Elsa dacht dat ze gek werd. Eigenlijk had ze die indruk van zichzelf al, maar dit was een heel ander verhaal dan waarom ze origineel vond dat ze gek was. De blondine was namelijk op zoek naar de sleutels van haar appartement, want zonder die kwam ze niet eens het halletje van de flat binnen. Ze kon ze echter niet in haar tas vinden en dat was toch echt waar ze die voor het laatst had gezien. Elsa wist pertinent zeker dat ze haar sleutels in haar tas had gestopt – ze checkte het altijd twee of drie keer voor vertrek omdat ze dit soort scenario’s het liefst wilde vermijden. De blondine had namelijk geen flauw idee of haar zusje nog wel binnen was, maar het feit dat ze haar sleutels was verloren wekte ook enorm veel paniek bij haar op, want daarmee kreeg ze niet alleen een stempel van slordigheid opgedrukt, maar moesten ze het ook met een sleutel minder doen. Eentje bij laten maken kostte geld en na alle uitgaven van de vaste lasten en kleding kon Elsa zich dat niet nog veroorloven. Ze moesten nog eten voor de rest van de maand hebben.

Inmiddels welden de tranen al in haar ogen op, al deed ze ontzettend haar best om die niet te laten vallen. Onzeker draaide ze zich om en probeerde de brok in haar keel weg te slikken. Misschien kon ze haar sleutels nog in de buurt vinden. Wie weet waren ze net gewoon uit haar tas gevallen en maakte ze zich zorgen om niks. Ja. Dat kon niet anders. Toch?

Sans had zichzelf een dagje vrij gegund en had die tijd gebruikt om de stad wat te verkennen. Hij moest er nog wat aan wennen vooral aan feit dat er overal mensen rondliepen. Gelukkig had hij ondertussen al een aantal vriendelijke personen ontmoet die zijn beeld van de mens hadden verbeterd en bleken ze net zo'n verschillende karakters te hebben als de monsters in de Underground.

Hij was alweer onderweg naar het flatgebouw waar zijn goedkope appartement zich in bevond en hij graaide al naar de sleutel in zijn zak, toen hij een jonge vrouw opmerkte die wel erg onrustig bij de ingang van het gebouw stond. Ze leek zelfs wat in paniek te zijn en Sans wist dat hij haar zo niet kon achterlaten. Tja, hij had nog steeds die belofte waar hij zich aan moest houden, niet? "hé, is er iets aan de hand?" vroeg hij kalmpjes.

Meteen toen ze zich omdraaide, schrok ze zich half lam. Blijkbaar had er iemand in haar buurt gestaan en had ze die niet opgemerkt door haar opkomende paniekaanval. Elsa wilde zich sterk houden, maar ze snoof heel zielig toen ze de man opmerkte en vervloekte zichzelf toen ze het zelf hoorde. Hoe moest dat dan wel niet overkomen? Alsof ze haar zaken niet op orde had. En ja hoor, hij vroeg of er iets aan de hand was. Elsa slikte. Ze hield niet echt van socialiseren door haar angst, maar nu kon ze al helemaal niet meer praten door de brok in haar keel. “Ik…” kwam er uiteindelijk uit. De blondine verbaasde zichzelf door te spreken. “Ik ben mijn sleutels kwijt.” Meer gaf ze nog niet prijs, want verder dan dat kwam ze ook niet echt.

De vrouw leek nogal geschrokken te zijn van Sans' aanwezigheid en zo te zien moest ze moeite doen om zich sterk te houden. Ze zag eruit alsof ze verschrikkelijk nieuws had gekregen en Sans bereidde zich al voor op een tragische mededeling. Hij keek de jonge vrouw dan ook wat verrast aan toen ze vertelde dat ze haar sleutels kwijt was. Dat... eh, viel nog erg goed mee. “hm... ik heb wel een sleutel van de ingang hier, maar daar heb je ook niet veel aan. tenzij je in mijn appartement wil inbreken, natuurlijk,” zei hij grinnikend, waarna hij even om zich heen keek. Die sleutels konden niet ver weg zijn en anders lagen ze vast wel ergens op het pad dat de vrouw genomen had om hier te komen. Of ze zaten in een overvolle tas, maar dat zou wel niet het geval zijn. “ik zal je wel helpen met zoeken,” stelde hij uiteindelijk voor. Die sleutels leken belangrijk te zijn voor de blondine – natuurlijk waren ze dat, anders kon ze haar appartement niet in – en Sans zou dus helpen om een oplossing te vinden. Tenzij het te lang duurde en hij in slaap zou vallen. Dat kon ook nog.

