomst in Realiteit. “Nee, ik meen het man. Hoe kan iemand als jij nou geen manager hebben? Bespaart je een hoop tijd.” Rolo fronste lichtjes en keek naar zijn bekertje water. “Ik doe liever zelf mijn taken, m’n beste. Dan heb ik tenminste een overzicht,” antwoordde hij. De man haalde zijn schouders op, wenste hem nog een fijne dag en vertrok naar een andere werknemer om die lastig te vallen. Rolo vond het niet erg. Hij had de hele dag al naar die vent moeten luisteren, dus een beetje rust en stilte tijdens zijn korte drinkpauze stelde hij erg op prijs.

Nadat hij zijn bekertje had leeggedronken en weggegooid, besloot hij maar eens dat het tijd was om te vertrekken. De bus naar huis vertrok ieder moment en hij wilde deze nog wel halen. Weliswaar reed er om het half uur een bus, maar hij had toch liever de eerstvolgende. Met een vriendelijk grijnsje op zijn gezicht gaf hij zijn complimenten en vaarwel aan de rest van de crew en vertrok toen naar de bushalte. Halverwege voelde hij in zijn zak waar z’n portemonnee te vinden was en kwam toen tot zijn verbazing erachter dat hij die niet voelde. Hij bleef abrupt staan en begon in zijn andere zak te voelen, maar ook daar geen succes. Lichtelijk in paniek haalde hij de kleine schoudertas achter zich vandaan en begon daarin te zoeken, waarin hij – tot zijn opluchting – inderdaad zijn portemonnee vond met z’n vervoersbewijs in. Zuchtend stapte hij door naar de halte en ondervond dat de bus er al lang stond. Zou hij dat nog kunnen halen? Misschien als hij een sprintje inzette. Rolo dacht geen twee keer na hierover en zette het op een lopen naar de bus. Gelukkig had de chauffeur hem al gezien en was het niet zo’n vervelend figuur die dan alsnog wegreed. Deze bleef wachten tot hij was ingestapt. “Bedankt vriend,” hijgde hij naar de man achter het stuur, die hem een glimlach schonk en ‘geen dank’ mompelde. Rolo knikte naar hem en keek toen de bus in; op zoek naar een zitplek. Zo te zien was de bus aardig vol, maar hij zag nog wel een aantal lege stoelen. Besluitend om op een willekeurige stoel te gaan zitten, keek hij de persoon aan waar hij naast ging zitten. “Hallo!” groette hij de vreemdeling vriendelijk. Wie weet kon hij nog wel een vriend overhouden na deze busrit. Hij was toch redelijk lang onderweg naar huis.

Tot zijn genoegen was zijn gezelschap niet bepaald teruggetrokken en kreeg hij daadwerkelijk een reactie terug. “Dat kun je wel zeggen, ja,” grinnikte Rolo ter reactie op de opmerking. Hij keek even opzij en nam de jongeman die naast hem zat in zich op. Het was een jonge knaap; waarschijnlijk niet ouder dan achttien en hij droeg nou niet bepaald de meest chique kleren. Rolo was echter niet iemand die een ander hierop afkraakte, aangezien hij zelf ook best laag in de samenleving had gestaan tot voor Realiteit. Had deze knul dan ook moeite met rondkomen? Hij moest toegeven dat het leven hier niet heel anders was dan waar hij vandaan kwam wat het geld betrof. Belastingen waren hier dan misschien niet zo hoog als de nieuwe wet van prins John, maar leven was zelfs hier nog belachelijk duur. Het was dat hij en Marilyn inmiddels een redelijk goed betaalde baan hadden, anders was Rolo waarschijnlijk in zijn oude steelpatroon gebleven.
Zijn blik viel even op de half opgegeten appel die de jongen in zijn handen had, waardoor hij zich bedacht dat ook hij best wel trek had. Misschien had Marilyn al eten voor hem gemaakt, maar hij betwijfelde of ze al stukken eerder dan hem thuis was. Het spande er zelfs elke dag om wie eerder en wie later was. In zijn hoofd was het af en toe nog wel eens een race. Wie er als eerste was. Hij had dan ook vaak extra langzaam gedaan, in de hoop dat hij als laatste thuiskwam nadat hij een bosje bloemen voor haar had gekocht. Gekocht. Niet gestolen. Hoewel hij in het begin nog wel eens een willekeurig bos bloemen had geplukt in de voortuin van een wildvreemde.

