"Los! Max, nee! Laat los! Los, los, los," sprak Kat op haar beste geïmiteerde juffen-stem. Wanneer ze bij hem neerbukte sprong de pup alleen weg, blij met dit nieuwe speeltje. "Foei. Wees nou een brave puppeledup en geef de handschoen terug aan die mevrouw." Maar Max luisterde niet, oh nee. Max beet vol genoegen op de leren handschoen en schudde er eens flink mee heen en weer, onderwijl constant enthousiast kwispelend. Het was een prachtig beestje, met een kleurenspel van wit, goudbruin en zwart en een pluizige staart om het schattige plaatje compleet te maken. Katherine graaide in het zakje aan haar riem en viste er een brokje uit, die ze triomfantelijk voor de neus van de pup hield. "Losss." Werd het bevel nog een maal herhaald, deze keer uiteraard met succes.

Ze kwam weer overeind en veegde het puppykwijl af aan haar broek. "Nou, mevrouw, zoals U dus ziet is hij een beetje een dondersteen, maar wel echt een lieverd." Met de handschoen losjes in haar hand keek het meisje vertederd naar de pup, die zich duidelijk van geen kwaad bewust was en enkel wilde spelen. Kat draaide zich opzij, enkel om met haar aquamarijne ogen recht de leegte in te kijken. "Me.. Mevrouw?" Het laatste wat klonk was het gerinkel van de bel toen de voordeur opengegooid werd en de dame het pand verliet. Met een teleurgesteld gevoel gaf ze Max een aai over zijn bol. Dit voelde behoorlijk klote. Diertjes zoals Max een beter thuis geven was gewoon één van de weinige dingen waar ze echt vol passie tegenaan ging. Om dan een potentiële baas zomaar weg te zien stormen was een behoorlijke domper. Maar, zo wist Kat, deze vrouw was toch geen goed goed baasje geweest voor de speelse doerak. Als een simpele streek als deze je al ontmoedigde was het meer het hippe idee van een pup dat je aanstond en niet het daadwerkelijk verzorgen en trainen van het beestje. Gelukkig was dat nu gebleken en niet wanneer de pup uitgroeide tot een uit de kluiten gewassen hond die niet meer aan het schattigheidsideaal voldeed en ook maar al te graag met modderige poten over het tapijt liep. Ze zette de teleurstelling daarom maar van zich af. Er waren genoeg geïnteresseerden voor het nest met puppies dat het asiel had opgenomen. Vijf stuks en momenteel ongeveer 8 weken. Ze zouden dus algauw het nest mogen verlaten.

"Nou, Max, ziet ernaar uit dat jij en ik nog even samen zijn." Sprak ze gemaakt opgewekt, daarna genietend van de staart die als een metronoom heen en weer schoot. Ze haakte vaardig een riem om het lusje in zijn halsband en leidde de hond mee door de gang. Ze zou nu eigenlijk met de vrouw de opties moeten bespreken om zo Max hopelijk een huis te geven. Maar nu dat plan in het water gevallen was zou ze zelf maar even wat socialisatie voor hem verzorgen. Ze liep naar voren toe, de winkel in. Daar werd Max met heerlijke geurtjes verleid, maar hij wist zichzelf in te houden. Knappe hond! Achter de kassa zocht ze haar jas op, die ze vervolgens aan trok. Met pas één arm in een mouw werd ze echter verstoord door het rinkelende belletje. Een klant? Max en zij draaiden zich simultaan om. ''Goeiemorgen, welkom in Pet's Palace, kan ik U ergens mee helpen?'' sprak ze monter, hoewel een simpele blik op haar horloge al zou uitwijzen dat het ver over 12:00 was. Tja, tijdsbesef was niet haar sterkste kant.

[Open~ In de dierenwinkel! :3]

Hij had vrij genomen, op verzoek van de arts althans. Op kantoor had hij gezegd dat hij de hele dag telefonisch bereikbaar zou blijven. Het was dan ook dat hij al voor de vijfde keer die dag met de telefoon aan zijn oor hing. 'Ik wil hier morgen een verslag van op mijn bureau. Je kunt het rapport aan Isabeau geven als je weggaat vandaag. Ik moet het morgen hebben,' en met die woorden hing hij weer op. Claude legde zijn mobiel op de bijrijdersstoel van zijn auto en keek even door de voorruit hoe een vrouw de dierenwinkel uit kwam en met snelle pas haar weg vervolgde. Het was nog steeds onwennig, autorijden. Het voelde onnatuurlijk. Maar Claude moest toegeven dat het ding wel heel handig was. Beter dan de hele tijd met het openbaar vervoer moeten. Of, zoals vandaag, kwam een auto van pas als je wat spulletjes moest inslaan.

