Een van de meest fascinerende plaatsen van Realiteit vond Thomas het: het metrostation. Die drommen mensen, het kabaal en vooral de gigantische, metalen dingen die metro's genoemd werden en af en aan reisden door heel Realiteit. Maar Thomas kwam er niet om te reizen, integendeel: hij kwam er om mensen te kijken. Zijn kaartje had hij al gekocht bij het loket en hij schrok zich dood toen hij zijn kaartje in de automaat stopte en het kaartje niet meer terugkwam, totdat een man hem aantikte en hem erop wees dat de poortjes opengingen en je het kaartje aan de andere kant van het poortje weer moest pakken. Thomas verontschuldigde zich voor het ongemak en vertelde de man dat hij slechts een toerist was, een woord dat hij toevallig had opgepikt, en deed een overdreven Frans accent na, dat hij had opgepikt van zijn vele avonden die hij had doorgebracht bij het Franse restaurant. De man keek hem raar aan, knikte even en Thomas was blij dat hij van hem verlost was. Thomas pakte zijn kaartje en dwaalde door het station. Een gigantische kaart met gekleurde lijnen trok zijn aandacht. Hij zette zijn vinger op het dikgedrukte puntje, wat vast betekende dat hij nu in dit station was, en volgde de lijnen met zijn vinger. Een rode lijn, een groene lijn, een paarse lijn, een grijze lijn... En bij elk puntje natuurlijk die rare tekens, 'letters', die voor hem nog steeds een raadsel waren om te ontcijferen. Toen hij alle lijnen minstens een keer gevolgd had, besloot hij een gang te volgen, slechts om te kijken waar die uitkwam. Thomas zag straatmuzikanten in alle hoeken van het station liggen en staan en hij bedacht zich dat dit misschien ook een goede plaats was om wat extra geld bij te verdienen. Toen hij in een grotere open ruimte kwam, besefte hij dat hij in de plaats was gekomen waar alle wagons af en aanreden. Thomas ging op een harde, plastic stoel zitten, de enige plaats die vrij was, en bestudeerde iedereen die op de metro stond te wachten. De metro racete door de tunnel, bleef stilstaan en automatisch gingen de deuren open. Een stroom van mensen kwam naar buiten en een tweede stroom van mensen ging weer in de metro. De deuren sloten zich weer en de metro zoefde weg. Thomas keek om zich heen. Er was helemaal niemand meer, behalve hijzelf en één enkel persoon, die een paar stoelen verder van hem zat. 'Hallo...?' zei hij voorzichtig.

Armen gestrekt, adem in, negeer de pijn in je tenen. Russisch ballet was genadeloos maar prachtig om te zien. En na uren oefenen voelde je niks meer. Niks behalve de wind die zachtjes langs je wang streelt als je elegant rondjes draait op je stevig ingebonden spitsen. Haar bruine lokken strak in een knot gedraaid en haar blik zo emotieloos als maar kon zoals het een Russische ballerina betaamde deed Anya pas na pas, sprong na sprong. Allemaal even sierlijk en elegant, even goed getimed. Uit haar bewegingen spraken honderden uren van oefening. De laatste tonen van de muziek stierven weg en Anya zakte een paar centimeter toen ze weer plat op haar voeten ging staan. Ze was alleen in de zaal die aan een kant bedekt was met spiegels zodat de dansers zichzelf konden zien en hun bewegingen konden aanpassen tot het perfect was. Ze was al een uur klaar met haar lessen. Ze had een groep jonge meisjes les gegeven in de basisbeginselen van het klassieke ballet. Toen de laatste was opgehaald door haar moeder was Anya nog even gebleven om zich te verliezen in de muziek die haar meevoerde naar plaatsen waar het leven beter leek. Met ogen dicht had ze ruim een uur gedanst. Pas toen de cd was afgelopen was Anya terug gekeerd naar de echte wereld. Een zacht applaus kwam bij de deur vandaan. Een collega van haar, David die hip hop lessen gaf, klapte even in zijn handen. 'Als ik niet van mezelf wist dat ik er te log voor was zou ik zelf privé lessen bij je aanvragen,' hoorde ze hem zeggen. Er was een andere reden dat David privé les van haar wilde en dat wisten ze allebei. Maar Anya zag hem enkel als collega en niks anders. Niemand kon Dimitri vervangen...