Rolo hoorde dat de jongen naast hem iets mompelde en zag toen dat de knul verder zijn stoel inzakte. Nieuwsgierig keek hij van zijn metgezel naar de voorkant van de bus, want hij hoorde al snel een andere vraag zijn gehoorgang bereiken. Het antwoord dat werd gegeven, liet hem fronsen. Ging dit over z’n nieuwe kennis? Lang hoefde hij daar in ieder geval niet over na te denken, want hij telde al snel één en één bij elkaar op. Was het niet voor het blonde haar en de manier waarop de jongen nu naast hem zat, dan was het wel de appel die zijn identiteit als dief had vrijgegeven.
Vliegensvlug sprong Rolo op van zijn stoel en liep naar voren, waardoor hij nu de volledige aandacht van zowel de chauffeur als de groenteman op zich kreeg. “Zou ik zo vrij mogen zijn om me ertussen te voegen?” vroeg hij beleefd, waarop de twee mannen elkaar eerst vreemd aankeken en toen naar Rolo knikten. “De jongen die u net beschreef stapte de vorige halte al uit. Tenminste, ik neem aan dat u de knul bedoelt met de geraffelde kleding aan?” De groenteman snoof en knikte, waarop hij Rolo bedankte en de bus weer uitliep. Rolo zelf liep vlug weer terug naar zijn stoel om voor de jongen te kunnen zitten, zodat deze afgeschermd was van de groenteman. Hij draaide zich naar hem om en wierp hem een geruststellende glimlach toe, alsof hij zonder woorden probeerde te zeggen dat hij aan zijn kant stond.

Pas toen de groenteman uit het zicht was verdwenen, ging de jongen naast hem weer rechtop zitten. De bus was inmiddels ook weer vertrokken naar de volgende bushalte; dat kon Rolo wel voelen aan het heen en weer geschud van het voertuig. Heftig was het niet bepaald te noemen, maar nog wel voelbaar voor de mensen die echt aan het opletten waren. Dat was niet veel, kon Rolo nu al zeggen, want de meesten waren of in slaap gevallen of staarden in gedachten het raam uit. Hier en daar zag hij ook iemand met oortjes in zitten, wat niet bepaald een erg uitnodigend sfeertje gaf. Daarom was hij ook blij dat hij naast deze blonde knul was gaan zitten, want ondanks het feit dat hij een dief was, was hij wel aardig tegen hem geweest. Niet dat Rolo echt neerkeek op dieven. Dat zou een beetje hypocriet zijn. De jongen naast hem begon al snel weer te spreken en hij luisterde aandachtig. “Geen dank hoor,” grijnsde Rolo naar hem en nam zijn hand aan. “De naam is Rolo.” Hij keek nog een keer opzij, maar constateerde dat de rest van het volk nog altijd bezig met zichzelf was. Of juist een totaal andere wereld. Dat kon hij ze niet kwalijk nemen, want hij had ook in hun schoenen gestaan toen hij net in Realiteit was aangekomen. Het was dan wel makkelijk voor hem geweest om zich aan te passen, maar het gemis naar zijn eigen wereld was er nog steeds. Vooral naar Marilyn. Gelukkig kwam hij haar uiteindelijk in Café Caramel tegen.
“Ik heb zelf ook in dat schuitje gezeten, weet je,” begon hij tegen Newt. Hij keek de jongen even schuin aan. “Ik leende van de rijken en gaf het aan de armen. Stelen is een ondeugend woord.” Zijn grijns keerde terug, maar dan in het klein. Newt was in dit opzicht niet helemaal hem, maar hij kon het niet helpen om toch iets van zichzelf in de jongen te zien. “Je doet me aan mij denken,” gaf hij eerlijk toe. “Dat is echter niet de rede dat ik je hielp.” Rolo keek even naar het kleine schermpje waar de volgende straatnaam op te zien was. Zijn halte was nog lang niet aan de beurt, maar dat vond hij ook helemaal niet erg. “Waar ga je eigenlijk heen?”