Hij klikte zijn gordel los en stapte uit, gooide het portier achter zich dicht en deed de auto op slot waarna hij de stoep op liep in de richting van de dierenwinkel waar daarnet nog een vrouw uit was gekomen. Ondanks wat veel mensen schenen te denken van zakenmannen was hij niet iedere wakkere minuut van zijn leven bezig met zijn werk. Claude had ook een leven buiten de advocatuur. En een groot deel van dat leven heette: Snowball. Anders dan zijn naam zou doen vermoeden was Snowball een groot Fries paard. Zijn vacht en manen waren zwart en hij had grote bruine ogen. Toen Claude het paard kocht had hij hem de naam Snowball gegeven. Waarom precies wist hij niet, het voelde passend. Los van het feit dat hij het paard in de winter gekocht had. Omdat Claude verder alleen woonde kon hij alles kwijt tegen het dier en gunde hem dan ook de beste dingen die hij maar kon krijgen voor het paard. Snowball had een plek in Claude veroverd die haast onmogelijk in te nemen was.

Met stevige passen liep hij de dierenzaak binnen. Hij werd vrijwel direct begroet door een jongedame met wit haar en aquamarijn kleurige ogen. Naast haar stond een kleine puppy die Claude amper aandacht schonk. Hij kende de jongedame van de winkel wel aangezien hij een vaste klant was. Hij had echter nooit naar haar naam gevraagd en haar nooit meer verteld van de zijne behalve meneer Frederic. Claude keek even kort op zijn horloge toen ze hem een goedemorgen wenste. Volgens zijn klok was het al geen morgen meer, maar wat had het voor zin om haar daarop te corrigeren? 'Ik kom voor de bestelling op naam van Frederic,' sprak hij kalm tegen haar. Hij had nieuw speciaal voer besteld en een paar dingetjes voor vacht en hoefverzorging. Maar daarna schoot hem nog iets te binnen. 'Heb je paardenborstels? Ik vrees dat de oude nu echt zijn beste tijd heeft gehad,' vroeg hij daarna.

De winkel werd nu gevuld door drie personen, of nouja, twee en een dier. Maar waren mensen eigenlijk niet ook dieren? Ja, als Kat terug dacht aan de boeken die ze voor haar examens biologie had doorgespit wel. Het meisje moest alles via zelfstudie doen en dan bleven de gekste dingen hangen. Zo waren mensen eigenlijk apen! De man in de winkel was in elk geval een bekende van haar, iemand die een paard had als ze het zich goed herinnerde. Katherine had geen slecht geheugen, maar wel een zeer selectieve harde schijf, die enkel interessante of bijzondere dingen opsloeg. Zijn naam was bijvoorbeeld onmiddelijk in het zwarte gat oftewel de prullenbak van haar hoofd verdwenen. Maar de informatie die haar wel interesseerde onthield ze, wat soms wel van pas kwam.

'Ik kom voor de bestelling op naam van Frederic.' Ah, Frederic. Een achternaam die ze maar al te vreemd vond. Was het niet ook een voornaam? Jawel, ja zeker wel. Dat had ze de vorige keer nog heel onopvallend opgezocht op Google. Ze opende een lade en scande met haar ogen over de kaartjes. ''Oh, ja, hier heb ik het. Een verzorgingspakket ennn.. Vijf kilo Equis Refined, nietwaar?'' Het voer stond achter, in het magazijn, dus dat zou ze zo kunnen pakken. De rest van de spulletjes stonden al klaar in een doos onder de toonbank, handig. In haar hoofd bedankte ze Natasha, die haar zo een hoop moeite had bespaard. Ze bukte zich, verdween volledig uit het zicht en zette even later de doos op de toonbank. 'Heb je paardenborstels? Ik vrees dat de oude nu echt zijn beste tijd heeft gehad.' Begrijpend knikte Katherine en kwam achter haar werkplekje vandaan. Max had al die tijd verlangend naar de nieuwkomer zitten hijgen en kwispelen, in de hoop zo een aai over zijn bol te krijgen. Kat bewoog zich soepel naar de man toe en drukte zonder enige genade de riem in zijn handen, of probeerde dat in ieder geval. ''Dit is Max, U wilt hem vast wel even vasthouden hé?'' De vraag was natuurlijk achteraf gesteld en daarom meer een gefaalde poging tot beleefdheid dan een keuzemenu.

