Feit 1: Het was lente.
Feit 2: Er was een kermis.
Dus dan was de logische naam natuurlijk lentekermis, oftewel Spring fair. Dat klonk al vrolijk genoeg om Katherine vastbesloten te maken om daar eens een dag goed tijd te verspillen. Ze was vanochtend vroeg wakker geworden door een wekker die ze was vergeten uit te zetten, maar dat had haar wel genoeg tijd geboden om haar wilde bos haar te temmen. Besluiteloos keek ze naar de ordeloze stapels kleding die verspreid waren over zowel haar bankje als haar kastplanken. Wat o wat zou ze aantrekken. Het was lente, maar nog niet echt snikheet. Haar jas had ze sowieso niet nodig, dus die vloog met een boogje richting de kapstok, om daar helaas enkele meters vandaan op de grond te blijven liggen. Als er regenwolken kwamen om Realiteit te plagen zou ze maar gewoon lekker nat worden.

Nee, Kat's ogen vielen op iets heel bijzonders, iets wat ze nog maar één keer eerder buitenshuis had kunnen dragen. Het was een cadeautje van Kat voor haar zusje in het pleeggezin geweest, maar die had het kinderachtig gevonden. Pff, idioot. Wat was er nou kinderachtig, danwel stom aan deze outfit?? Dat was hetzelfde als zeggen dat ijsjes vies waren en een luchtballon onder de grond reed. Het klopte namelijk echt niet. Onder het blauwe geval droeg ze een dun wit hemdje. Als laatste trok Kat lichtblauwe gympjes aan, de veters triomfantelijk strikkend nu ze dat eindelijk een beetje onder de knie had, met erbovenuit een stukje van haar felgekleurde sokken, de ene magenta met zwarte stippels en de ander wit met blauw gestreept. Katherine hield van kleurtjes, wat aan haar outfit redelijk goed te zien was.

Eenmaal buiten blies de wind aangenaam langs haar bleke benen en speelde met haar haren. Ze deed echter gauw haar capuchon op, om zo het volledige monster effect van haar outfit te benutten. Oude mensen die ze tegen kwam keken haar aan met blikken die duidelijk de jeugd van tegenwoordig afkeurden, sommige tieners leken jaloers danwel geïnteresseerd door dit rare meisje. Maar dat boeide Katherine vrij weinig. Ze trok zich niet veel aan van wat onbekenden van haar dachten, gewoon omdat het voor haar lastig was om te voorspellen of merken wat mensen oordeelden. Wat ze echter wel opmerkte was het kleine jochie dat zich van zijn moeder losmaakte om de 'dinosauwiejur' zoals het kindje het uitsprak te begroeten. Ze genoot van zijn oprechte vrolijkheid en bukte naast het jongetje neer, haar blauwe ogen glimmend van plezier. Eindelijk iemand waarmee ze haar energie kon delen. ''Zeg, wil jij een ijsje?'' vroeg ze dan. ''Of of een suikerspin!'' Het jongentje schudde echter stellig van nee, hij mocht niets lekkers van vreemden accepteren. ''Oh, maar, ik heet Kat, hoi. Jij?'' Hij heette Joey en wilde eigenlijk wel graag een ijsje. Terwijl Katherine en Joey in de rij stonden om hun ijskoude lekkernij te halen was Joey's verdwijning opgemerkt door de drukke moeder, die daarvoor meer bezig was geweest met haar telefoon dan met haar kindje. Een snerpende gil klonk en Joey werd losgerukt van Kat's hand. ''Hoe durf je! Blijf met je handen van mijn kind af! Ben je gek ofzo?!?''
Nou, lekker dan. Daar stond de albino dan, met twee ijsjes in haar handen en niemand om mee te delen. Ze struinde wat over het terrein, afwisselend een likje smurfenijs en aardbeienijs nemend. Samen was dat toch wel een lekkere combinatie. Het paste nog bij haar sokken ook. Ze bleef staan bij iets wat ze niet herkende. In tonnen dreven prachtig glanzende appels rond. Wat deed al dat fruit hier? Katherine zocht naar een verklaring, maar de medewerker van het kraampje was niet echt geïnteresseerd in haar.
Maar hey- iemand anders was wel in haar geïnteresseerd! Een blonde jongen zocht toenadering, wat Kat met een verbaasde lach toeliet. Ze moest moeite doen om zijn shirt niet met het blauwe ijs te besmeuren, maar het lukte, waarschijnlijk. Zou zonde van het ijs zijn. 'Ik wed dat ik de appel sneller uit de ton krijg dan jij kan.' Appel uit de ton krijgen? Wacht.. was dat dan zo moeilijk? Gewoon  een kwestie van.. Je hand erin steken en hoppa. toch? 'Of denk jij daar anders over?' Nu klonk het wel echt als een challenge... Nog steeds zag Kat het probleem niet. Of zat er een addertje onder het gras en zaten er haaien in de tonnen? Zou ze een vinger verliezen als ze het probeerde? Hmm. Katherine inspecteerde allereerst de jongen naast haar met een schaamteloze blik, daarna de wateroppervlaktes, zoekend naar de kenmerkende vin die je in Jaws zag als er een haai aanwezig was. Niets te zien.