Zijn verraste blik ontging haar niet, maar Elsa begreep niet waarom het verrassend was. Normaal gesproken kon ze dingen wel analyseren; als ze haar hoofd niet bij andere zaken had, dan. Het grapje waardeerde ze niet echt. Ze was niet in een humeur om te lachen nu. Sterker nog, als ze dat zou doen, dan zouden de tranen het waarschijnlijk al snel overnemen. Nu kon ze ze nog inhouden. “Niet echt,” reageerde ze serieus. Wat ze wel waardeerde, was zijn aanbod om te helpen. Ze klaarde meteen een beetje op en vergat even dat sociaal doen niet echt haar ding was. “Echt waar? Dankjewel!” Elsa richtte zich meteen op het pad dat ze daarnet hierheen had genomen. “Ik kwam van het winkelcentrum,” vermeldde ze, compleet gefocust op het vinden van haar sleutels. Ze moest wel… Wat als er iets met Anna was gebeurd terwijl ze weg was? En… Daar ging haar focus weer. De blondine moest opnieuw haar best doen om de tranen niet te laten overstromen.

De jonge vrouw leek zijn grapje niet echt te kunnen waarderen. Ach, dat was Sans wel gewend geraakt. Bovendien leek de vrouw al een stuk gelukkiger te zijn met zijn aanbod om te helpen zoeken en ze deelde meteen mee dat ze vanuit de richting van het winkelcentrum was gekomen. “dan kijken we eerst of je het daar hebt verloren...” Hij realiseerde zich nog maar net op tijd dat hij geen binnenweg naar het winkelcentrum kon aanbieden. Dat had hij al uitgetest en het werkte niet. “of op de weg daarnaartoe, natuurlijk,” zei hij er nog snel achteraan, waarna hij een aantal stappen in die richting zette. Hij keek de jonge vrouw even aan en merkte dat ze weer wat beteuterd keek. “ah, kop op, we vinden je sleutels wel. wat kan er mis gaan?” zei hij wat bemoedigend, waarna hij weer verder wandelde. “de naam is sans, trouwens. sans ation.”

Hij reageerde vriendelijk. Althans, Elsa vatte het vriendelijk op. Ze zouden kijken of ze de sleutels onderweg was verloren en dat leek haar een prima plan. Daarom knikte ze en volgde hem op de voet toen hij in beweging kwam. Heel even aarzelde ze over de afstand tussen hen, maar besloot tegen beter weten in dat zo ver mogelijk van hem af lopen een probleem zou vormen. Elsa beschikte hier niet over de magie die haar in Arendelle zo gekweld had, dus was ze geen dreiging voor de man, vond ze zelf. Dat ze zichtbaar gekrenkt was door haar situatie had ze niet door, totdat de vreemdeling er iets van zei. Waarschijnlijk in een poging haar op te vrolijken. De vraag ‘wat kan er mis gaan’ had echter het tegenovergestelde effect en meteen doemden er een paar rampscenario’s in haar geestesoog op. De aandacht werd daarvan afgeleid doordat de man zich voorstelde. Zijn naam klonk een beetje vreemd in haar oren, maar Elsa vond deze hele wereld vreemd, dus liet ze het maar voor wat het was. “Elsa Kjellberg,” stelde ze zichzelf voor. Daarna herhaalde ze zijn naam nog een keer in haar gedachten. Het klonk, ondanks de vreemde combinatie aan klanken, toch bekend.

Tijdens het wandelen keek Sans kalmpjes om zich heen, verwachtend dat de verloren sleutels wel op zouden vallen op de weg. Tenzij ze op de één of andere manier in de struiken zouden zijn gevallen, maar dat leek hem niet logisch als de jonge vrouw op een normale manier naar het flatgebouw was gelopen. Zij stelde zichzelf ondertussen voor als Elsa Kjellberg, een naam waar Sans nog nooit van had gehoord. Of toch op het berg-gedeelte na. "aangenaam," reageerde hij, waarna hij even over zijn schouder naar haar keek. "maar eh, is het niet wat handiger als jij voorop loopt? jij kent de weg vast beter dan ik," voegde hij daaraan toe. Het was nu eenmaal wel zo handig om de juiste weg naar het winkelcentrum te volgen, voordat ze zouden gaan zoeken in de verkeerde straat.

Sans was beleefd. Dat was het eerste wat Elsa opviel. Ze was wel eens mensen tegengekomen die… Minder beleefd waren, maar bovenop zijn voorstel om te helpen zoeken, had hij ook nog manieren. Op de één of andere manier beviel dat haar wel. Ze schonk hem dan ook een kleine glimlach, welke hij kon opvangen doordat hij over zijn schouder naar haar keek. Sans zei haar vervolgens dat het beter was als zij voorop liep. Elsa voelde zich om de één of andere rede daar heel nerveus dor. Ze wilde het voortouw helemaal niet nemen. Daar was ze niet goed in. Misschien was dat ironisch omdat ze eigenlijk een koningin hoorde te zijn, maar daar hoefde ze zich voorlopig geen zorgen om te maken. Ondanks haar twijfel versnelde ze toch lichtelijk haar pas. Ze liep Sans niet voorbij, maar liep nu aan zijn zijde. Op die manier kon ze aanwijzingen geven zonder het gevoel te hebben dat ze een leider was. “Ben je niet van hier?” besloot ze uit nieuwsgierigheid te vragen. Om haar ongemakkelijkheid te verbergen, deed ze extra haar best om haar ogen op de weg te houden.