Ze glimlachte even terwijl ze haar tas en vest pakte. 'Blijven oefenen David,' sprak ze tegen hem waarna ze langs hem de deur uit liep. Ze kleedde zich snel om in de kleedkamer en trok haar vest aan waarna ze de tas over haar schouder gooide en naar buiten liep. Ze stak de straat over en daalde daar de trap af die naar beneden liep, naar het metrostation. Ze stapte meteen in en de metro ging er direct vandoor. Na een paar haltes stapte ze uit op een nog groter station waar ze was ingestapt. Daar ging ze op een van de stoelen zitten. Uit haar tas viste ze een boek en sloeg het open terwijl de stoeltjes langzaamaan van meer mensen voorzien werden en daarna alsof iemand een grote hap lucht uitademde ineens allemaal weg stroomde toen de metro eraan kwam. Maar Anya bleef zitten. Ze moest de volgende pas hebben. Ze keek op van haar boek toen iemand naast haar ineens hallo zei. Ze streek een plukje haar die losgeraakt was uit de knot naar achteren terwijl ze de man even kort bekeek. 'Hallo,' begroette ze hem uiteindelijk maar terug met een klein glimlachje.

Het geluid van een bonkende metro over de rails verstoorde de rust tussen het pas beginnende gesprek in. Hoe lang zou het nog duren voordat die metro er was. Thomas keek naar het bord dat schuin boven hem hing. Ugh, cijfers. De enige cijfers die hij wist waren 1, 2, 50, 20, 10... Allemaal bedragen op muntstukken, die hij ook maar met moeite van elkaar kon onderscheiden. De grootste munt was een 2, dat wist hij wel. Maar hoe kon een muntstuk nou ook een tijd aangeven? 20 uur? Wat was dat nou weer? Konden borden niet beter een échte tijd aangeven? Ochtend, middag, avond? Of nog beter: het zéggen? Thomas kwam uit zijn gedachten toen een vrouwenstem antwoordde. 'Hallo, zei ze. Een jonge vrouw. Thomas' aandacht was weer helemaal terug. Hij moest echt stoppen met vrouwen verslijten, dat zei hij na elke kus of elke affaire die hij had. Kon hij stoppen? Hmm... ja. Hij moest zijn aandacht gewoon verleggen op iets anders, vioolspelen bijvoorbeeld. Maar wilde hij stoppen? Nee... nee. Hij vond meisjes véél te leuk. En ze wilden het zelf, dus wat deed hij nou eigenlijk fout? Het meisje had haar kastanjebruine haren in een knot gedaan, zag hij nu. Eén plukje stak uit. Hij wilde er bijna iets van zeggen, maar ze stak zelf al het ongehoorzame plukje terug in haar knot. 'Sorry voor die rare begroeting,' verontschuldigde Thomas zich. 'Maar ik zat hier en iedereen was opeens weg, de metro in... Alleen jij en ik waren nog over.' Hij lachte even en streek zijn blouse glad, die nog aardig zijn witte kleur behouden had. Thomas keek even beter naar haar en zag dat ze een boek op schoot had. 'Wat lees je?' vroeg hij nieuwsgierig. Alsof jij kan lezen, Thomas, zei hij tegen zichzelf. Waarom had hij zijn viool niet bij zich? Dan kon hij tenminste nog een beetje interessant en geheimzinnig zijn. Hij wilde bijna vertellen dat hij meer van muziek hield dan lezen toen hij iemand anders het bijna lege metrostation in hoorde lopen.

