Alec kneep zijn linkeroog dicht terwijl hij het draad door de oog van naald haalde. Voor hem was het dagelijks werk om kleren te verstellen of te maken. Hoeden was wel zijn grootste passie, maar alleen daarmee kon hij niet de kost verdienen. Hij draaide terug naar de paspop waar een prachtig blauw jurkje hing. Met een keurende blik bekeek Alec het jurkje. Alles wat in zijn winkel hing was met de hand gemaakt. Hij pakte het witte kant dat hij geknipt had en naaide dat aan de onderkant van het jurkje. Het was precies hetzelfde jurkje als wat Alice aan gehad had toen zij in Wonderland was. Alles wat hier hing was precies wat de mensen in Wonderland hadden gedragen. De kleuren waren vrolijk en de kleding zelf zat makkelijk om elk avontuur aan te kunnen gaan. De jurken waren prachtig voor de duurste banketten. Een glimlach verscheen op zijn gezicht toen het kant aan het jurkje vast zat. Alec deed niet moeilijk over kleren maken, jurkjes, hoeden, broeken en ga zo maar door kon hij binnen enkele uren af hebben. Tenzij hij er echt iets groots van ging maken, dan wilde het wel eens een paar dagen duren.

Alec leunde tegen de tafel waar zijn naaimachine op stond en nog verschillende rollen stof op lagen. Het jurkje zou nog verschillende details krijgen maar dat zou later nog wel komen. Hij legde het naald en draad terug op tafel en liep de winkel binnen. De glimlach van zijn gezicht verdween meteen toen hij zag dat hij een klant binnen had. Alec was geen persoon waarmee je vriendelijk een praatje ging maken. Zijn klanten waren belangrijk, maar hij hechte er geen waarden aan. 'Goeie middag.' Zei Alec, hij legde zijn handen op zijn rug en maakte een lichte buiging naar de jongen in zijn winkel. 'Kan ik je ergens mee helpen?' Vroeg hij aan de jongen. Alec bekeek hem even van top tot teen. Hij zag er niet naar uit dat hij geld had voor een winkel als deze. Maar misschien kwam hij alleen wat repareren. Alec wist een glimlachje op zijn gezicht te toveren en zijn klant vriendelijk te benaderen.

'Misschien kan ik je eerst verblijden met een kopje thee?' Dat gaf Alec een reden om nog thee te kunnen drinken. Hij maakte een uitnodigend gebaar naar de grote houten tafel die in het midden stond. Een thee service met koekjes en gebakjes stond op de tafel.

Alec keek zijn klant van top tot teen aan. Hij had een simpele trui aan en jeans, maar geen schoenen. Alec was niet zo'n voeten persoon en hield ook helemaal niet blote voeten. Zeker niet als ze ook nog vies waren. Hij trok een moeilijk gezicht en keek de jongen weer aan. Nee de jongen was zeker geen persoon die Alec in zijn vrienden kring zag. Nu was dat geen belediging voor de jongen want Alec zag niemand graag in zijn vrienden kring. Hij had het niet zo op mensen en zeker niet als hij ze niet goed kende. En oh god hij kon de stem van de haas al horen in zijn hoofd. Die vertelde Alec altijd dat mensen pas leerde kennen als je met ze ging praten. Waarom zou Alec dat doen, alle mensen waren gek en hij hoefde daar zeker niet mee gezien te worden. Hij miste zelf ook wat draadjes en dat ontkende Alec dan ook zeker niet. Maar soort zoekt soort geloofde Alec niet. 'Hallo, ik was gewoon eens aan het rond kijken. Ik vermoed dat je alles zelf hebt gemaakt?' Alec keek de jongen kort vragend aan. 'Ja dat klopt.' Zei hij kort af. Hij wilde de jongen zo snel mogelijk zijn winkel uit hebben. Maar het was niet te kort af, hij kon natuurlijk niet hebben dat de jongen kwaad zou spreken over zijn winkel. De klanten waren al niet veel hij kan het natuurlijk niet hebben dat het nog meer terug zou lopen. 'Alles word met de hand gemaakt, deze handen.' Hij hield zijn handen omhoog en bewoog zijn vingers heen en weer. Een kleine glimlach verscheen op zijn gezicht.

