Anna Vera Kjellberg

"It doesn't matter, it's true love!"
anna - frozen - karen gillan
18 years - march 2

Timeline

Do you wanna build a snowman? Or ride our bike around the halls?


Anna begreep het niet. Ze keek in stilte toe hoe haar oudere zus de witte deur van haar nieuwe kamer voor haar neus sloot. Hun hele leven – al was dat maar 5 jaar in Anna’s geval – waren ze altijd samen, en nu had Elsa plotseling de behoefte aan haar eigen kamer. Had ze iets verkeerd gezegd?
En dat was het ergste nog niet, want het werd al snel duidelijk dat het verlaten van de gedeelde slaapkamer nog maar het begin was van de ellende. Ze wilde niet meer spelen. Niet meer fietsen door de hal. Anna werd aan haar lot overgelaten en moest een andere manier vinden om zichzelf te vermaken, en aangezien haar ouders en het personeel in het kasteel het te druk hadden om zich met de jonge prinses bezig te houden, was haar enige optie het kasteel gebruiken als speelmaatje. De schilderijen waren vanaf nu haar vrienden.
Lag het trouwens aan haar, of liepen er ook minder mensen in het kasteel rond?

De tien jaar die voorbij gingen voelden meer als twintig aan. Elke keer als haar verjaardag voorbij kwam, verbaasde ze zich over hoe jong ze nog was. Was ze nu pas 15 jaar oud?
Voor zover het mogelijk was, was Anna gelukkig. Ze had haar ouders tenminste nog, en hoewel ze meer aandacht besteedden aan Elsa voor wie weet wat voor reden, wist Anna dat ze van haar hielden. De keren dat ze haar ouders sprak, maakten ze dat wel duidelijk met warme knuffels.
Het was dan ook net zo’n warme knuffel die Anna aan haar ouders schonk bij het afscheid. De koning en koningin van Arendelle waren uitgenodigd voor een royale bruiloft. “Tot over twee weken!” had Anna vrolijk geuit bij de omhelzing. Ze wist niet dat haar ouders na die twee weken niet terug zouden keren.

In plaats van haar ouders, arriveerde er twee weken later een brief bij het kasteel. Het nieuws was slecht, verschrikkelijk zelfs: de koning en koningin waren in een storm terecht gekomen en zouden niet terugkeren van hun trip.
Anna was radeloos. Echter scheen ze niet degene te zijn die de klap het ergste opnam, want haar oudere zus was zo van slag dat ze zelfs niet naar de begrafenis toe kwam. Anna maakte zich zorgen om haar. Na de begrafenis bracht ze meteen een bezoek aan Elsa. “Toe, laat me toch binnen,” had ze gezegd. “Wat heeft het schuilen nog voor zin?”
Ze besefte zich dat ze haar tijd verdeed. Elsa wilde niet met haar omgaan, en dat moest ze maar accepteren.

Drie eenzame jaren passeerden, en toen kwam die dag, die dag die bestempeld kan worden als beide de gelukkigste en ongelukkigste dag van Anna’s leven.
Kroningsdag.


For the first time in forever, I’m getting what I’m dreaming of!


Met jurk aan en haar haar gedaan, rende Anna naar buiten. Ze was precies op tijd voor het openen van de poorten en om de stroom mensen op de brug naar het kasteel te begroeten. Ze kende geen enkele van de mensen die ze tegemoet liep – heerlijk! Het gehele koninkrijk bruiste van de energie. Net als Anna.
In haar vreugde vergat ze te kijken waar ze liep, en ze kreeg het voor elkaar om op te botsen tegen het paard van de knappe Prins Hans van de Zuidereilanden. Contact. Chemie. Vlinders. Het was er allemaal. Liefde op het eerste gezicht wordt dat genoemd. Ze vergat bijna dat het tijd was voor Elsa om gekroond te worden.

