Verveeld lag Elijah op zijn bed, zijn kamer verduisterd, maar zijn gedachten waren volledig verlicht. Zoals wel vaker kon de man 's nachts de slaap niet vatten. Hij had gelukkig niet erg veel uren slaap nodig, gelukkig. Nu lag hij doodstil, zijn ogen wijd open. Elijah had een verrassend goed nachtzicht, waarbij zijn ogen een beetje geel op leken te gloeien. Misschien was dat slecht zijn verbeelding, een illusie veroorzaakt door zijn verlangen naar zijn oude vorm. Dit mensenlichaam beviel hem niet. Het gebrek aan vleugels, de afwezigheid van zijn immense krachten... Alles wat hij over had was zijn intelligentie. Daar had Elijah zeer goed gebruik van gemaakt, dat dan weer wel. Hij had een heel verleden opgezet, zijn diploma's geregeld en een baan op topniveau geregeld. 
Hij had criminelen vrij laten spreken, had onschuldige mensen zo geframed dat ze jaren extra in de gevangenis moesten doorbrengen. Zijn baan was ok. Maar hij wilde meer. Meer macht, algemene macht. Over enkele maanden zouden de burgemeester verkiezingen zijn en Elijah was vastbesloten om daar zijn overwinning te halen. 
Hij dacht de laatste uren van deze nacht door, terwijl hij door de bijbel bladerde. Het verbaasde Eli keer op keer hoe veel mensen in een man op een wolk geloofden, terwijl er zo veel onheil in de wereld was. 
Uiteindelijk vielen zijn ogen toch even dicht en werd hij wakker van het gerinkel van zijn wekker. Ondanks het feit dat het zaterdag was, stond hij toch stipt op tijd op. Hij moest zijn tijd nuttig gebruiken. 
Zijn ochtendritueel werd snel en efficiënt afgehandeld. Met zijn haren in een speels warrig kapsel en een casual-chique outfit aan vertrok hij naar het centrum. Een aantal mensen op straat herkenden hem, voornamelijk oudere mensen. Vorige week was hij langs geweest bij een bejaardentehuis om met kopjes koffie en thee stemmen te kopen. Dat het had gewerkt was wel duidelijk. Zijn charme wist oude dametjes te betoveren, met gemak. Dat was een goed begin. Voordat de verkiezingsstrijd ook nog maar officieel begonnen was.
Met een beleefde glimlach op zijn gezicht geplakt liep hij over straat. Allereerst haalde hij twee kopje koffie een muffin en een bagel, daarna liep hij de antiekwinkel binnen. De oude stoffige meubels en het warme licht gaven een sfeer die Elijah zowaar ontspannend vond. Hij kende de eigenaar van de winkel al een tijdje, wat hem het voorrecht gaf om achterin de winkel samen met de oude man zijn ontbijt te consumeren. Na een tijdje van ontspannen stilte stond Elijah op. "Heb je nog interessante nieuwe objecten, Thom?" Vroeg hij geïnteresseerd, ondertussen met zijn vinger een spoor over een stoffig tafeltje trekkend. Hij zag verschillende kroonluchters, bijzettafeltjes. Alle standaard dingen die je in een antiekwinkel vond. Maar één ding trok daadwerkelijk zijn aandacht. Een klein doosje, kunstig versierd met houtsnijwerk. Het doosje was extreem oud, kraakte toen hij het open wilde maken. Erin zaten sieraden, die hij voorzichtig uit het doosje schudde. Enkele armbanden, ringen. Niets wat hij zou willen hebben. Net toen hij het doosje weer weg wilde zetten viel hem iets op. Er klonk een zacht gerinkel. het doosje was leeg of leek dat in ieder geval... Er zat nog iets in. Dit was een duidelijk gevalletje van een dubbele bodem. Interessant.
Hij bracht het doosje naar de kassa toe en met een mes wist Elijah de bodem te verwijderen. Erin lag één enkele ketting, met als hanger een sierlijke sleutel. Hij viste de ketting tevoorschijn en legde die neer op het tafelblad. "Hoe veel voor de ketting, Thom?" Vroeg hij dan kalm, zijn portemonnee alvast tevoorschijn halend. "15?"
[In de antiekwinkel vindt Elijah de magische ketting + sleutel, die hij nu gaat kopen :>]

Gefrustreerd drukte Nora twee vingers tegen haar slaap. Een zonnebril rustte op haar neus en een kop hete koffie stond voor haar. Voor sommige mensen was het te vroeg om bij het café een drankje te drinken, maar Nora kwam hier wel vaker als ze geen zin had in de koffie van haar eigen koffiezetapparaat. Het ding functioneerde, maar echt smakelijk was de koffie die er uit kwam niet. Bovendien was haar huis niet altijd de prettigste omgeving. Soms was ze toe aan buitenlucht, en op een dag als deze kon ze zich dat wel veroorloven.

