Het was zaterdagmiddag, Katherine stond in de kleine woonkamer van haar appartementje, omringd door zooi. Op de bank lagen stapels boeken, de tafel was bedekt met gevouwen bloemen van krantenpapier. Dat was wat ze vorig weekend had gedaan, toen het regende. Papieren bloemen en andere onzin vouwen. Maar vandaag was het weer niet meer zo slecht. Het was nog een beetje druilerig, maar zoals de vrouw in de televisie haar verteld had zou vanmiddag de zon door kunnen breken. Daarom trok ze een fris wit shirtje aan, een roze-paars gestreepte maillot en een korte broek van lichte spijkerstof. Ze zette haar voeten op het lage tafeltje en strikte met een moeilijk gezicht de veters van haar lichtblauwe sneakers. Kat kon maar niet wennen aan zulke rare motorische handelingen. Ze moest altijd goed kijken, zodat ze het goede touwtje aan de goede schoen verbond. Anders zou ze zo haar schoenen aan elkaar strikken en een poging tot lopen doen.
Haar witte haren liet ze los hangen, wild als de manen van een wolf. Ze genoot er namelijk van om de wind door haar haren te voelen strijken. Met een klein rugzakje gevuld met wat prulletjes die Kat als ‘handig’ had bestempeld verliet ze haar appartement. Op de galerij had ze een prachtig uitzicht over Realiteit en omgeving, een van de voordelen van wonen op de dertiende verdieping van een muffe flat. Ze schopte het skateboard dat tegen de muur geleund stond op en sprong erop. Zo gleed ze de gang door, tot ze de keuze moest maken tussen lift en trap. Omdat de lift vaak een penetrante geur van urine betekende begon het jonge meisje monter de 26 trappen af te lopen, hup hup. Naar beneden gaan was niet zo’n groot probleem, de klimtocht naar boven was een stuk zwaarder.

Zingend gleed ze over het fietspad. De auto’s die langs zoefden deden haar soms opschrikken, maar ze begon er al aan te wennen. ‘Walking on sunshine, ohohoooh, I’m walking-‘ Van de blikken trok ze zich niets aan, natuurlijk niet. Schaamte was Katherine niet eigen, ze wist wat het betekende, maar snapte het tegelijk absoluut niet. Dus deed ze waar ze zelf zin in had, zonder remmingen.

Ze bereikte algauw het park, waar ze graag kwam. De natuur beviel haar beter dan de rare gebouwen waarin mensen zich blijkbaar graag opsloten. Haar skateboard had haar nu ver genoeg gebracht, ze verborg hem in een bosje en huppelde zelf verder, tot ze de uitkijktoren bereikte. Het was niets indrukwekkends, gewoon twee houten verdiepingen, waar geliefden hun namen in kerfden en hangjongeren graag zaten te chillen. Maar zo midden overdag was er niemand, dus werd de plek door Kat ingenomen. Ze beklom de trap tot de eerste verdieping en opende haar tas. Een paar velletjes papier trokken gelijk haar aandacht en met haar rug tegen de houten reling begon ze vliegtuigjes te vouwen. Algauw vertrokken er een paar op een testvlucht, om nooit meer terug te keren. Een stortte neer op het pad, de ander bereikte een bankje. Nu had ze een roze vel omgevouwen en ze wierp die met een aandachtige blik zo zuiver mogelijk. Een windstoot maakte echter korte mette met haar droom van een eeuwig vliegend geval, waardoor het roze vouwsel neerstortte, precies op het hoofd van een voorbijganger. ‘’Hey!’’ riep Kat luid, half naar buiten hangend, zo ver dat het er haast gevaarlijk uitzag. ‘’Gooi eens terug!’’

[Moet nog een beetje aan Kat wennen haha. Open voor iedereen natuurlijk c:]

Nog een laatste keer inspecteerde Jim zichzelf in de spiegel. Zo meteen zou hij zijn moeder terug zien en hij wou een goede indruk maken, als vers afgestudeerde. Hij droeg het witte ceremoniële uniform van de Interstellar Academy, met de rood met gouden kraag en de gouden knopen. Op zijn beide schouders prijkten ook nog eens epauletten, waardoor hij een iets bredere indruk opwekte, al had hij de afgelopen drie jaar wel al wat bredere schouders gekregen.
Zijn broek was eveneens wit, enkel zijn schoenen waren zwart. Het kostuum zat hem als gegoten en zijn netjes gekamde haar en trotse blik zorgden ervoor dat het geheel nog net dat ietsje extra kreeg.

Zijn glimlach werd nog net iets groter toen hij de kajuit, zíjn kajuit, uitliep en zijn huis zag staan. Het schip had net aangelegd en de loopplank lag al klaar. Met grote, stevige passen, het resultaat van uren marcheren, liep hij het schip af en via de stijger naar de relatief grote herberg. Blijkbaar had zijn moeder ze net weer herschildert, want hij kon nog enkele verfdruppels zien liggen op het gras en het huis straalde als nooit tevoren.