De kroning was niet heel bijzonder. Alles verliep zoals het hoorde, en Anna kon nu zeggen dat haar eigen zus de koningin was. Best wel vreemd dat drie jaar geleden hun moeder die positie nog droeg. Anna probeerde er niet aan te denken.
Waar Anna wel aan dacht, waren de jaren dat Elsa haar afstand had gehouden van haar zusje. Het waren al die jaren, al die gesloten deuren, die er voor zorgden dat Anna haar afstand probeerde te houden van de koningin, maar dat ging nogal lastig gezien ze zussen waren. Ze werd hardhandig naast Elsa gepositioneerd en hoewel ze zelf een stap bij haar weg deed, was ze alsnog dichter bij Elsa dan ooit tevoren. Ongemakkelijk draaide ze haar ogen weg en – wacht, zei ze nou iets tegen haar?
Voor een moment leek de oude Elsa terug te zijn. De liefdevolle oudere zus die met haar speelde en sneeuwpoppen maakte. Dat Anna in haar plaats met de Hertog van Wesselburg moest dansen kon ze daarom vergeven. Echter sloeg dit plotseling om toen de twee opnieuw in gesprek kwamen.
“Ik wou dat het altijd zo kon zijn.” Maar dat kon niet, en dat had Anna moeten weten.


All my life has been a series of doors in my face, and then suddenly I bump into you.


Anna was ook zo’n kluns. Ze was nauwelijks bij haar zus weg om een moment voor zichzelf te nemen of ze tuimelde alweer richting de grond. In plaats van de grond te raken, werd ze echter opgevangen door een bijzonder charmante jongeman. Een prins. Prins Hans.
De rest van de avond vergat Anna haar zorgen. Ze praatte met Hans, ze lachte met Hans, ze flirtte met Hans. Werkelijk alles was perfect met hem in de buurt. Anna wist niet wat liefde was, maar wat ze voor hem voelde deed haar er zeker aan denken.

Ze liet hem de mooiste plekjes van het kasteel zien en bracht hem zelfs naar de waterval van waar je het mooiste uitzicht op Arendelle had wat je je maar kon voorstellen. Het was daar waar hij zijn huwelijksaanzoek deed. Anna was geschokt en toch gevleid. Ze dacht geen twee keer na over haar antwoord.
“Mag ik misschien nog iets gekkers zeggen? Ja!”

Met nieuwe moed wurmde Anna zich tussen de mensen door, richting haar oudere zus. Haar hand hield die van Hans stevig vast en was nooit meer van plan om los te laten.
Helaas werd er roet in Anna’s eten gegooid. In plaats van haar verloving aan te moedigen ontstond er ruzie en al snel ging het niet meer om Hans. Alle woede, al het verdriet, het kwam er in één keer uit in een kwade schreeuw.
“Waarom? Waarom sluit je me buiten? En waarom sluit je de wereld buiten? Waar ben jij toch zo bang voor?!”
IJs. De ruimte vulde zich met ijs, en het was Anna plotseling duidelijk waar Elsa bang voor was geweest al die jaren.
Ze deed een poging achter Elsa aan te rennen toen zij het kasteel verliet, maar het was tevergeefs. Elsa was te snel – en had bovendien de mogelijkheid tot een kortere route door zich over de fjorden te verplaatsen. Iets wat Anna niet kan omdat ze direct al uitgleed over het ijs.

Daarnaast begon het koud te worden. Sneeuw dwarrelde langzaam uit de hemel, en Anna wist dat er maar één persoon was die dit veroorzaakt had: zijzelf.
Nee, ze was niet degene met de magische ijskrachten, maar ze was wel degene die was uitgevallen tegen Elsa en als ze dat niet had gedaan, zou haar zus nog in het kasteel zijn en was er niets aan de hand. Daarom was het voor haar vanzelfsprekend dat zij degene was die Elsa terug zou halen.
Hans zijn zorgen wuifde ze weg met één simpele uitspraak. “Ze is mijn zus. Ze zou me nooit kwaad doen.”
Met die woorden spoorde ze haar paard aan en vertrok ze de wildernis in.


Yeah people will beat you and curse you and cheat you.


Het duurde niet lang, of alles was volledig bedekt in een dikke laag sneeuw. Hoe verder Anna van het kasteel af kwam, hoe meer sneeuw er lag. Ze had het koud. Ze voelde zich eenzaam. Als het nog kouder zou worden, zou het al snel op haar stembanden gaan inslaan, en dat moest ze niet hebben. Zo hard ze kon riep Anna de naam van haar zus.
Geen reactie. Waarom was ze daar  niet verbaasd om? Oh ja, omdat Elsa al 13 jaar niet meer op haar in ging – en dan was er ook nog het feit dat ze zich in de wildernis bevond en er niemand in haar omgeving te zien was. Alleen zij en haar paard.