Daarom zat Nora aan een tafeltje buiten Café Caramel, met een perfect samengestelde espresso. De zonnebril was tegen het felle licht van de ochtendzon, en zodat ze mensen kon onderzoeken zonder zelf aangestaard te worden. Ze was er inmiddels wel aan gewend dat ze haar ogen kon draaien, in plaats van dat ze haar hele hoofd in de richting moest draaien waar ze wilde kijken. Wat haar nog niet beviel, was dat haar nek niet zo flexibel was als die van haar uilenvorm, maar ook hier was ze ongeveer aan gewend. En toch vroeg ze zich af of er niet een manier was om haar oude vorm terug te krijgen.
Immers waren haar vleugels toch iets waar ze liever niet zonder leefde.

Haar ogen spotten een knappe jonge man die zich een weg door de stad baande. Haar blik volgde hem, benieuwd naar waar hij naartoe ging. Ze meende hem ergens van te herkennen. Misschien van tv, misschien omdat ze hem eerder een keer had zien lopen. Zijn verschijning was in elk geval niet iets wat ze zomaar zou vergeten. En toch besteedde ze niet te veel tijd aan hem, omdat ze niet verwachtte hem ooit nog terug te zien. Nonchalant nam ze een slok uit het kopje. Ze nam alle tijd die ze nodig had.


Met de koffie nog warm in haar buik, verplaatste Nora zich verder door de stad. De zonnebril rustte nog steeds op haar neus. Het ging toch niemand iets aan waar ze naar keek.
Ze was eigenlijk onderweg naar huis, via een omweg weliswaar, toen ze langs een onbekend winkeltje kwam. Ze staakte haar passen en liet haar zonnebril wat zakken, zodat ze er overheen de naam van de winkel kon lezen. Een antiekwinkel. Ze trok één wenkbrauw op en besloot binnen een kijkje te nemen. Niet geschoten altijd mis, toch?

Bij het binnengaan van de winkel, had Nora meteen al door dat dit niet een plek was waar ze gebruikelijk zou komen. Voorwerpen die er als antiek uit zagen trokken vaak haar aandacht, maar het stof wat zich er vaak op vormde vond ze walgelijk. Toch kreeg ze een rustig gevoel bij het ietwat duistere winkeltje. Ze paste er totaal niet tussen, met haar bleke, perfect opgemaakte huid, haar blonde haren en haar rode leren jasje die op zijn minst honderdvijftig dollar had gekocht en nog geen enkel krasje bevatte. In het vale licht van de winkel leek ze zelf bijna licht te geven.

Haar zonnebril zette ze af. Haar blik volgde de vele voorwerpen die op kasten stonden uitgespreid. Aan de prijskaartjes te zien, waren ook de kasten zelf te koop. Het gangpad volgend vielen haar ogen uiteindelijk op twee mannen bij wat zij aanzag voor een toonbank. Wonderlijk genoeg herkende ze de jongeman die ze eerder had zien lopen en dit wekte haar interesse opnieuw. Ze wist dat zijn zaken niet de hare waren, maar het liet haar zich toch afvragen wat het lot in gedachten had om haar deze man twee keer tegemoet te laten lopen.
Ze hield echter haar mond, en hoopte dat de mannen niet door hadden gehad dat ze had staan staren. In plaats daar van, bekeek ze nogmaals de eindeloze hoeveelheid voorwerpen, terwijl ze langzaam en bijna onopvallend de twee benaderde.