Terwijl Kat door het gangpad liep, zoekend naar de juiste borstel keek ze weer even terug naar de man. ''Hoe gaat het met Snowbell?'' Bukkend bij de paardenborstels kwam de ietwat intelligente kant van de jongedame echter weer naar boven: ''Heeft ze trouwens lang of kort haar?''

Ooc: lalala, ze is de beste medewerker ooit c:

Toen hij binnen was gekomen had hij even snel om zich heen gekeken. Behalve hijzelf was alleen de witharige winkelmedewerkster en een kleine puppy aanwezig in de winkel. Hij draaide niet echt om de zaken heen, gaf enkel een licht knikje ter begroeting al zou dat gebaar ook zomaar de jongedame zijn ontgaan. Hij kwam meteen ter zake en vertelde waarvoor hij kwam. Zijn ogen volgde de dame toen ze naar de toonbank liep om tussen de kaartjes te zoeken naar een waar waarschijnlijk zijn naam op stond, samen met de bestelling. Een paar minuten later werd dat vermoeden bevestigd toen ze zijn bestelling op las van een kaartje. 'Dat klopt,' beaamde hij. Dat was het moment dat hij zich bedacht dat hij ook een nieuwe paardenborstel zou moeten halen. Hij had zijn hoofd alweer afgewend, keek door de etalage ruit naar buiten naar de paar mensen die langs liepen. Toen hij zijn hoofd weer terug draaide stond de witharige dame ineens vlak voor hem en drukte de riem van de puppy in zijn hand. Nog voor hij kon protesteren was ze al een gangpad ingelopen om voor hem op zoek te gaan naar een paardenborstel. Hij keek even neer op de puppy die met grote ogen terug keek. Claude had het nooit zo op honden. Misschien dat hij ooit nog erover zou denken om een waakhond te nemen. Maar deze hond had nog een hele lange weg te gaan voordat hij zichzelf een waakhond zou mogen noemen. Hij zag deze pup er eerder als een dier dat elke inbreker met vrolijk geblaf en een kwispelende staart zou begroeten.

Claude keek weer op naar de dame toen ze hem wat vroeg. 'Ja het gaat goed. Hij was de afgelopen week echter een beetje kieskeurig geworden met eten. Vandaar dat ik iets nieuws probeer. Ik hoop dat hij dit wel eet,' zei hij enigszins afwezig. Hij moest zijn aandacht erbij houden om ervoor te zorgen dat Max niet teveel tegen hem op sprong, bedelend om een aai. In de hoop ervan af te zijn aaide Claude hem even zacht over zijn hoofd. 'Hij heeft lang haar,' antwoordde hij.

Jep, dit was Frederics. Meneer Frederic, verbeterde ze zichzelf mentaal. Ze mocht dan wel een erg vrije baas hebben die wat vrijzinnigheid kon waarderen, klanten moest en zou ze beleefd bejegenen. Waarom was haar een raadsel. Iemand meneer noemen, waarom? Wat veranderde het? Zou ze opeens respect hebben voor iemand omdat ze hem U noemde en mijnheer? Nooit. Respect moest je verdienen, dat groeide niet aan bomen, dat kreeg je niet zomaar, als je oud was of rijk of een klant in de dierenwinkel. Maar ach, zo erg was het ook niet, want deze meneer was een goede man. Aardig en geduldig, wel een beetje afstandelijk.