Helaas was dat niet voor lange duur. Ze had zelf nauwelijks door wat er gebeurde – een boom bezweek onder het gewicht van de sneeuw ofzoiets – en voor Anna het wist, zat ze niet meer op haar paard, maar lag ze in de koude sneeuw en rende haar paard terug richting Arendelle.
En daar hield de ellende niet op, want hoe donkerder het werd, hoe meer verdwaald Anna zich voelde. De sterren stonden al aan de hemel toen ze eindelijk een sprankje hoop aan de horizon zag: een rookpluim die duidelijk afkomstig was van een huisje.
Het universum besloot echter dat Anna nog iets meer moest lijden voor ze bij het hutje aan kwam, en ze gleed de berg af, recht in een ijskoud beekje.

Haar jurk was volledig bevroren toen ze het hutje, een ruilpost, binnen stapte. De deur die achter haar dicht viel raakte de achterkant van haar jurk, waardoor ze een stuk verder naar binnen geduwd werd. Gelukkig werd ze door een vriendelijke man begroet, die haar zonder problemen de spullen aanwees waar ze om vroeg. Winterkleding. Van de koningin had hij niks gehoord. De andere man die de ruilpost binnen kwam, scheen wel meer te weten – maar werd al snel er uit gegooid door de eigenaar.

Anna dacht diep na. Hij had het over de Noorderberg gehad, en hij wist duidelijk waar hij het over had. Anna had hem nodig als ze de zomer terug wilde halen. Ze betaalde zijn spullen voor hem, kleedde zich om, en bezocht toen de schuur waar hij zich in terug had getrokken, om nog net een stuk van het duet op te pikken wat hij met zichzelf zong.

Tot haar geluk, wilde hij haar meenemen naar de Noorderberg, en ze kreeg het zelfs voor elkaar om direct te kunnen vertrekken. Na een gesprek over haar verloofde Hans, een gevecht met een aantal wolven, en een ontmoeting met een kleine sneeuwman die gemaakt was met Elsa’s magie, kregen ze het voor elkaar om de Noorderberg te beklimmen. Wat ze daar aantroffen had Anna zelfs in haar mooiste dromen niet kunnen voorstellen.


‘Cause for the first time in forever, I will be right here!


Een gigantisch kasteel volledig gemaakt van ijs. Anna keek haar ogen uit terwijl ze de trap op stapte die naar het bouwwerk toe leidde. Pas voor de deur aarzelde ze of dit plan wel zo’n goed idee was geweest. Immers had Elsa tot nu toe altijd haar deur gesloten gehouden. Was het het wel waard om te kloppen?
Ze veegde haar angst moeiteloos aan de kant, en gaf drie ferme tikken op de deur met haar vuist – en de deur opende zich. Ze gaf Olaf en Kristoff de instructie om buiten te blijven, en ging zelf naar binnen.

Van binnen was het kasteel net zo mooi als van buiten. Alles was gemaakt van ijs, echt alles – de trappen, de muren, de pilaren – zelfs een fonteintje, wat nu natuurlijk niet vrolijk water aan het sproeien was, maar bevroren was alsof de tijd stil stond. Op het eerste gezicht leek het leeg, tot Anna iemand haar naam hoorde noemen. Ze keek op, om niemand minder te zien dan haar zus. Alleen was het niet haar zus zoals ze haar kende, maar heel... anders. Op een positieve manier natuurlijk.

Maar iets klopte niet. Zelfs nu Anna haar zus was komen halen, helemaal vanuit het kasteel naar de Noorderberg, wenste Elsa dat ze terug ging naar Arendelle. Anna weigerde, natuurlijk. Hoe kon Elsa zoiets van haar wensen? “Je hoeft me niet te beschermen. Ik ben niet bang!”  
Maar met elke stap die Anna dichterbij probeerde te doen, deed Elsa een grotere stap bij haar weg. Ze klommen de trappen op, naar wat Anna aanzag voor Elsa’s eigen kamer met een balkon met een schitterend uitzicht. Zo vast als de oudere zus in haar standpunt stond, stond Anna in de hare. Ze zou niet weggaan zonder Elsa. Zij geloofde misschien niet dat ze de eindeloze winter kon stoppen, maar Anna wel. Ze wist het zeker.