Het was nog geen week geleden dat Anna vrijgelaten was uit het ziekenhuis. Ze was blij dat ze weg was uit die saaie witte ruimte (ook omdat deze kleur haar ergens aan deed denken, al kon ze naast het woord 'sneeuw' geen dingen vinden die er daadwerkelijk bij pasten) maar werd nu opnieuw vastgehouden in het appartement wat ze met haar zus deelde. Ze moest toegeven dat ze niet in de beste staat verkeerde op het moment, maar om haar dan op zo'n manier af te sluiten van de buitenwereld was overduidelijk overdreven. Voor haar bescherming, werd er gezegd, want de buitenwereld was gevaarlijk.

Yeah, right.

Zodra ze het schuldgevoel aan de kant had geschoven, was Anna het appartement uit gesneakt. Elsa was op haar werk en zou nooit te weten komen dat Anna weg was geweest. Het roodharige meisje kon het gewoon niet uithouden om de hele dag in haar eentje in een simpele kamer te zijn opgesloten, met niets te doen behalve staren naar een scherm dat bewegende beelden uitstraalde - een tv blijkbaar. Dus was ze ontsnapt, en zolang ze maar voor klokslag 5 uur terug zou zijn zou er niets aan de hand zijn.

Waar ze nu weer was beland, wist ze niet.
Letterlijk alles was vreemd voor haar. De mensen waren misschien nog wel het fijnste, hoewel ze die ook het liefste aan de kant duwde. Het missen van haar herinneringen maakte haar prikkelbaar - al kon dat ook door de constante kou in haar lichaam komen. Het maakte niet uit in hoeveel lagen ze zichzelf wikkelde, ze bleef koud. Momenteel droeg ze een gebreid vest dat duidelijk te warm was voor een lentedag, met daar onder een t-shirt met lange mouwen. Onder de broek die ze aan had, een 'skinny jeans' blijkbaar, droeg ze een legging, maar veel warmte bood het haar niet.

Haar omgeving was moeilijk voor haar te omschrijven. Ze liet haar ogen alle hoeken van de locatie ontdekken, maar veel wijzer werd ze er niet van. Dus liep ze maar gewoon wat paden af. Ze had in ieder geval iets beters te doen dan het staren naar een bewegend beeldscherm. Degene die nu aangestaard werd, was zij. Ze nam het de mensen niet kwalijk, want zij zou zelf ook opkijken als er een meisje langs kwam lopen in kleding die voor een volledig ander klimaat gemaakt schenen te zijn.

Uiteindelijk kwam ze bij een rustiger stuk terecht. Haar blik gleed nog steeds rond over alle dingen die haar niet bekend voor kwamen - alles dus. Ze liet hem echter uiteindelijk rusten op de twee mensen die in de stoelen zaten. Dit was misschien niet zo'n goed idee geweest, aangezien ze nu recht tegen een paal op liep. Wat kreeg ze het toch goed voor elkaar om zich publiekelijk te vernederen.

Anya knikte enkel op de woorden van de man. Ze sprak niet veel. Maar zo zat ze in elkaar. Dat was haar afweer mechanisme. Haar verdediging. Hoe minder men over haar wist hoe beter. Ze was er als de dood voor dat ze naar het gesticht zou worden gebracht omdat ze over dingen liep te bazelen die hier niet waar konden zijn. Dingen die hier niet bestonden...
Nog elke nacht schrok ze wakker van het gezicht van Raspoetin in haar dromen. Zijn gele tanden zichtbaar in een misselijke grijns vol leedvermaak terwijl hij over haar dode bebloede lichaam heen gebogen stond. Dat was natuurlijk nooit gebeurd. Het was haar fantasie die met haar aan de haal ging. Maar hij had het gedaan als hij de kans ertoe had gekregen. En dat was wat Anya beangstigde.