Newt zag dat de man naast hem ook moest grijnzen, en dat deed hem goed. Rolo, stelde de man zichzelf voor. Newt liet zijn blik even over de rest van de mensen gaan, maar die besteedden geen aandacht aan hen. Newt greens en nam een hap van zijn - ja, toch echt wel zijn - appel. Toen Rolo weer begon te praten keek Newt hem weer aan. Newt lachte toen Rolo zei dat stelen een ondeugend woord was. "Die moet ik onthouden." greens hij. "Je doet me aan mij denken." zei Rolo toen. Newt grinnikte opnieuw. "Is dat goed of slecht?" hij keek Rolo vragend aan. "Waarom verried, verraade... Verried... Dinges. Waarom hielp je me dan wel?" vroeg Newt nieuwsgierig. Newt keek uit het raam naar de omgeving toen Rolo vroeg waar hij eigenlijk heen ging. Newt lachte en richtte zich weer tot de man. "Waar de bus mij brengt. Ik stap gewoon uit als de omgeving me bevalt. Of als ik aardige mensen ontmoet en zij de bus uit gaan, dan ga ik meestal gewoon mee." grinnikte hij. Dat was wel een voordeel van geen huis hebben; je had geen tijd dat je ergens terug moest zijn, want je had niets om naar terug te gaan. Newt mistte dat ook niet. Ja, ergens wel, maar dat zat heel diep weggestopt.

De jongen lachte; een geluid dat goed in zijn oren klonk. Zelfs als muziek. Lachen was immers één van de beste medicijnen en het deed hem op de één of andere manier sterk denken aan thuis. Niet zijn thuis in Realiteit, maar zijn echte thuis. Daar mocht hij dan wel een gezochte crimineel zijn; het lachen van de arme dorpelingen zodra hij met een grote buit thuiskwam had hem altijd goed gedaan. Dan was hij maar een ‘crimineel’. Maar hij was wel een aardig goede crimineel. Rolo had nog best vaak de neiging om iets te stelen hier, maar de rijkeren waren in deze wereld minder goed bereikbaar. Bovendien werd geld hier ook beter bewaakt en dat risico nam hij liever niet. Newt vertelde dat hij zijn spreuk moest onthouden, waarop de jongeman begon te grinniken. Het was slechts een dingetje geweest die hij tegen iemand had gezegd in zijn eigen wereld, maar het was hem altijd bijgebleven. Het was immers zijn eigen mening. Die kon hij niet zomaar negeren. Toen de jongen vroeg of het goed of slecht was dat Newt hem aan zichzelf deed denken, trok hij eerst een nadenkend gezicht, maar grijnsde uiteindelijk weer. “Licht eraan hoe je het bekijkt, mijn beste,” reageerde hij. “Ik zou het als iets goeds aanschouwen.”

Waarom? Dat was een vraag die hij had kunnen verwachten en een erg goede vraag om te stellen. Waarom had Rolo hem eigenlijk geholpen, was het niet voor het feit dat hij zichzelf in Newt zag? Simpel. “Ik heb altijd voor de minder bedeelde gevochten. Dat doe ik nu nog steeds,” begon Rolo zijn uitleg. “Hoewel een simpele groenteboer in Realiteit ook niet veel verdient, lijkt het me nog altijd meer dan iemand als jij.” Hij liet zijn blik tijdens het vertellen door de ruimte glijden en liet uiteindelijk zijn ogen weer op de jongen naast hem vallen. “Dat, en ik stort mezelf nog steeds graag in de problemen,” vertelde hij met een knipoog.

Op zijn vraag waar Newt heen ging, kreeg hij een vrij nonchalant en toch filosofisch antwoord. Bij het laatste moest hij toch wel even lachen. “Als je geluk hebt en je speelt je kaarten goed, nodig ik je misschien nog wel uit voor het avondeten,” reageerde hij. “Ik weet zeker dat mijn verloofde daar geen problemen mee heeft – als ze dan al thuis is.” Marilyn was wat dat betreft ook niet zo moeilijk daarin. Zowel hij als zij hielpen graag de mensen die het nodig hadden en Newt zag er wel naar uit dat hij een stevige avondmaaltijd kon gebruiken. Nu waren ze beiden niet rijk, ondanks hun best wel goedbetaalde baantjes, maar ze konden in ieder geval heel wat meer besteden dan voorheen. Of nou ja, Rolo vooral dan.