Wie weet lag dat wel een beetje aan haar gedrag? Haar rare gedrag weetjewel? Zelf was Kat zich daar nauwelijks van bewust, maar ze had het woord al vaker horen vallen, raar, vreemd. Gek? Vaak genoeg om te begrijpen wat ermee bedoeld werd. Dat ze anders deed dan die domme mensen wilden. Met hun regeltjes en handboeken, de mensen van de Jeugdzorg. De mensen in jassen. Die wel veel mooie woorden kenden, maar niet het geduld hadden om ze aan haar uit te leggen als ze weer een of ander formulier moest tekenen.
'Ja het gaat goed. Hij was de afgelopen week echter een beetje kieskeurig geworden met eten. Vandaar dat ik iets nieuws probeer. Ik hoop dat hij dit wel eet.' Ohjee, sneeuwbal werd veeleisend.. Meestal aten paarden alles wat je ze gaf. Best logisch natuurlijk, als je eigenlijke voeding bestaat uit bodembegroeiing en vieze slappe plantjes, met als enige kleurige uitzondering af en toe een (paarden)bloemetje. Maar waarom wilde Snow dan niet eten? Misschien moest hij naar de stalarts. Een huisarts dus. Voor dieren.

'Hij heeft lang haar.' Dromerig streelde Kat over de zachte borstel. ''Hmm, ja. Ik ook.'' Het sloeg nergens op. Het floepte eruit voor ze het besefte. Oepsie? ''Ik ehh, okay. Ik heb twee zeer geschikten gevonden. Deze of.. Deze?'' Het meisje kwam overeind met in beide handen een borstel. De ene had een leuk roze handvat, terwijl de ander een strakker, serieuzer uiterlijk had. Daaraan hing natuurlijk wel een extra prijskaartje. Ze wenkte de man om te komen, toen haar oog op Max viel. ''Oww, hij vindt U leuk, Frederic!''

Claude vond het eigenlijk nooit erg om naar de dierenwinkel te komen. Veel van zijn boodschappen liet hij vaak doen door stagiaires of soms zelfs zijn secretaresse. Maar als het om Snowball ging, dan ging hij zelf op pad. Nog een reden dat hij hier graag kwam was omdat het hier anders voelde dan in andere winkels. Meestal had hij een hekel aan winkelen. Hij vond het vreselijk en begreep eigenlijk niet dat er mensen waren die het het liefst elke dag zouden doen. Maar de sfeer in de dierenwinkel was altijd zo anders. Dat kwam waarschijnlijk mede dankzij de vrouw die er werkte. De winkel had iets mysterieus als zij werkte. De ruimte werd ineens meer dan hij was. Claude kon het niet goed omschrijven, maar ergens voelde dat gevoel vertrouwd.

De lichtharige vrouw vroeg hem wat. Claude keek op waarna het pas echt tot hem doordrong wat ze had gezegd. Hij gaf haar kalm antwoord. 'Ik hoop niet dat hij ziek wordt,' sprak Claude er kalm , maar iets zachter achteraan. Het was niet dat hij het niet zou kunnen betalen als Snowball ziek zou worden, hij maakte zich oprecht zorgen om het dier. Als afweermechanisme was Claude zonder het zelf te beseffen zachter gaan praten zodat de bezorgdheid in zijn stem minder te horen zou zijn geweest voor de ander. Hij ging even door zijn knieën om de hond Max die al de hele tijd om hem heen hing omdat Claude de riem in handen gedrukt had gekregen daarna een aai te geven. Een nieuwe vraag kwam. Hij beantwoordde hem maar keek even op bij de ietwat vreemde reactie die hij van haar kreeg. Hij onderdrukte een kleine glimlach, trok zijn gezicht snel weer in de plooi e ging weer rechtop staan toen de vrouw hem wenkte. Hij liep naar haar toe, de riem van Max eigenlijk nog steeds in zijn handen. De hond liep vrolijk met hem mee. Hij bekeek de borstels even. Natuurlijk zou hij zelf nooit voor de roze borstel gaan. Maar hij dacht aan de opmerking van de vrouw net. Hoe zij het voor elkaar had gekregen, onbewust, om hem voor het eerst in die week weer eens oprecht te laten glimlachen. 'Welke vind u beter?' vroeg hij daarom aan haar. Hij keek weer naar beneden naar de hond toen de vrouw hem melde dat het dier hem kennelijk leuk vond. Hij moest eerlijk bekennen dat de kleine pup in die korte tijd dat hij de aandacht had geëist van Claude, hij zeker wel een indruk had achtergelaten. Als hij hier was vertrok hij altijd met meer dan hij eigenlijk nodig had...