Haar blauwe ogen schoten naar haar boek toen de man vroeg wat ze las. ''Oblak u pantalonama,' antwoordde ze. Het drong pas even later tot haar door dat het onwaarschijnlijk was dat deze man Russisch sprak. 'Het is een boek van een bekende Russische schrijver,' legde ze daarom uit terwijl ze hem het boek aangaf. Het was een van haar favoriete schrijvers geweest al vertelde ze dat er niet bij. Dat was het moment dat een meisje van ongeveer haar leeftijd hard tegen een paal opliep. Anya sprong overeind met de gratie van een echte danseres en kniel bij het meisje neer. 'Heb je je pijn gedaan?' was haar eerst vraag terwijl ze probeerde te ontdekken of het meisje gewond was.

Thomas was opnieuw blij verrast toen hij een jong meisje het station in zag lopen. Roodachtig haar, ongeveer dezelfde leeftijd als het meisje naast hem... Hij wisselde snel een blik tussen de twee. Nee, hij zag toch niet dubbel, dacht hij en strafte zichzelf meteen voor die verschrikkelijk cliché uitspraak. Het meisje naast hem vertelde hem de titel van het boek en reikte hem het boek aan. 'Oblak u pantalonama...' herhaalde hij en bladerde heel voorzichtig in het boek, zonder iets te lezen. Hij keek naar de letters, die heel anders waren dan de letters die hij kende. 'Ik ben niet zo bekend met Russische schrijvers,' bekende Thomas uiteindelijk. 'Russische componisten ken ik wel. Rachmaninov, Tchaikovski... die speel ik graag op de viool.' Thomas had geen idee of ze wel écht Russsiche componisten waren, hij had het zich laten vertellen door een paar voorbijgangers toen hij op straat speelde. Toen hij een dreun hoorde keek hij om. Het roodharige meisje was tegen een paal opgelopen en het meisje naast hem sprong sierlijk op en liep naar haar toe. Zou ze dansen? dacht Thomas. Ze las een Russisch boek... ballet misschien? Hij had de affiches een paar keer gezien buiten het theater, ballerina's in de mooiste tutu's versierd met tuile en kristallen die dansten op muziek die hij zelf ook speelde. Thomas stond meteen op en liep ook naar het meisje, dat hij voorzichtig bij haar schouder pakte, één hand nog steeds geklemd om het boek. 'Gaat het?' vroeg hij voorzichtig. 'Je liep zomaar tegen die paal op...' Hij keek naar het meisje en het viel hem op dat ze hele warme kleren droeg. Het was niet warm buiten, dat zeker niet, maar het was veel te warm om met deze temperaturen een gebreid vest én een shirt met lange mouwen aan te doen.

Een geïrriteerde ‘au’ ver liet Anna’s mond terwijl ze met haar handen naar haat gezicht reikte. Het leek er niet op dat er iets kapot was, maar dat verminderde de pijn niet. Ze wist niet wat ze er van moest vinden dat de twee mensen die eerder aan de kant hadden gezeten allebei naar haar toe kwamen om haar overeind te helpen. Aan de ene kant waardeerde ze de hulp, maar er was ook nog altijd een deel van haar dat zich overal aan ergerde.
“Het gaat! Het gaat.” Haar handen drukte ze nog steeds tegen haar neus aan, controlerend of deze niet echt was gaan bloeden. Ze had vast veel aan Elsa uit te leggen als ze met een bloedneus aan kwam lopen en daar had ze zeer weinig zin in. Gelukkig bleven haar handen schoon, wat betekende dat ze niet gewond was. Ze zuchtte opgelucht.
“Maak je geen zorgen, ik ben een kluns. Ik ben het gewend.” Ze wierp de vreemdelingen een vriendelijke glimlach toe. Echt de waarheid was het niet wat ze sprak, want het was nog maat kortgeleden dat ze wakker was geworden in het ziekenhuis en nog korter geleden dat ze daar ontslagen was. In de tijd dat ze bij bewustzijn was, had ze echter al meerdere borden met eten laten vallen, dingen van tafeltjes af gestoten, verschillende dingen op mysterieuze wijze laten verdwijnen, en nu was ze recht tegen een paal aan gelopen. Anna kon moeilijk haar klunzigheid vergelijken met die van een ander, omdat de enige met wie ze een beetje om ging Elsa was, en die scheen haar complete tegenpool te zijn.

