Zijn kantoor was donker. Alles lag er nog precies zo bij als toen hij het had achtergalten. Hij had er even tussenuit gemoeten. De vondst die hij had gedaan had zijn leven overhoop gegooid. Zijn koortsdromen waren nooit iets bijzonders geweest. Die had hij al tijden. Maar nu verklaarden ze ook echt iets. Dingen waren ineens duidelijk. Ze waren logisch nu hij de waarheid wist. Al zijn eigenaardigheden. Dingen die hij gewoon deed zonder dat hij er echt een waarom aan kon vastplakken. En dat alles door een simpele steen.
Claude plofte neer op zijn stoel, de kamer nog steeds in duister gehuld. Zijn ogen, inmiddels gewend aan het donker, gleden door de ruimte heen. Zijn klassieke inrichting was iets wat hem nu pas opviel. Destijds had hij de meubels voor zijn kantoor uitgezocht omdat hij het mooi vond. Maar zijn hele leven leek nu een dubbele betekenis te hebben. Hij kon niet ontkennen dat hij het hier vele malen beter had. Maar het zorgde er niet voor dat het hem niet deed terug verlangen naar wat was. Met name haar. En dat was vreemd, want in Claude's ogen was zij de oorzaak van alles. Hij begon langzaam terug te vallen in zijn oude obsessie voor haar.

Langzaam kwam hij overeind uit zijn stoel en liep naar de open haard. Hij moest en zou een werkende open haard hebben in zijn kantoor. Met een paar aanmaakblokjes begon hij een vuurtje, wat zich traag opbouwde, te voeden met steeds grotere blokken hout. De vlammen likte eerst voorzichtig met hun kleine vuurtongetjes. Maar toen ze het droge hout proefde begonnen ze het gulzig te bewerken tot zwart verkoolde stukken hout en as. Het vuur zorgde voor een oranje gloed in het kantoor. Het zette Claude's gezicht in spookachtige schaduwen. Zijn ogen trokken zich los van de vlammen en gleden omhoog. Om de open haard heen stond een schouw. En daarboven hing een recht metalen zwaard. Het was niet het enige zwaard wat hij bezat. Zijn huis hing vol met de antieke wapens. Hij had een vrij indrukwekkende verzameling. Maar deze was anders. Voorzichtig pakte hij het met leer omwikkelde handvat beet en tilde het ding van de steunhaken af om het in zijn handen te nemen. Het vuur danste over de weerspiegeling van de kling. 'En hij nam zijn vurig zwaard, en zond hen naar de eeuwige diepte,' fluisterde hij in zichzelf. Voetstappen haalde hem uit zijn trance. 'We zijn gesloten vandaag,' sprak hij met duidelijke stem tegen zijn onbekende gast.

(open voor wie wil)