Met een grote zwaai deed hij de deur open en riep hij:"Ik ben thuis!" Maar de verwachte vreugdekreten bleven uit... Geen knuffels, geen vrolijk gelach dat normaal gezien altijd te horen was in de gelagkamer van de herberg,... Niets. Buiten een klein roze ding dat zich in zijn haar boorde. "Hey! Gooi eens terug!" De stem kwam van een meisje met een spierwitte huid en al even wit haar, bovenop een kleine uitkijktoren. Een tijdje staarde hij naar haar, wat vast en zeker voor een belachelijke indruk moest hebben gemaakt. Het was niet haar uiterlijk dat hem verbaasde, hij had veel vreemdere dingen gezien, als wel het feit dat hij niet thuis was. Sterker nog, hij kende deze plaats totaal niet. Nooit gezien. Nooit van gehoord. Niks, noppes, nada, nul.

Na wat toch een dikke twee minuten moest hebben geduurd, plukte hij het roze dingetje uit zijn haar en beklom hij de toren, totdat ook hij op de eerste verdieping stond. "Hier." Dat was het. Het roze ding was kunstig gevouwen en had een driehoekige vorm, een beetje zoals een surfbord. Maar dan veel hoekiger. En lelijker.

"Wat is dit?" vroeg hij eventjes later. Meteen preciseerde hij zijn vraag:"Waar is dit?"

Ze voelde de wind langs haar gezicht glijden, merkte nu pas op dat het houten bouwsel een vervaarlijk gekraak en gesteun uitstootte toen ze zo naar buiten hing. Maar uitwijken deed ze niet. Waarom zou ze schrikken van een beetje gekraak? Katherine had absoluut geen last van hoogtevrees, nee, nooit gehad ook. Voor zover ze zich kon herinneren dan. Ze was niet bang om te vallen van deze toren, had een haast onoverwinnelijk gevoel tegenover de zwaartekracht. Kom op, het was maar een wet zeg, misdadigers overtraden dagelijks de wet, big deal.

Alleen als ze sliep was ze bang om te vallen. Maar dan was het anders. Dan was de val haast oneindig. En het was niet het neerkomen wat ze zo vreesde. Helemaal niet, het tegenovergestelde juist. Ze wilde de grond bereiken, haar doel. Het eindeloze vallen stoppen. Maar als ze dat in haar droom deed schoot ze altijd met een schok wakker. Een voldaan gevoel, alsof ze inderdaad haar doel bereikt had, vaagde dan gauw, binnen enkele seconden weg en liet haar alleen met een gevoel alsof er een heel belangrijk stukje van haar miste. Net als in die puzzels die ze wel eens zag in de etalages van de speelgoedwinkels. Hé, misschien moest ze wel eens zo'n winkel bezoeken, die konden haar vast meer uitleg geven over het puzzelstukje-missende gevoel dat ze had. Ja. Kat sloeg dit geniale plan op in haar mentale to-do list, vergelijkbaar met een geladen confettikanon. De kans dat ze dit plan ooit weer terugvond en uitvoerde was nagenoeg 0. Maar wie weet. Alles met een kans groter dan 0 kon gebeuren.

Zo ook dit: Een vliegtuigje dat naar beneden gefladderd was alsof de meest sierlijke stuntpiloot aan het stuur zat landde perfect in iemands haar. Over ideale landingsplaatsen gesproken. Nu hoefde die jongen niet eens te bukken om haar vliegtuigje terug te geven! Toch duurde het aardig lang voor ze potverdikkie ook maar een reactie kreeg en bijna was Kat haar geduld verloren. Voor even was het grappig en intrigerend geweest om naar de stilstaande jongeman te kijken, die een ietwat verdwaasde indruk maakte. Maar nu begon het irritant te worden. Jeez, wat een weirdo, zo lang als een wassen beeld stil staan terwijl er iemand tegen je praat, halló?

Ze zag hoe de jongen in beweging kwam en stelde zich even voor dat hij een robot was. Dat zou de stilte verklaren, gepraat zou immers als bliepjes en mechanisch geluid klinken.
"Hier." Uitbundig schoot Kat's hand naar voren om haar roze vouwsel te reclaimen. Van haar. Even stond ze te controleren of het papiertje in orde was, het leek gelukkig ongeschonden. "Wat is dit?Waar is dit?"

Een zacht lachje, waarbij Kat's sprankelende witte tanden ontbloot waren, was haar eerste antwoord. Haar lach was zo vreemd en vrolijk tegelijk dat het nogal de aandacht trok. ''Een meesterlijk miniatuur vliegmachine natuurlijk.'' vertelde ze.
''En ik moest hem echt terug hebben voor de tweede testvlucht. Thanks!'' klonk het en voor een van hen tweeën het waarschijnlijk aan had zien komen schoot ze naar voren en drukte een zacht kusje op zijn wang. Waarom? Pff. Waarom niet. Zo bedankten mensen wel vaker iemand, dat zag je in films.