Ze wreef een laatste keer over haar neus, om zeker te weten dat deze niet op wat voor manier dan ook beschadigd was, en sloeg toen haar armen om zichzelf heen in de hoop dat dat haar wat warmte zou bieden. Haar heldere blauwe ogen wisselden ondertussen af van het kijken naar de twee verschillende mensen die voor haar stonden. Ze voelde zich ongemakkelijk. Misschien was naar buiten gaan toch niet zo’n goed idee geweest. Niet dat ze nu nog terug kon.

Toen de man naast haar het over Russische componisten had knikte Anya slechts maar vagelijk. Niet dat het haar niet interesseerde. Dit waren dingen die zij ook wist en daar sprak ze dus graag over. Maar ze werd afgeleid en wel door het meisje met het rode haar dat uit het niets tegen een paal op liep. Anya sprong overeind met de bedoeling om het meisje te helpen. De jongeman die haar had aangesproken was ze even compleet vergeten. Het meisje liet hen, de jonge man was haar achterna gelopen en stond er nu ook bij, weten dat het goed ging met haar maar Anya was er niet helemaal zeker van. Ze liet haar blik nogmaals over het meisje glijden. Ze was wel erg warm gekleed voor een dag als vandaag. Ze vertelde dat ze een beetje een kluns was. Misschien was ze al eerder tegen een paal opgelopen en was die klap toch harder aangekomen dan aanvankelijk gedacht. Dit soort gedachten zou ze nooit hardop uitspreken. Ze wilde mensen niet onbedoeld kwetsen, maar het was wel een beetje vreemd dat ze zich in zoveel lagen gewikkeld had. Het was immers weer om zonder jas buiten te lopen. Zou ze het echt zo koud hebben?

'Misschien kun je beter even gaan zitten voordat je verder gaat. Ik heb nog wel wat water voor je als je wilt,' hoorde Anya zichzelf tegen het meisje zeggen. Achter zich hoorde ze de metro, haar metro, langskomen. Hij stopte en mensen stapte uit waarna de schuifdeuren weer dicht gleden en de metro weer verder ging. Anya leek er zich niet eens bewust van dat ze haar metro had gemist. Ze was weer opgestaan en had haar hand uitgestoken als gebaar dat ze het meisje overeind wilde helpen.

Het meisje knikte alleen maar om zijn opmerkingen en Thomas voelde zich een klein beetje ongemakkelijk. Misschien zelfs beledigd. Normaal smolten meisjes meteen als hij vertelde dat hij viool speelde, maar dit meisje was niet zo makkelijk te overtuigen, wat haar misschien nog interessanter maakte. Misschien was haar korte reactie wel te wijten aan het meisje dat zojuist tegen de paal was opgelopen, dacht Thomas in een poging om zich beter te voelen, zeker toen het meisje het andere meisje hielp en hem compleet leek te vergeten.
Ze vertelde dat het wel ging, wat Thomas een rare opmerking vond omdat de de dreun toch wel hard klonk. Ook zei ze dat ze een kluns was, wat Thomas ook niet begreep aangezien hij het meisje met haar frêle figuur toch wel elegant vond, op een andere manier dan het meisje dat waarschijnlijk danseres was, maar toch. Wie was Thomas eigenlijk om zo snel een conclusie te trekken? Ze hadden elkaar letterlijk een ogenblik geleden ontmoet.
Hij keek om toen hij een metro hoorde aankomen en het ritmische geluid van de metro op de rails zijn gedachten verstoorde. 'Misschien kun je beter even gaan zitten voordat je verder gaat. Ik heb nog wel wat water voor je als je wilt.' 
'Ja, goed idee! Als je gaat zitten zul je je vast wel beter voelen,' vulde Thomas aan en probeerde minstens één goede zitplaats voor het meisje te vinden. Eén metro was al weg, maar er kwam alweer een nieuwe aan en het metrostation vulde zich weer met mensen, wat het een stuk moeilijker maakte om een stoel voor haar te vinden die nog niet bezet was.

