"Hey, rotjoch! Kom hier!" Newt gierde het uit en sprong over een omgevallen container heen. Dat dat ding was omgevallen, was héus niet zijn schuld. Hij was de onschuld zelve. Newt moest nog harder lachen bij die gedachte en struikelde bijna over zijn eigen voeten. Snel herstelde hij zich en rende verder. Wat had hij ook al weer gedaan dat de man achter hem zo boos was? Oh ja, hij was op de vlucht geweest voor... Iemand, en was door zijn groente kraam heen gerent. Oeps. Newt grinnikte en sloeg een paar straten in, zonder te weten waar hij heen ging. De groenteman raakte steeds verder achter, maar niet genoeg dat Newt kon stoppen. Hij rende door een steegje en kwam uit bij een hoofdstraat, met een restaurant voor zijn neus. Daar kon hij wel in schuilen. Het was aardig rustig nog, maar Newt wist niet wat rustig en vol was voor dit restaurant. Natuurlijk kreeg hij ook een "HEY!" van de restaurant manager toen hij zo binnen rende, maar hij rende gewoon door, botste bijna tegen een meisje op. "Ugh, sorry." grinnikte hij. "Ik weet dat je hier naar binnen ging!" De groenteman stond in de deur opening. Serieus. Newt ging snel achter een van de planten naast de tafel van het meisje staan. De groenteman liep het restaurant in en keek verschillende mensen aan. Daarna keek hij récht naar het meisje. "Heb jij een jongen gezien, blond haar, sloddervos?" Hey, hij was geen sloddervos! Okey, misschien een beetje. Newt probeerde de blik van het meisje te vallen en schudde zijn hoofd. Nu maar hopen dat ze hem niet verraadde.

Newt zuchtte opgelucht toen het meisje tegen de groenteboer zei dat ze niet wist over wie hij het had. Newt hield de man in de gaten, en verliet zijn schuilplek toen hij zag dat de groenteboer weer weg was. Hij ging voor het meisje staan en glimlachte. "Bedankt dat je me niet verraden hebt," grinnikte hij. "Ik was door zijn groentekraam gerent, en nu is hij boos." Newt keek om zich heen en zuchtte. Hij kon hier niet te lang blijven. Aangezien hij geen geld had, kon hij hier ook niets kopen. Of hij kon gewoon hard wegrennen voordat hij had betaalt. Maar, nee. Ze hadden hier lekker eten. "Newt!" hoorde hij ineens. De blonde jongen draaide zich om en keek hoe een van zijn vrienden - Thommy - naar binnen liep, hem een tientje in zijn hand drukte en naar het meisje wenkte. Thommy greens en liep toen weer weg. Newt rolde met zijn ogen, draaide zich weer om naar het meisje. "Mag ik bij je gaan zitten? Blijkbaar kan ik je op een drankje trakteren." grinnikte Newt. Natuurlijk, hij zou het begrijpen als het meisje het helemaal niet wilde, hij was niet de meest charmante jongen. Maar wat wilde je, eens een straathond, altijd een straathond.

"Hier vooruit." het meisje schoof de halve sandwich naar hem toe. Hij keek even verbaast, maar pakte het toen snel van het servetje voordat ze zich zou bedenken. Het was hem al vaak gebeurd dat mensen hem eten aanboden en dan toch weer wegtrokken, gewoon om hem te treiteren. "Hoop dat het je smaakt. Je moet wel beter voor jezelf zorgen." zei het meisje. Newt slikte een hap door en keek het meisje aan. "En hoe wil ik dat precies doen? Ik leef op straat, mocht je dat nog niet door hebben gehad. Ik heb geen huis ofzo." Newt wilde geen medelijden, maar dit was gewoon zijn situatie. Niets meer en niets minder. Het was de harde waarheid, of hij het nu wilde of niet. "Trouwens, je ziet er meer uit als een straatschoffie dan als een crimineel." zei ze. Newt grinnikte en knikte. "Dat ben ik ook." gaf hij opnieuw toe. "Ik ben Newt, trouwens. Newt Tramp." stelde hij zichzelf voor. Ja, iet wat vreemde achternaam, maar het paste wel bij hem. Tramp. Vagebond.

"Aangenaam Newt Tramp, ik ben Eve Sparkles," stelde het meisje zichzelf voor. "En hoe smaakt het broodje?" vroeg Eve toen. Newt glimlachte. "Beter dan ik in tijden heb gegeten. Bedankt, trouwens." zei hij. En het was waar. Samen met de jongens, waarmee hij op straat woonde, moest hij alles delen. Een sandwich zat er dan echt niet in. Veel te duur voor hen. Zeker in cafe's als deze. En de meeste cafe's lieten hun, als groep, niet eens binnen. Newt had wel eens met een van de managers staan schreeuwen, uit woede. Maar ergens snapte hij het ook wel. Ze waren straatschoffies. Ze zagen er niet uit, stonden niet goed bekend. Maar toch, niemand leek echt door te hebben hoe zwaar ze het hadden. En dat kon de jongen erg ergeren. En dan was er het meisje tegenover hem. Wat zou ze wel niet van hem denken? Hij was plotseling tegen haar aangelopen, en nu zat hij bij haar aan tafel. Hoe zou ze hem zien? Zou ze medeleiden hebben, omdat hij op straat leefde? Of hem verafschuwen, omdat hij op straat leefde. Andere mogelijkheden waren er volgens Newt niet. Niet vaak in elk geval.

"Dat is fijn om te horen. Graag gedaan hoor," zei Eve met een glimlach. Toch ontging het Newt niet dat ze naar hem keek met een vragende blik. Newt at echter rustig verder, tot het op was en de ober kwam vragen of het gesmaakt had en of ze nog iets wilden bestellen. Eve keek Newt aan. "Wil jij nog iets? Ik betaal wel," zei ze met een knipoog naar hem. Even keek hij haar verbaast aan. Dat had hij zeker niet verwacht. Die kans liet hij natuurlijk niet lopen. "Dat is aardig van je. Een glas doodgewoon water?" Newt keek de ober vragend aan, die het opschreef. Kon hij alles kiezen wat er te kiezen viel, nam hij water. Maar hij kon het Eve niet maken om iets duurs te nemen. Het enige wat hij nu miste was een glas water om de sandwich mee weg te spoelen. Newt wist dat ze hier, in realiteit allemaal andere dranken hadden. En koffie. Maar hij vond het niet te zuipen. Water was alles wat hij dronk. "Mevrouw nog wat?" vroeg de ober beleefd.