Of haar aanmoedigende woorden Elsa bereikten of niet, wist ze niet. Ze wist alleen dat er een storm ontstond in de bovenkamer van het kasteel. Een storm die om Elsa draaide en de gehele kamer hulde in kou. Een storm die zich terugtrok, en weer uitgestoten werd richting Anna’s hart. De felle flits die vervolgens ontstond, had niks te maken met Elsa’s magie.

Het laatste wat Anna voelde voor ze bewusteloos raakte, en het laatste wat ze zich zou herinneren wanneer ze haar ogen zou openen in Realiteit, was de kou die als bevroren bloed haar gehele lichaam door gepompt werd.

Analysis

Anna is feisty. Dat is het deel van haar persoonlijkheid waar ik de meeste aandacht aan zal besteden in Realiteit. Ze heeft haar geheugen niet meer, en dat kan vreemde dingen met je doen. Dromen heeft ze niet – die had ze wel, maar is ze vergeten, en haar koppigheid staat het haar niet toe om nieuwe dingen te dromen. Ze wil eerst uitvinden wie ze was vóór ze in het ziekenhuis terecht kwam. Zeker niet met al die vreemde verhalen over prinsen en prinsessen om haar heen. Ze heeft nog steeds haar hart op de goede plaats zitten, en als ze zich voor je open stelt zal ze alles voor je doen.

Connections

NAME - Anna's voornaam leek me logisch om hetzelfde te houden. Het is één van de weinige dingen die ze zich kan herinneren uit de tijd voor ze de Scheur door verdween, en iets waar ze zich aan vast houdt. Als tweede naam wilde ik iets doen wat haar met Kristen Bell, haar Engelse voice actor, zou verbinden. Ik heb gekozen voor de naam Vera, een verbastering van de naam Veronica, wat is afgeleid van Veronica Mars. De achternaam Kjellberg is IC gekozen door Elsa, en staat voor de verbinding van beide zusjes. 'Kjell' is ruw te vertalen naar 'Lente' en 'Berg' spreekt voor zich. Anna is hierin de warme Lente en Elsa de onbreekbare Berg.

FACECLAIM - Een faceclaim vinden voor Anna was ZWAAR moeilijk. Als perfectionist en grote Anna fan wilde ik natuurlijk de perfecte Anna faceclaim hebben, en helaas lijkt het er op dat die niet bestaat. Mijn eerste keuze was Laura Osnes, die wat mij betreft erg lijkt op hoe ik me een real life Anna voorstel, maar ze zag er toch net wat te oud uit. Mijn tweede keuze werd Tessa Violet. Haar sproeten deden het hem, en ik was er al helemaal klaar voor om haar te gebruiken, toen ik Karen Gillan tegenkwam en bij haar een veel sterkere link voelde. Haar oogkleur klopt helaas niet, maar dit is op te lossen met Photoshop. Karen heeft het rode haar, de vrolijke glimlach en het jonge gezicht wat voor mij perfect bij Anna passen.

HYPOTHERMIA - Het ijs in Anna’s hart is blijven zitten bij haar tocht door de Scheur, en hoewel ze er zelf niet veel meer van weet heeft het zeker wel invloed op haar lichaam. Het zorgt voor Hypothermie, een toestand waardoor de lichaamstemperatuur van de drager te laag is. Dit zorgt voor sloomheid, sufheid en slaperigheid, hoewel Anna geen van deze dingen makkelijk zal laten merken. Haar toestand verergert momenteel niet, maar verbetert ook niet. Het is immers magisch ijs, en dokters weten niet hoe ze dat moeten genezen. Deze ziekte zorgt er ook voor dat ze geen werk kan hebben.

Details

RETROGRADE AMNESIA - De tocht door de Scheur heeft in Anna’s geval haar geheugen volledig gewist. Het enige wat ze nog weet, is hoe ze moet spreken – en haar naam. Van wat er gebeurd is voor de in Realiteit terecht kwam, weet ze niks meer. Zelfs niet dat ze een zus heeft, of verloofd is, of dat ze een prinses is. Niets. Haar geheugen is terug te halen door middel van bepaalde triggers, maar wanneer deze plaats gaan vinden is compleet onverwachts.