Nerveus veegde Anna een plukje haar achter haar oor. Ze voelde dat de twee mensen die haar hadden benaderd haar beoordeelden. Als het al niet was om haar botsing met de paal, dan om haar kleding. Ze had zich de buitenwereld eigenlijk heel anders voorgesteld, omdat ze er geen rekening mee had gehouden dat ze zich zo warm moest kleden en zelfs met zo’n dikke laag voelde ze zich nog steeds koud van binnen.
Maar ach, dat waren gewoon de bijwerkingen van hypothermie. Daar kon ze hoe graag ze het ook wilde niks aan veranderen.

Ze nam de hand aan die naar haar uitgestoken werd en kwam zo wat makkelijker weer op haar benen terecht. Met haar handen veegde ze het vuil van haar kleding af, hoewel deze relatief schoon was gebleven.
"Dat hoeft niet, ik - ik wilde jullie niet storen. Het gaat goed. Dankje." De scheve grijns op haar gezicht en het missen van overtuiging in haar stem zorgden er voor dat zelfs Anna zichzelf niet geloofde. Ze voelde zich stom, zo hier bij deze twee vreemden die vast onderweg waren naar iets belangrijks, en dan botst zij tegen en paal op en geven ze zomaar hun kostbare tijd op voor haar. Zonder het zelf echt door te hebben sloot ze haar armen om zich heen, alsof dit haar warmte zou bezorgen.

"Gaan jullie maar gewoon - weet ik veel, verder met waar jullie mee bezig waren, en dan.. dan ga ik wel verder. Verder naar waar ik naartoe ging." Anna besefte zich maar al te goed dat als iemand op zo'n manier tegen haar sprak, ze diegene nooit zo makkelijk zou laten gaan. Zeker niet als ze zich als enige warm kleedde en met haar koude vingertoppen op de plek wreef waar ze zojuist de paal had geraakt en -
Oh. Blijkbaar had ze meer last van de plek dan ze wilde toegeven. Met dit besef, liet ze haar hand met een iets te wilde zwaai weer zakken, waardoor deze tegen de jongeman aan sloeg. Meteen trok ze haar arm weer in. "Het spijt me, ik-"
Ze kwam echt niet goed uit haar woorden vandaag.

Anya zag vanuit haar ooghoeken dat de man waarmee ze had staan praten was opgestaan om een plekje te zoeken voor het meisje om te gaan zitten. Ondertussen had Anya haar hand uitgestoken die het meisje nu aanpakte. Met een soepele beweging hielp ze het meisje weer op haar voeten waarna ze de hand weer losliet. Anya trok lichtelijk een wenkbrauw op toen het meisje tegenover haar eerder zichzelf dan hen van het feit probeerde te overtuigen dat alles goed met haar ging. Anya wil haar al tegenspreken, zeggen dat de klap er wel heel pijnlijk uit had gezien, maar hield zich in. Wie was zij om voor dit meisje te beslissen wat ze moest voelen en wat niet. Wat pijn moest doen en wat niet. Als ze er zelf van overtuigd was dat het goed ging, dan zou dat toch wel kloppen?

Anya keek het meisje begrijpend aan toen ze eerst de plek aanraakte waar ze tegen de paal opgelopen was en daarna ook nog eens, al was het natuurlijk per ongeluk, de man sloeg. Als kind was Anya ook zo'n kluns geweest. Daar was ze nu gelukkig overheen maar ze herinnerde zich het struikelen over het tapijt, het per ongeluk slaan van de bediendes als ze probeerde te helpen. 'Misschien is even zitten toch goed voor je. Al is het maar vijf minuten,' probeerde Anya nog eens, minder opdringerig en echt met de beste bedoelingen. 'Mijn naam is Anya trouwens. Anya Nikolayev,' stelde ze zich daarna voor en stak haar hand nogmaals uit naar het meisje, maar ditmaal bedoeld als groet. Haar blik ging even naar de jongeman om te zien of hij succes had gehad met het zoeken naar een zit plek.