Elijah zag de twijfel in de ogen die hem tegemoet staarden. Thom was een zachtaardige man, was vast een perfecte grootvader geweest als zijn zoon niet ten prooi was gevallen aan een tragisch lot van een veel te vroege dood. Eli deed het maar weinig en trouwens, iedereen stierf, waarom was het erger als een naaste het leven liet dan een driejarige in Soedan? Toch moet Elijah toegeven dat hij een zekere sympathie voor de antiquair voelde, die in plaats van kleinkinderen liefdevol artefacten uit een grijs verleden verzorgde. Thom was even stil en knikte toen. "15 is goed, jongen, voor jou. Maar.. Ik heb deze ketting nog nooit gezien, Elijah. Weet je zeker dat hij uit mijn spul komt? Alles staat hier." Ter illustratie haalde de oude man een aantal kettingen van het rek op de toonbank, die hij zachtjes door zijn vingers liet glijden. "Laten we maar zeggen dat het een toevallige ontdekking was, verstopt tot ik het geluk had het te vinden." Hij tikte met zijn knokkels op het juweeldoosje naast hem en liet Thom dan met een lachje de dubbele bodem zien. Blijkbaar, zo vertelde de antiquair, was dit doosje plots op zijn stoep verschenen, twee dagen geleden nog, en had hij het net bij de collectie gezet. Inderdaad een gelukkige samenloop van omstandigheden.

Elijah haalde het geld tevoorschijn en overhandigde het aan de man achter de toonbank, maar merkte toen iemand op in zijn ooghoek. Hoe lang ze er al was wist hij niet, in zijn gefocuste toestand had hij het belletje van de deur niet eens horen rinkelen. Ze was een hele verschijning, van achteren beschenen door enkele zonnestralen die door de doffe ruiten vielen. De kleine stofdeeltjes in de lucht glinsterden in het licht. Dat alles gaf haar een esthetische, haast magische uitstraling. "Is het een cadeautje?" Verstoorde de krakerige stem van Thom zijn spiedende blik. Elijah draaide zich meteen terug naar de man, die naar de ketting reikte. Waarom voelde hij zich plots zo defensief? 
"Nee, nee," sprak Eli vlug, de sleutel in zijn hand grijpend. 

Onmiddellijk voelde hij een rare tinteling in zijn hand, gevolgd door een gewaarwording die hem nogal verraste. Van achter hem voelde hij een kalme persoonlijkheid, wijs, oud.. Statig. Ietwat koel,
maar dat was slechts de buitekant. Voor hem een man vol goedheid, een man die verlies had gekend maar stug door ging met zijn leven. Hij wist dat als hij zich er langer op zou focussen hij voor de warboel aan gegevens die binnen kwamen vast meer logische verklaringen kon vinden. Maar daar had hij geen tijd voor. 

Die persoonlijkheid, zo wijs, hoorde bij de simpele dame in het zonlicht in de winkel. En hij moest weten wie zij was. De waarneming werd nogal verstoord door de aanwezigheid van Thom, maar ze bleef duidelijk voelbaar. Hij deed vlug de ketting om en liet de hanger onder zijn overhemd glijden. Het koele metaal rustte tegen zijn borstbeen en meteen merkte hij verschil in helderheid van de gevoelens. Hij schraapte zijn keel, even van zijn stuk gebracht door de duizelingwekkende vogelvlucht aan gevoelens. 
"Ehm, deze ook graag." Hij schoof nog een tientje over tafel en pakte een ketting van het rek.

Onmiddellijk, zonder enige twijfel. Het was een goudbruine ketting met een hangertje van datzelfde bronzen kleurtje. De hanger was gevormd als een takje, laurierblad, kunstig in elkaar draaiend en een geheel vormend. De hanger versmolt met de ketting en andersom. 
Elijah draaide zich gauw weer naar de dame, hopend dat ze nog niet weg was gelopen, en glimlachte. "Ah, bonjour, désolé pour mon audace... Ik kon het niet laten om dit voor U aan te schaffen." Hij opende zijn hand en toonde de ketting aan haar. Met zijn licht Slavische accent en warme, uitnodigende toon wist hij op een beleefde manier zijn interesse subtiel duidelijk te maken. En dat allemaal hopelijk zonder op een oppervlakkige casanova te lijken. Sommige vrouwen vonden dat aantrekkelijk, maar bij deze dame had hij een idee van status die niet met dom geflirt bezoedeld diende te worden. Niet dat hij zich per se aan die regels hield, maar hij wilde uitvinden wat dit allemaal te betekenen had. Een ketting vol gevoelens? Magie? In deze wereld nog wel.. Het was fantastisch.
"Nogmaals mijn excuses voor de vrijpostigheid, mijn naam is Elijah Merle." Altijd beleefd blijven. Elijah had nauwelijks door dat hij deels naar Frans geswitcht was en daarna weer terug. Wel herhaalde hij zijn woorden onbewust. Aangezien hij ontelbaar veel talen sprak was het voor hem haast onmogelijk onderscheid te maken. Bij sommige mensen switchte hij automatisch. Vaak was dat een goede keuze, omdat de persoon in kwestie daadwerkelijk de taal sprak.. Maar soms was het gewoon een ongelukje. 