Al meteen weer bezig met nieuwe dingen schonk Alec thee voor zichzelf in en voor de jongen die nog steeds zijn winkel niet uit was. Nauw lettend hield Alec hem in de gaten en als hij iets zou slopen zou hij hem direct de winkel uit sturen. Hij liet de jongen een van de hoeden pakken van de plank hem hem op zetten. 'Staat niet verkeerd.' Gaf Alec eerlijk toe. Natuurlijk wilde hij zijn spullen verkopen, maar Alec was een eerlijke handelaar. Als iemand iets pakte wat echt niet stond zou Alec het ook nooit verkopen aan die persoon. Hij zou er altijd voor zorgen dat de persoon ook echt tevreden met de aankopen naar huis zou gaan.
'Heb je misschien ook iets dat wat...kouder is?' Alec schudden zijn hoofd. Hij was een Boutique geen kroeg. 'Als je het lang genoeg laat staan word het vanzelf koud.' Was de simpele oplossing van Alec. 'Suiker er bij?' Vroeg hij serieus. Hij ging op een van de stoelen zitten die aan tafel stonden en deed voor zichzelf een klontje suiker in zijn thee. Roerde langzaam met het lepeltje in het kopje en legde die daarna op het schoteltje neer.

'Ik heb er geen enkele problemen mee om iets te maken. Schoenen misschien?' Alec keek nog even naar de blote voeten van de jongen. Een vriendelijke glimlach verscheen op zijn gezicht. Ondanks dat hij nooit geen schoenen maakt zou hij er geen enkele probleem mee hebben om schoenen te maken voor de jongen. Al waren het maar simpele sandalen die de jongen om zijn voeten had.

'Je hebt wel talent.' Alec keek de jongen wat arrogant aan. 'Als ik geen talent had was ik nooit een winkel begonnen.' Alec wist dat hij talent had. Door de jaren was het de man vertelt en door de jaren wist de man ook beter te groeien met zijn talent. Hij hoefde geen bevestiging van een jochie om te horen dat hij talent had. Pas als de knul beter was dan hem wilde hij een bevestiging. Daarbij was niemand die Alec ooit in zijn leven had ontmoet beter dan hem. Maar misschien kon dat komen omdat de ervaring die Alec had al veel langer was dan dat van een normaal mens. Zijn leer meester was bijzonder en leerde Alec de fijne kneepjes van het vak op zijn eigen manier. De pijnlijke knokkels kon hij nog wel voelen en Alec was dan ook niets anders dan zeer tevreden over hoe hij het vak geleerd had.
Nauw lettend hield hij de jongen in de gaten. Hij wilde niet dat er ook maar iets met zijn hoeden zou gebeuren wat niet meer te repareren zou zijn. 'Vind je?' Alec rolde met zijn ogen en schonk zijn thee in. Mensen waren veelste wantrouwig. Als je zei dat het goed stond geloven ze je niet omdat ze alleen maar denken dat je geld wilde hebben. Alec had geen geld nodig. Hij kon rond komen zoals hij rond moest komen. Het geld kon hem niet interesseren en Alec doet dit werk alleen maar zodat de mensen eindelijk een klein beetje fatsoenlijk er uit zagen als ze zijn mode zouden dragen. 'Het staat me inderdaad niet verkeerd.' Alec keek weer naar de jongen. 'Ik zou er nooit over liegen.' Zei Hij met een gemaakte glimlach.

Alec voegde suiker aan de thee die koud stond te worden. Zonde als je het hem vroeg, maar de jongen wilde niets warms drinken. Alec zou het nooit laten gebeuren, maar wie was hij om de jongen tegen te houden. 'Nee bedankt, ik ben geen schoenen fan.'
'Hmm, dat was me nog niet op gevallen.' Zei Alec lichtelijk sarcastisch. 'Daarbij heb ik toch niet het geld om het te betalen.' Daar zat het probleem. 'Ah geld, geld, geld.' Mompelde Alec zachtjes. 'Alles heeft tegenwoordig met geld te maken, waar waren toch de tijden dat je handel kon ruilen?' Voor Alec waren dat betere tijden geweest. Voor zijn diensten kon hij etenswaren ruilen of zelfs meubels of andere dingen. 'Ik was niet eens over geld begonnen en als nog denk je dat er een prijskaartje aan hangt. Soms kan ik ook vriendelijk zijn als een soort vrienden dienstje.' Een grijns verscheen op het gezicht van Alec. 'Maar als je geen schoenen draagt dan zal er vast wel iets zijn waarmee ik je kan verblijden... Misschien die hoed? Het enige wat je hoeft te doen is een pakketje voor mij op te halen en naar mij te brengen en in ruil geef ik jou die hoed.' Alec ging aan tafel zitten en roerde langzaam in zijn kop thee. De jongen hoefde maar weinig uit te voeren voor de hoed, maar het pakketje wat hij moest dragen was een stuk gevaarlijker.