Eva Mirai

De opdracht was zo simpel: vind het eerste stukje vegetatie op aarde. Zevenhonderd jaar al was de aarde onbewoonbaar, honderden - nee, miljoenen - vuilnishopen bedekten nu de ooit prachtige bossen, steden, meren, rivieren... Plant, plant plant ging het door haar heen, aan háár was de opdracht gegeven, zíj moest hem uitvoeren. EVE keek rond, niks te zien. Geen plant, wel een hoop vuilnis. Niks interessants dus. Opeens, beweging. Daar was hij, een oude robot. Een bedreiging. Hij moest geëlimineerd worden, zoals ze geprogrammeerd was. Ze vuurde laserschoten op hem af, maar wonder boven wonder bleef hij ongedeerd. Ze zweefde op hem af om hem te onderzoeken, de oude robot met verouderde technologie. Hij zag er verschrikkelijk uit. 'Wall-E, zo heette hij. Voor hem was ze 'Eeevaaa'. Hij nam haar mee naar zijn hutje, gemaakt van golfplaten en nog meer vuilnis, en EVE ontdekte allerlei dingen die Wall-E gevonden had. Een raar gloeilampje, verschrikkelijk verouderd, dat oplichtte in haar handen . Een klein apparaatje dat vuur kon maken toen ze erop klikte. En het dingetje waar hij het meest trots op was: een plant. PLANT. PLANT. PLANT. 
Het vegetatie-alarm ging af. Het plantje werd automatisch in haar metalen 'buik' gestopt. Het licht ging uit.


EVE ontwaakte in een ziekenhuisbed, haar witte huid en witte haar paste perfect bij de toch al witte lakens, witte gordijnen en witte muren. Ze was op straat gevonden, zo werd haar verteld. Bewusteloos en nauwelijks levend werd ze naar het ziekenhuis gebracht. De dokters vroegen om haar naam. 'Eva,' zei ze zonder aarzelen, nu pas beseffend wat er aan de hand was. Ze was een mens. Ze leefde. Ze vroegen om haar achternaam. Haar innerlijke vertaalmachine, die ze nog over had gehouden van EVE, ratelde in haar hersenen. Honderden talen en woorden gingen door haar hoofd. Ergens verderop hoorde ze de datum van vandaag. 16 augustus 2013. Ze was in het verleden! Meer dan zevenhonderd jaar geleden! Haar 'vertaalmachine' was inmiddels gestopt bij Japans. 'Mirai,' zei ze zachtjes. Toekomst.  

Naam: Eve zou natuurlijk ook kunnen, maar ik heb gekozen voor Eva: zo noemde Wall-E haar en zo heeft ze toch een verbintenis met thuis. Mirai is Japans voor toekomst, waar Eva natuurlijk vandaan komt.
Faceclaim: Het vinden van een faceclaim was erg lastig deze keer, want wie is nou een goede faceclaim voor een robot? Tilda Swinton is perfect, bedacht ik me opeens. Ze heeft heel lichtblonde haren, een heel lichte huid en felblauwe ogen, net zoals het witte pantser en de blauwe holografische ogen van EVE. Verder heeft Tilda een androgyn, bijna alien-achtig uiterlijk, wat ik ook erg vond passen bij een robot: die hebben natuurlijk geen geslacht.
Leeftijd: EVE heeft in de film niet echt een leeftijd, ik neem aan dat ze een nieuwe robot is en ongeveer 1 jaar oud is in de 29ste eeuw. Ik heb Eva 45 jaar gemaakt omdat ze uit de toekomst komt en ze 'oud' zou zijn in onze wereld. 700 jaar oud kan natuurlijk niet dus ik heb haar 45 gemaakt, een vrouw op leeftijd maar niet té oud.
Werk: Eva werkt als professor Ecologie op een universiteit. Eva heeft met eigen ogen gezien hoe de aarde er in de toekomst uit gaat zien en ze wil er alles aan doen om dit te voorkomen. Ze wil daarom bewustzijn creëren bij mensen over het milieu en hoe ze de wereld kunnen beschermen, al is het alleen maar bij haar studenten.
Uiterlijk: Lichtblond haar, witte huid, blauwe ogen: Eva is een opvallende verschijning in Realiteit. Haar uiterlijk maakt haar niet echt veel uit, ze draagt bijna geen make-up en ze is dol op comfortabele kleding, zoals losvallende blousjes en wijde jasjes - maar haar kleren zijn bijna altijd wit. Haar kapsel is het enige waar ze altijd aandacht aan besteedt: eens in de zes weken gaat ze naar de kapper om haar lichtblonde haar korter te knippen, zodat ze er niet veel werk aan heeft: haar baan en onderzoeken gaan immers voor.

Met Thomas O'Malley: 5 IC posts:


Dreams are for sleeping: https://promise.actieforum.com/t24-dreams-are-for-sleeping