Naarmate de bus vaker gestopt was bij verschillende haltes, was het nu rustig in de bus. "Licht eraan hoe je het bekijkt, mijn beste." reageerde Rolo op Newt's vraag. "Ik zou het als iets goeds aanschouwen." Newt grinnikte en liet zijn hoofd tegen het raam aan rusten. "Dan kan ik dat ook wel doen denk ik." glimlachte Newt. Langzaam begon zijn drukke stemming minder te worden. Hij was inmiddels best moe aan het worden, en met zijn vermoeidheid kwam ook zijn meer sombere stemming naar boven. Dat was iets wat hij altijd had, maar meestal wist hij het te verbergen. En zo wie zo wilde hij nu niet somber gaan zitten doen bij Rolo. Hij kon er gewoon niet goed tegen dat er een deel van zijn geheugen miste. Dat was toch niet zo raar? “Ik heb altijd voor de minder bedeelde gevochten. Dat doe ik nu nog steeds,” begon Rolo zijn uitleg. “Hoewel een simpele groenteboer in Realiteit ook niet veel verdient, lijkt het me nog altijd meer dan iemand als jij.” Newt keek weer op. "Je doet me denken aan Robin Hood" Newt stond even verbaast. Waar kwam dat vandaan? Wat was dat? Robin Hood klonk hem bekend, maar waarvan? Hij probeerde hard de herinnering weer omhoog te krijgen. Hij zag een raam, met daarachter een tv. De tv stond aan en speelde de film af. Het geluid stond hard genoeg om de naam te horen. Robin Hood. Toen Rolo nog zei dat hij zich graag in de problemen stortte moest Newt hard lachen. Dat herkende hij wel.

"Als je geluk hebt en je speelt je kaarten goed, nodig ik je misschien nog wel uit voor het avondeten," Daar had Rolo echt Newt's aandacht. Zijn hoofd was met een ruk omhoog geschoten. Avondeten? Warm? Het water liep hem al bijna in zijn mond. "Weet je dat zeker? Ik eet je hele koelkast leeg hoor." grinnikte Newt. "IIk weet zeker dat mijn verloofde daar geen problemen mee heeft - als ze dan al thuis is." zei Rolo. Newt glimlachte. Het was zeker heel aardig van Rolo om dit zo voor te stellen. Newt had het ook niet verwacht. "Hmm, ik ben alleen niet altijd even handig met kaarten." grinnikte hij. Nee, van het lot moest hij niets meer hebben. Newt grinnikte zacht terwijl zijn gedachten weer afdwaalden naar de film. Waar had hij het nou gezien?

OOC: Tja, hij moet toch ooit erachter komen dat hij niet uit Realiteit komt xD. Ik heb maar even gedaan dat hij als Tramp een keer bij een familie die film gezien heeft ofzo. Dat kan denk ik wel.

Hij had nooit moeite gedaan om te verbergen wie hij was. Uiteraard, hij had zijn voornaam veranderd om geen argwaan te wekken, maar echt moeite die verder ging dan dat had hij nooit gedaan. Niemand ging er ook vanuit dat hij Robin Hood was; een arme crimineel die stal van de rijken en gaf aan de armen. Hier stond hij niet eens zo bekend als in zijn eigen wereld. In Realiteit was hij niets meer dan een volkslegende, een niet bestaand figuur uit het verleden om de armen hoop te geven. Dat had hij immers wel geleerd tijdens zijn dagen hier. Wanneer hij hiermee te maken kreeg, grijnsde hij altijd geamuseerd. Ze moesten eens weten. Hij was geen niet bestaand persoon of slechts een legende. Hij bestond echt.
Het kwam echter wel als een verassing toen Newt de link legde tussen hem en zijn ‘mythische’ wederhelft. Die hij eigenlijk zelf was. Natuurlijk was Rolo goed in het verbergen van zijn emoties – daar was hij immers acteur voor – dus lachte hij enkel nonchalant. “Echt?” vroeg hij. “Dat is mooi. Hij is namelijk mijn grote voorbeeld.” Liegen was geen probleem voor hem. Doen alsof ook niet. Wederom had hij dat te danken aan zijn acteerbekwaamheden, maar die had hij dan ook al langer dan slecht in Realiteit verkregen.