''En dit is..'' sprak ze, met haar handen iets omhoog gebarend. ''Het Noorderpark. Had je dat niet gezien toen je naar binnen wandelde?'' Ze keek hem nieuwsgierig aan en zoals altijd als Kat nieuwsgierig werd kwam ze daarbij iets te dichtbij staan. Hij was een beetje anders, hij rook anders, zijn kleren waren anders en zijn zwarte wenkbrauwen waren net twee rupsen die op zijn gezicht geplakt waren -iets wat ze altijd dacht van wenkbrauwen, vreemde dingen trouwens, maar dat terzijde-.
Al die dingen, die net een tikkeltje anders waren, maakten Kat nieuwsgierig. Dat wil zeggen dat ze net zijn persoonlijke ruimte infiltreerde en met haar azuurblauwe ogen zijn huid afspeurde, terwijl twee vingers gretig naar een plukje van zijn haar reikten om te voelen.

[Yeah, Kat is vandaag erg touchy blijkbaar.]

Dat? Een 'meesterlijk miniatuur vliegmachine'? Lichtjes achterdochtig bekeek hij het ding in de handen van het meisje nog eens. En voor de tweede keer kwam hij tot de conclusie dat het nauwelijks meer was dan een vreemd surfbord. En bovendien had het geen zeil of motor, dus het zou nooit kunnen vliegen! Maar ze leek er toch behoorlijk van, gezien het feit dat ze hem meteen een kus op de wang drukte. Geschrokken zette hij een stap achteruit. Waar was hij in hemelsnaam terechtgekomen? Nog nooit in heel zijn leven had hij een planeet gekend waar wildvreemden elkaar kusten!

Vervolgens vertelde ze dat hij in het Noorderpark was en vroeg ze hem of hij dat niet gezien had bij het binnenkomen. Daarbij kwam ze zo dicht bij hem staan dat hij een grote pas achteruit moest zetten om een correcte afstand tussen hen te bewaren. "Nee..." begon hij voorzichtig, "ik had het niet gezien. Dit gaat heel vreemd klinken maar: Welke planeet is dit? Want ik heb nog nooit van het Noorderpark gehoord!" Hij fronste zijn voorhoofd en dacht nog eens diep na. Zonder succes. Een planeet als deze, met vreemde, aanrakerige mensen en hun nog veel vreemdere kledij van een stof met een zeer hoge kwaliteit... die zou hij toch moeten kennen?

Opeens schrok hij op en schudde zijn hoofd:"Excuseert u mij, juffrouw, maar ik heb mij in al mijn verwarring nog niet voorgesteld. Mijn naam is Jim Hawkins, kapitein van de Long John Silver." Hij maakte een lichte buiging, volledig volgens de regels die hij op de Interstellar Academy geleerd had.

Hij schrok wel een beetje van haar, wat Kat behoorlijk grappig vond. Dat moest ze alleen niet laten merken, want al vond ze het leuk om mensen te plagen, dat leek haar niet aardig. Nee, ze moest aardig blijven. Daarom kwam ze lekker dichtbij, dan kon ze zijn bijzondere kleren goed bekijken.
"Nee... ik had het niet gezien. Dit gaat heel vreemd klinken maar: Welke planeet is dit? Want ik heb nog nooit van het Noorderpark gehoord!" Wacht- wat? Kat.. Mind... Blown... Planeet? De aarde natuurlijk. Wat anders? Pluto? Ohnee, dat was geeneens een planeet meer. Die gedachte deed Katherine meer verdriet dan ze wilde toegeven. Stel je toch eens voor, dan ben je een planeet, helemaal leuk. En dan opeens niet meer. Omdat je te klein bent. Te klein? Waar sloeg dat nou weer op. ''Planeet de aarde, daaromheen de maan en kijk, daar de zon!'' Het was allemaal zo klaar als een klontje, simpel als een fles fanta.


De jongeman leek door haar antwoord niet helemaal gerustgesteld. Nee, het leek enkel te zorgen dat zijn warrige staat verergerde. Tot hij plots een opleving kreeg en zich voorstelde. ''Excuseert u mij, juffrouw, maar ik heb mij in al mijn verwarring nog niet voorgesteld. Mijn naam is Jim Hawkins, kapitein van de Long John Silver." Hij boog voor haar, awwwww. Katherine knikte en sprak op haar beurt: ''Mijn naam is Katherine Fitzroy, ook wel Kat. De uhh, stuurman- nee -vrouw van het dierenasiel en Pet's Palace.'' Ze salueerde en draaide daarna een rondje, gevolgd door een soort vage kniebuiging. Met twinkelende ogen keek ze hem aan, daarna de omgeving afspeurend. "Zeg, Jimmie, waar is je boot dan eigenlijk?'' Haar handen gebruikend als verrekijker zocht ze verder, maar bomen was alles wat het meisje vond.

[Ahh, schrijven met slaaptekort. It works.]