(sorry voor het wachten)

Het meisje zei opnieuw dat het goed met haar ging en opnieuw geloofde Thomas haar niet, aan de ene kant door het missen van de overtuiging in haar stem, aan de andere kant omdat ze met haar hand telkens de plek waar ze tegen de lantaarnpaal gestoten was aanraakte. ''Ik heb niks te doen vandaag, dus van mij ben je niet zo snel af,'' lachte hij. Helemaal waar was het niet, hij wilde nog naar zijn krakkemikkige huis gaan, daar zijn viooltas pakken en tenminste een beetje geld te verdienen zodat hij iets voor 's avonds kon kopen, maar hij wilde het meisje ook niet het gevoel geven dat hij haar zomaar hier zou achterlaten, in een overvol metrostation. Thomas wierp even een blik op het meisje dat zich zojuist als Anya Nikolayev had voorgesteld, dat voor hem wel erg Russisch klonk. Waarom had ze dan zo zwakjes gereageerd toen hij over Russische componisten was begonnen? Hij schrok op door het meisje, dat hem per ongeluk op zijn arm sloeg en de hand waarin hij nog steeds het boek dat Anya aan het lezen was vasthield. ''Het geeft niet, het geeft niet,'' probeerde hij haar gerust te stellen, en pakte zo snel mogelijk het boek weer op.
Eindelijk had hij een vrije plaats gevonden, weliswaar geflankeerd door twee mensen die hun hele huishouden leken mee te nemen in de metro waardoor er maar een hele kleine plaats overbleef om te zitten, maar het was beter dan niets. ''Oh, hier is een plaats!'' riep hij blij uit en hij begeleidde het meisje zo voorzichtig maar snel - zodat niemand de plaats in kon pikken - naar de stoel. ''Ik ben Thomas, Thomas O'Malley,'' glimlachte hij en keek naar beide meisjes.

Anya had gelijk. Zitten was waarschijnlijk een beter idee voor Anna dan staan. Ze voelde zich niet perse wankel of iets, maar de pijn vroeg nu toch iets meer aandacht dan haar benen. Ze snapte het niet, zo hard was de klap niet geweest, maar haar hoofd bonkte toch flink. Ach, dacht ze, het gaat vast wel over binnen 5 minuten. Ze moest gewoon even rust nemen, zitten, misschien haar ogen sluiten zodat ze geen last had van wat voor licht dan ook, en dan ging het zo weer en kon ze terug richting het appartement.

het lukte Thomas gelukkig om een zitplaats te vinden en hoewel deze niet bepaald royaal te noemen was, was het beter dan niets. Anna paste er prima tussen met haar dunne lichaam, dus nam ze de plaats dankbaar aan. Ze liet zich door Thomas meenemen naar de plaats en plofte er wat nonchalant op neer. Eenmaal zittend haalde ze eerst diep adem, waarna ze haar hoofd ophaalde en de twee aankeek met haar heldere blauwe ogen. Nu was het haar beurt om zich voor te stellen. "En ik ben Anna Kjellberg." Ze gaf een wat schaapachtige glimlach, realiseerde zich dat ze er vast dom uit zag, en veegde de uitdrukking van haar gezicht.

De twee voor haar hadden best haar interesse weten te wekken. Anya Nikolayev klonk uitzonderlijk Russisch, en Thomas O'Malley was ook geen naam die veel voorkwam in Amerika. Haar eigen achternaam was Noors. Wat een interessant handjevol mensen. Ze vroeg zich af waar deze mensen vandaan kwamen. En wat deden mensen als ze zich dingen afvroegen? Juist. Vragen.
"Mag ik vragen waar jullie vandaan komen? Jullie achternamen klinken buitenlands." Ze keek voornamelijk naar Anya, omdat haar naam toch iets exotischer was dan die van Thomas.