Met haar perfect gemanicuurde nagels streek ze voorzichtig langs de rand van een glazen pot. Het voorwerp trok Nora’s aandacht omdat het zo perfect gevormd was. Het heldere glas was, zoals ze het zelf zou omschrijven, puur. Ze hield van dingen die puur waren, daarom droeg ze vaak kledingstukken die maar uit één kleur bestonden. Ze hield van de puur witte muren in haar woonkamer, de pure perfectie van haar nagels, de pure haat die ze voor de Guardians had gevoeld, en natuurlijk hield ze van de Pure Ones. Ze zette haar vroegere leven niet uit haar hoofd, hoe lang ze zich ook maar in Realiteit bevond. Dat betekende echter niet dat ze in het verleden bleef hangen. Ze was zelfs meer gefocust op de toekomst dan op haar verleden.

Het glas liet ze met rust. Nora’s aandacht verplaatste zich verder de winkel in, bleef hangen op allerlei glanzende randjes en hangertjes van doosjes, meubels, hangend aan kettingen of als decoratie op glazen of ander servies, om vervolgens gestolen te worden door de man die ze zojuist nog aan de toonbank had zien staan.
Hij sprak tegen haar.
“Pardon?” flapte ze er uit. Ze kende Frans, dat was niet het probleem – ze werkte immers op een middelbare school waar Frans werd gegeven en pikte vaak genoeg stukjes van de lessen op om ongeveer te begrijpen waar de man het over had – maar het element van de verrassing had haar te pakken en ze had zich niet op tijd hersteld om zichzelf de mond te snoeren. Niet dat haar toon onbeleefd was geweest: enkel verrast, zoals ze zich gevoeld had.
Toch was ze hem dankbaar toen hij zich in een verstaanbare taal herhaalde. Haar blik was al afgezakt naar zijn open gestoken hand en opnieuw was ze verrast. In zijn hand lag een beeldschone ketting. Takken die zich in elkaar verstrengelden en zo een geheel vormden. Het was precies het soort ketting wat Nora zelf aan zou schaffen als ze zin had om een sieraad te kopen. Het was bijna alsof deze man haar kende-

Nora’s hand was al naar de ketting uitgestoken om deze aan te pakken toen ze zich realiseerde wat dit kon betekenen. Zij was niet de enige die uit een andere wereld kwam. Wat als er meerdere uilen uit haar wereld waren gekomen, zoals de Pure Ones? Wat als de man die voor haar stond niet zomaar een man was, maar haar geliefde Metal Beak?
Nee, dat kon niet. Metal Beak was dood. Het kon hem niet zijn.

Ze had niet door gehad dat ze haar adem inhield terwijl haar ogen op die van Elijah Merle gericht waren geweest. Ze liet haar adem los, en pakte de ketting aan alsof er niks aan de hand was, ondanks dat haar hart nog steeds harder klopte dan hij zou moeten doen.
“Dank u wel,- Mag ik Elijah zeggen?” Haar stem was stabiel en haar blik had iets flirterigs. Zelfs als hij niet Metal Beak was, was hij een knappe en succesvolle man die zojuist geld voor haar had uitgegeven ondanks dat hij niets van haar af wist. Ze had weinig te verliezen.
“Nora. Nora Blanchet.”
Ze glimlachte vriendelijk naar hem, terwijl ze zijn gelaatstrekken onderzocht in het vreemde licht van het winkeltje. Haar ogen zakten naar beneden, terug naar de ketting die zich nu in haar handen bevond, en ze besloot dat ze het ding wel om haar nek kon doen. Met beide kanten van de sluiting in een andere hand hield ze het voorwerp vast en bracht ze de twee uiteindes naar elkaar. Haar haar zat echter in de weg, en ze kon niet zien waar de sluiting uit kwam in haar nek. “Sorry, zou ik wat assistentie kunnen krijgen?” vroeg ze terwijl ze haar rug naar Elijah draaide, verwachtend dat hij de ketting wel om haar nek wilde sluiten.