Ze haalde haar schouders op en nam een tevreden lik van haar ijsje, met haar tong rood-blauw gekleurd van het eten. ''Kweetniet, we zullen zien hé!'' sprak ze vrolijk. Met haar handen vol kon ze niet proberen om gewoon een appeltje te snaaien, dus keek ze hem aan en vroeg dan: ''Maar, hoe werkt het? En en wat krijgt de winnaar?!'' Nog een ijsje misschien? Hmm, nee, liever een suikerspin. Of een ritje in het reuzenrad, of het spookhuis. Zo veel ideeën.

Een uitdaging, gebeurde dat echt? Nou, blijkbaar dus wel. Ze werd uitgedaagd door een wildvreemde. Het deed haar denken aan de ridderverhalen die ze een paar maanden geleden gelezen had in de bibliotheek. Naast de uitvoerige beschrijvingen van kastelen die Kat er eerlijk gezegd maar kaal en grauw uit vond zien stonden er ook stukjes in over de gebruiken van de Adelheid. Wist je bijvoorbeeld dat ze toernooien deden waarbij ze met lansen, superlange stokken, op elkaar afstormden alleen maar om de zakdoek van de jonkvrouw te winnen?? Bizar. Een vieze volgesnotterde gore lap. Noemde je dat een prijs? Een gouden medaille, een beker, dat waren in de huidige tijd blijkbaar prijzen. Maar terug naar de middeleeuwen; daar daagde je iemand uit door bampatsboem je handschoen op de grond te smijten. En dan was die andere ridder zo van 'challenge accepted', of hij was officieel een lafaard. Zij was geen lafaard, helemaal niet. Nee, Kat was nergens bang voor. Zeker niet voor een spelletje op de kermis. De kermis was leuk! Wat ze er tot nu toe van gezien had tenminste.
Haar tegenstander-ridder was nogal verbaasd dat ze het concept niet kende. Hey, niet haar schuld. Zij was nooit naar kinderfeestjes geweest, koekhappen, appels in een ton. Het kwam haar allemaal onbekend voor. 'Je weet niet hoe het werkt?' Ze glimlachte verlegen en schudde synchroon met hem haar hoofd. Haar witte haren gleden wat voor haar gezicht, maar zonder vrije handen zag ze geen mogelijkheid daar wat aan te doen behalve een halfslachtige beweging van haar hoofd om het weg te zwieren.
'Het is heel simpel. Je gaat op je knieën zitten voor de ton en houd je handen op je rug. Daarna moet je proberen de appel uit de ton te pakken zonder je handen te gebruiken, maar je tanden.' Ze lachte haar witte tanden bloot en keek naar de drijvende appeltjes. Jummie. 
'De verliezer moet betalen voor de volgende attractie.' Zo werd de weddenschap officieel, een wedstrijd met een prijs. "Dealio," sprak ze vrolijk. 'Zal ik eerst gaan?' Goed plan, dan kon ze van hem de truc afkijken. "Succes," wenste ze hem plagerig toe.
Kat stond op een recordtempo haar roze aardbeienijs op te likken terwijl de jongeman in diezelfde tijd een appel probeerde te vangen. Zijn kletsnatte haren gaven een schattig kantje aan zijn uiterlijk, zag ze in een vlaag. Daarna wist hij succesvol een glanzend stuk fruit op te vissen. Toen hij op stond en een hapje nam klapte Katherine kort voor hem. 
Goed, nu was het haar beurt. Maar Hey, hoe moeilijk kon het zijn? De vijand onderschatten, een eeuwenoud gevaar. "Mijn beurt," kondigde Kat aan en ze duwde de jongen het blauwe smurfenijsje in handen. Als hij wilde mocht hij het hebben, al was de combi met een appel misschien wat vreemd. Katherine hurkte neer bij de ton en schoof haar haren naar achteren, om daarna als geniale ingeving haar capuchon te gebruiken om de boel bijeen te houden. Ze telde hardop tot drie en ging er dan vol tegenaan. Het was lastiger dan ze had gedacht. Ondanks het feit dat haar tanden best wel scherp waren vond ze het moeilijk onder water grip te krijgen. Ook raakte ze kort afgeleid door de prachtige luchtbelletjes die ze uitblies. Een gevecht en twee ademteugen later zette ze haar tanden in een mooi rood exemplaar. Bingo. Ze kwam overeind, haar haren op een paar loshangende plukjes na redelijk droog. "En?" Vroeg ze enthousiast. "Heb ik gewonnen?" Met kinderlijke vreugde in haar ogen keek ze hem verwachtingsvol aan, al had ze geen flauw idee of ze snel genoeg was geweest.