'Ik hoop niet dat hij ziek wordt.' De zachte opmerking viel Kat nauwelijks op. Zij was- tja- niet zo van het subtiele eigenlijk. Maar het meisje hoopte ondanks alles met hem mee. Dierenleed was een van de dingen die ze echt niet aan kon zien, net als mosterdgele jurkjes en barbiepoppen. Mensenleed was ook rottig, maar die konden er meestal zelf wel wat aan doen. Een hondje zoals Max kon bijten als hij bang was, maar iemand vertellen dat hij buikpijn kreeg van de brokjes die hij moest eten niet. Een vogeltje kan met zijn getsjilp de buurman irriteren, maar hij kan zijn baasje niet waarschuwen dat de kat in een hinderlaag ligt.
'Welke vind u beter?' Verbaasd kon je het niet echt noemen, maar Katherine was toch wel aangenaam verrast door deze vraag. Het klonk zo professioneel. Ze was een U. Ze gaf advies. Kort richtte Katherine haar blik keurend op de twee borstels in haar hand, dan weer naar het rek. Haar oog viel nu op een zielig doosje, alleen op een plank, verder uitverkocht. Ze pakte het en opende de doos, een arsenaal aan items tentoon spreidend. "Nou... Eigenlijk zou ik gaan voor dit exemplaar," sprak ze met haar meest volwassene verkoopsters lachje, wat er alsnog vrij levenslustig uitzag. "Het zit in een pakket, dus dan krijgt U gelijk ook twee smalle kammen, uitstekend voor manen, staart en eigenlijk álle dieren met lange haren. Zelfs nog een setje hoefkrabbers plus een potje smeervet, voor slechts een kleine meerprijs. 'T is ook gewoon een heel fijn ding." Een kleine meerprijs, dat was goed. Het betekende: dit is duurder, maar goed, want wat je krijgt is meer of beter. Zoals slagroom op een ijsje, zo was deze deal. Vandaar dat er nog maar één vergeten doosje over was. Als demonstratie streek ze met de borstel over haar bleke handpalm, wat een ratelend geluid opleverde van de borstelharen die terug sloegen, het pakketje daarna aan meneer Frederic aanreikend zodat ook hij het kon proberen en bekijken, indien gewenst. "Eigenlijk moeten we even naar buiten, hé Max? Maar die mevrouw vond het niet zo leuk dat jij slim genoeg was om d'r handschoenen te vinden, ja, knapperd. We gaan echt zo naar buiten." Ze bedoelde het niet lullig, dreigend of als een hint. Eerder als een verzuchting en een geruststelling tegen de hond die nu al ruime tijd geduldig met zijn riempje om wachtte. Ze sprak dus voornamelijk tegen de pup, daarmee automatisch een van de idioten wordend die tegen dieren sprak. Echter gebruikte het meisje niet de babytaal en hysterische pieptoon die veel mensen tentoon spreidden als ze iets schattigs zagen. En Max leek alsnog uitstekend te begrijpen waar ze het over had, zijn kopje scheef, haar met heldere ogen aankijkend. Het was echt een slimmerik. 
De oudere asielhonden die opgevangen werden hadden vaak moeite met Kat's aanwezigheid, waarvan altijd grappend werd gezegd dat het door haar naam kwam. Maar Max en zijn puppybroers en zusjes waren vanaf dag één al aan haar gewend, tot de grote vreugde van de albino. Met nog wat gekroel achter zijn oortjes stelde ze Max gerust, maar toen ze weer opstond verlangde de kwispelkont natuurlijk nog meer aandacht. En het lange wachten op de beloofde wandeling was ook nogal vervelend. 
Toen de deur dus al rinkelend open vloog om een klant binnen te laten, probeerde Max met al zijn uitbundige puppy powers zich los te rukken om te ontsnappen. 'Max!' Klonk het in eerste instantie geschrokken. Tegelijkertijd ging ook de telefoon, die Kat op moest nemen. Dat deed ze dus maar, hopend dat Frederic alert genoeg was geweest.
'Hallo, met Kat,' beantwoorde ze dus de telefoon, met een half oor naar de andere kant luisterend en verder vooral op het hier en nu gefocust.

[Op het laatste: chaos~ geef er maar je eigen interpretatie aan, ik dacht dat dit wel logisch was: de deur gaat open, Max wil erheen, een klant komt binnen (indien gewenst mag er hier best iemand inspringen hinthint) en de telefoon gaat. =paniek D: Suwwy voor de laatheid, het wilde ff niet lukken]