Newt, die in eerste instantie onderuitgezakt op zijn stoel zat, keek meteen op bij Rolo’s voorstel. Het zag er voor hem wel grappig uit, maar grinniken deed hij niet. Hij luisterde eerder naar de jongen zijn woorden. “Sure. Marilyn kookt toch altijd voor een heel leger,” vertelde hij. Niet altijd waar, maar hij was zelf ook iemand met een grote maag. Hij wist zeker dat zijn verloofd met alle plezier een portie extra kookte. “Maak je daar maar geen zorgen om,” begon hij toen, ter reactie op Newt zijn kaartenprobleem. “Je bent al op de goede weg.” Hij knipoogde naar de jongen en grijnsde scheef naar hem, terwijl de bus bij de volgende halte stopte en vervolgens weer doorreed.

"Echt? Dat is mooi. Hij is namelijk mijn grote voorbeeld." Newt grinnikte. Het zou vast niets zijn. Misschien had hij het vroeger een keer gezien. Als klein kind ofzo. Hij wist het niet, want hij herinnerde zich niets meer van vroeger. Frustrerend was het zeker. "Sure. Marilyn kookt toch altijd voor een heel leger." zei Rolo. Newt grinnikte. Een normale warme maaltijd. Waarbij hij niet buiten zat en, als hij heel erg pech had, nog natgeregend werd ook. "Maak je daar maar geen zorgen om, je bent al op de goede weg." Newt greens. Hij vond Rolo oprecht aardig. Ineens maakte de bus een harde stop, en Newt hoorde een toeter. Nieuwschierig keek hij uit het raam en zag een jongen snel aan de kant rennen. Een jongen die hij maar al te goed kende. Het was Thomas, hij trok vaak met hem op. Ze deelden hun gestolen eten. Echter zag de jongen hem niet en richtte Newt zich weer op Rolo. Hij hoorde de buschauffeur geïrriteerd mompelen dat 'die straatschoffies' nooit uitkeken. Newt beet hard op zijn lip om niet in lachen uit de barsten, en richtte zijn blik op de grond. Niet lachen. Niet lachen. "Waar woon je eigenlijk?" vroeg Newt.

Newt grinnikte om zijn opemerking over Robin Hood en Rolo was opgelucht dat de jongen erin trapte. Het was niet dat hij niet bekend wilde staan om zijn vorige naam, maar in deze wereld bracht het vast vreselijke gevolgen met zich mee. Het zou hem niets verbazen als de jongen hem voor gek verklaarde en hij als clown van de stad werd gezien. Dat was hij nu ook wel, vooral op de werkvloer wanneer hij grapjes uithaalde met de objecten van de set, maar dat was toch wel op een andere manier dan echt gek zijn. Nee, het was misschien maar beter om Newt in de waan te laten dat Robin zijn grote voorbeeld was. De bus maakte toen een wel erg harde stop en Rolo moest moeite doen niet van zijn stoel af te vallen. Net zo nieuwsgierig als Newt keek hij het raam uit en zag toen een jonge knaap net aan de kant schuifelen. Zijn kleding zag er net zo uit als die van de jongeman naast hem; geraffeld en vuil. Het moest dus nog zo’n arme straatjongen zijn. Deze kwam helaas de bus niet in en hoewel Rolo hem ook graag mee had genomen naar huis, moest hij dat plan maar gewoon uit zijn hoofd zetten. De vraag waar hij woonde was een prima afleiding. “Ik woon vlakbij de eindhalte van deze bus,” vertelde hij. “Eén halte daarvoor, eigenlijk. Het ligt niet ver van elkaar af, dus als ik in slaap val is het niet het einde van de wereld,” lachte hij naar de jongen. “Dat is overigens wel al een paar keer gebeurd, maar de mensen hier zijn aardig genoeg om me nog te wekken voor ik weer terug naar het werk ga.”