▸ Je kon wel zeggen dat Nora een early bird was. Het kostte haar geen moeite om 's ochtends op tijd haar bed uit te komen en hoewel het soms erg verleidelijk was om nog iets langer te blijven liggen, ging het nooit ten koste van haar dag. Op dagen dat ze vermoeider was dan anders gooide ze gewoon een extra kop extra donkere koffie achterover, en dan hield ze het meestal wel vol. Het was dan ook geen wonder dat ze ook nu weer vroeg aan haar keukentafel zat met de krant van die dag tussen haar vingers en een notitieboekje met een pen naast haar rechter hand. Ze hoefde niet naar haar werk vandaag, maar dat betekende niet dat ze niet aan andere dingen kon werken. Zo was ze nog steeds op zoek naar andere mensen die getransformeerd waren, en de krant lezen hielp daar ontzettend mee.

Berichten over vreemd gedrag stonden bijna dagelijks in de krant. Het mooie was dat Nora hier zelf ook van leerde wat wel en niet kon. Het gedrag van mensen was op zich niet veel anders dan de uilen waar ze vroeger mee optrok. Er was een groep mensen die geprezen werd door iedereen, een groep die de leiding had. Hun eigen leider werd de president genoemd, en hij bepaalde blijkbaar de regels voor het hele land. Ook leerde ze over een ander continent dat Europa heette, waar er veel individuele leiders waren. Dit deed meer aan haar vroegere leven denken. Ze vond de politiek in Europa veel interessanter klinken dan wat hier in Amerika gaande was. Maar helaas, haar vleugels was ze kwijt, dus verhuizen was niet zo makkelijk meer.

Nora legde de krant aan de kant en pakte het notitieboekje voor zich. De pen hield ze tussen haar wijs en middel vinger en liet ze enkele keren op het papier tikken terwijl ze nadacht. De pennen die de mensen gebruikten waren eigenlijk veel praktischer dan die uit haar vorige leven. Geen gedoe met inktpotjes of iets dergelijks. Nee, je duwde gewoon op de achterkant en het puntje kwam tevoorschijn, klaar om te schrijven. De technieken van de mensen waren zeer bijzonder en het duurde even voor ze er aan gewend was, maar ze zou het zeker niet erg vinden om een paar van de spullen uit Realiteit mee te nemen naar waar ze vandaan kwam.

De pen bewoog zich in soepele bewegingen over het papiertje. Ze maakte een lijst van adressen waar ze langs wilde. Het alfabet wat ze bij de uilen had geleerd, leek veel op dat van de mensen. Als iemand haar lijstje zou zien, zouden ze waarschijnlijk gewoon denken dat ze een lelijk handschrift had. Voor haar zelf was het perfect leesbaar, en dat was het belangrijkste. Dat anderen het probeerden te verbeteren, negeerde ze. Als ze wilde dat iemand anders het kon lezen, zou ze het wel op de computer doen.
Ze scheurde het briefje af nadat ze zo'n 5 dingen opgeschreven had, en stopte het in de borstzak van het rode jasje dat ze aan had. De pen en het blokje papier liet ze op de keukentafel liggen, zoals altijd. De krant vouwde ze op en gooide ze op de stapel oude kranten die in een hoek van de keuken op een krukje lagen. Die zou ze binnenkort wel naar het oud papier brengen. Nu eerst had ze andere dingen te doen. Ze had niet voor niets dat lijstje gemaakt.

Het kostte haar niet lang om bij het huis van Clarence aan te komen. Ze kon het lopend doen, zodat ze ook van de frisse lucht kon genieten. Auto's waren nog steeds niet haar ding, zelfs al was ze wel aan het overwegen om haar rijbewijs te halen. Bussen zou ze uit blijven, net als treinen. Ze stond boven het gewone volk, zelfs al was ze haar titel als koningin kwijt geraakt. Lopen was van wat ze kon haar beste optie. Als ze haar vleugels nog had gehad, zou ze vliegend gegaan zijn, maar helaas. Op dit moment had ze enkel haar benen om zich voort te dragen.

Clarence haar huis was.. niet te missen. Naast het opmerkelijke exterieur was het niet bepaald een klein gebouw. Ja, Clarence Montgomery had zich zeker naar de top van de mensen in Realiteit weten te schoppen. Nora had geluk gehad om iemand zoals haar als vriendin te hebben, want ze kon zeker niet ontkennen dat Clarence haar niet geholpen had met haar positie bij de school. De twee waren echte power ladies. Het verbaasde Nora dan ook niet dat Clarence bijna schreeuwend de deur open deed. Ze trok een wenkbrauw op, ietwat verward naar de agressieve boodschap, maar werd al snel geïnformeerd dat het om het telefoongesprek ging en niet om haar bezoek. Na toestemming te hebben gekregen betrad ze de woning. Ze was hier bekend genoeg om de woonkamer zelf te vinden en voelde zich er thuis genoeg om meteen een plaats in te nemen. Eenmaal zittend vestigde ze haar blik op Clarence.
"Ik heb wat boodschappen te doen in het centrum en vroeg me af of je mee wilde," zei ze, zonder om het bericht dat ze over wilde brengen heen te draaien. Er was geen reden om moeilijk te doen bij Clarence. Het was bij haar eigenlijk altijd raak of mis, ongeacht hoeveel argumenten je in je woorden verwerkte. Die indruk had Nora in ieder geval.