Elsa versnelde haar pas waardoor ze op een gegeven moment naast Sans liep, maar het leek erop dat ze niet van plan was om voorop te lopen. Ach, dat maakte niet zo veel uit. Het ging erom dat hij zou weten welke kant hij uit moest om verder te zoeken, dus dit werkte net zo goed. Hij keek Elsa ietwat verrast aan toen ze vroeg of hij niet van hier was. Op zich was het natuurlijk een simpele vraag, maar het was zo’n typische vraag waarbij er doorgevraagd zou worden als je een simpel antwoord gaf. "nope," antwoordde hij dus maar in de hoop dat Elsa niet nieuwsgierig genoeg was om specifiekere vragen te stellen. "en jij?" vroeg hij terug, terwijl hij weer zoekend om zich heen keek.

Het antwoord dat ze kreeg was zo nonchalant dat het haar ergens een beetje verwarde. Elsa begreep zelf niet helemaal waarom. Misschien omdat ze het niet gewend was? Nee, dat was geen logisch excuus. Anna was één en al nonchalant. Misschien dat dat het wel was. Ze was het alleen van haar zusje gewend – en om iemand anders nu zo zorgeloos te zien was een aparte ervaring. Oké, ze werkte in een café en zag dagelijks mensen, maar daar kwam ze eigenlijk niet heel persoonlijk mee in contact. Sans weerkaatste de vraag. “Ik woon hier al een tijdje met m’n zusje,” reageerde ze uit automatisme. Dat Anna, van alle mensen, haar voor gek had verklaard dat ze beweerde een koningin in een andere wereld te zijn, was voor Elsa bewijs genoeg om dat niet aan iemand anders hun neus te hangen. “We zijn niet oorspronkelijk van hier, maar we redden ons…” Prima? Ze pauzeerde even. “We redden ons wel.” De blondine deed haar best om oogcontact te blijven vermijden.

Het was Sans niet ontgaan dat Elsa een uitgebreider antwoord gaf, maar het viel hem ook op dat ze details wegliet. Tenminste, wat haar woonplaats betrof. Er kwam namelijk een ander detail boven water wat Sans’s aandacht trok. "je hebt hier dus wel familie wonen?" vroeg hij, waarbij zijn gedachten even afdwaalden naar zijn eigen broer, die… Hij schudde haast onmerkbaar zijn hoofd, alsof hij op die manier die gedachte van zich af wilde zetten. Het zoeken naar Elsa’s sleutel was nu belangrijker. "maar weet je, als we de sleutel niet vinden, kunnen we altijd nog wel…" Er verscheen weer een glimlach op zijn gezicht. "…een sleutelbeen proberen."

Er werd gevraagd of ze hier wel met familie was en de blondine vroeg zich voor een moment af waarom dat zo belangrijk was. “Ja,” beantwoordde ze de vraag echter. Het besef dat ze alleen Anna had kwam hard aan, ondanks dat haar ouders al een aantal jaren geleden waren overleden. Elsa had zichzelf de tijd niet gegund om het helemaal te kunnen verwerken en dat besefte ze zich maar al te goed. Ze wilde echter niet in het verleden blijven hangen. Ze moest sterk zijn. Voor Anna. Die wist niet eens waar haar ouders echt aan waren gestorven. De sombere blik in haar ogen werkte ze weg. Er waren belangrijkere zaken aan de orde, zoals… Een sleutelbeen? Elsa richtte haar blauwe ogen op Sans. “Hoe gaat dat werken?” vroeg ze verward. Dachten ze aan hetzelfde sleutelbeen? Ze wist niet helemaal zeker of ze zich wel comfortabel voelde bij botten… En of die überhaupt deuren konden openen.

De grap was blijkbaar niet helemaal aangekomen zoals de bedoeling was. Elsa keek hem verward aan en vroeg hoe dat kon werken, waardoor Sans even in de lach schoot. "daar vraag je me wat," zei hij lachend, waarna hij zijn schouders ophaalde. "ik dacht dat het misschien de sleutel tot succes zou kunnen zijn." Hij keek weer om zich heen, zoekend naar de echte sleutel en nog steeds met een brede glimlach op zijn gezicht. Al die geweldige sleutelgrappen zouden toch moeten betekenen dat het voorwerp dichtbij lag, of niet?