“Pardon?” Verrast, uiteraard. Het was niet echt alledaags, om zomaar een wildvreemde aan te spreken. Nou was het voor Elijah niets nieuws meer, als politicus hield hij zich meer bezig met onbekende burgers dan hem lief was. Maar een dame een ketting brengen was totaal anders dan iemand een flyer aanrijken, of een ballon met het partijlogo.
Toch nam ze de ketting aan, gelukkig. Anders had hij mooi voor gek gestaan, als afgewezen man. Elijah kon niet goed tegen afwijzingen, hij was nog nauwelijks gewend aan zijn menselijke status, die betekende dat hij niet automatisch alles kreeg wat hij wenste. “Dank u wel,- Mag ik Elijah zeggen? Nora. Nora Blanchet.” Hij keek haar met genoegen aan. ''Uiteraard, Nora. Zulke oppervlakkige beleefdheden zijn niet nodig.'' Hij sprak luchtig, maar nog altijd op zijn nette toon. Het was waar dat hij het ge-U en dergelijke niet nodig vond, maar hoffelijkheden en nette manieren stelde hij wel degelijk op prijs en praktiseerde hij dan ook zelf.

“Sorry, zou ik wat assistentie kunnen krijgen?” Haar slanke gestalte draaide zich sierlijk van hem af, zodat hij haar kon helpen. Met een voorzichtige beweging schoof hij haar halflange blonde haren uit de weg en nam dan de twee uiteindes van de ketting van haar over, daarbij kort contact tussen haar handen en de zijne makend. Met een beetje gepriegel sloot de ketting zich en hij liet los, kon het niet laten haar haren een beetje goed te plaatsen. Afwachtend tot ze omdraaide nam Elijah weer een gepaste afstand aan. ''Het staat je prachtig, Nora.'' Telkens als hij haar in de ogen keek voelde hij weer een soort windvlaag, alsof hij hoog over de boomtoppen schoot. Vreemd. Ergens deed het hem denken aan het achtbaangevoel dat vele mensen als verliefdheid beschreven, maar Elijah wist honderd procent zeker dat hij niet voor deze vrouw gevallen was, hoe wonderschoon haar gestalte ook was.

[Ik heb aangenomen dat Nora zich weer omdraait, zo niet moet je het maar even zeggen, dan pas ik dat aan c:]

Elijah was een heerlijke man. Ze zou het niet hardop zeggen, maar ze voelde zeker een soort aantrekking tot hem. Misschien was het lust. Misschien iets puur platonisch. Wat het ook was, ze moest er voor zorgen dat ze geen afscheid van elkaar namen hier in de winkel en elkaar dan vervolgens niet meer zagen. Hij straalde macht uit, en als er iets was waar Nora van hield, was het macht. Ze omringde zichzelf met machtige mensen. Dat was immers de beste manier om jezelf aan de top te houden.

De ketting sloot zich om haar nek dankzij Elijah, en ze draaide zich weer om om hem opnieuw aan te kijken. "Dank je," zei ze met een kleine glimlach, een tussenhanger van verleidelijk en bescheiden. Bescheidenheid was niet bepaald een onderdeel van Nora's karakter, maar ze kon het prima faken. Mensen waren immers niet zo gesteld op arrogantie, en in de tijd die ze in Realiteit was had ze zichzelf genoeg kunnen leren daar over.
En toch straalde ze altijd macht uit. Misschien was het de leeftijd, misschien haar krachtige schoonheid of iets in haar houding, maar ze wist zonder er werk voor te doen de bescheidenheid compleet te versplinteren. Ook hier had ze natuurlijk op kunnen oefenen, al was het grotendeels met haar mee gegeven vanuit de andere wereld.

Het merkwaardige was echter dat ook Elijah een krachtige uitstraling van macht had. Nora herkende het lichtelijk, al was het bij hem toch anders. Haar gevoel verwarde haar, maar op een manier dat ze er meer over wilde weten.
"Elijah Merle..." Ze mompelde zijn naam, proefde hem per ongeluk een klein beetje, en probeerde zich iets voor te stellen bij de naam. Macht. Wat voor macht? "Zou het kunnen dat ik je naam eerder heb gehoord? Bij het nieuws, misschien? Of in de krant?" Ze fronste nadenkelijk.