Jack was niet altijd geweest wie hij was. Vroeger was hij niet onsterfelijk en al helemaal niet de spirit of winter. Ongeveer 300 jaar geleden was hij een gewone jongen met een familie en vrienden. Zijn karakter was grotendeels hetzelfde. Hij was vrij ondeugend en durfde zijn vrienden en zijn jongere zusje was eens te plagen. Ergens door zijn gedrag kwamen hij en zijn zusje in de problemen. Ze waren van plan om te gaan schaatsen op een bevroren meer maar het ijs was niet dik genoeg geweest. Het begon te breken maar Jack wist zijn kleine zusje -met dank aan de stok die hij mee had- te redden. Hij zorgde ervoor dat ze van het ijs afgeraakte maar hem lukte het niet. Het ijs brak onder zijn voeten en hij viel in het water om vervolgens verder te zakken naar de bodem van het meer. Het was Jack gelukt om zijn kleine zusje te redden maar wel ten kosten van zijn eigen leven.
The man on the moon -zoals velen hem noemen- had gezien wat hij gedaan had. Hij had gezien hoe dat Jack zijn eigen leven opofferde om dat van zijn zusje te redden. Jack werd weer herrezen als Jack Frost en werd zo de Spirit of Winter. Dit gebeurde niet zonder ook maar één gevolg. De jongen had geen enkele herinnering meer. Hij wist zijn naam enkel omdat de maan het hem had gezegd. Hij wist niet meteen wat zijn nut was op aarde, laat staan dat hij wist wat hij precies moest doen. The mand on the moon vertelde hem nooit iets, zelfs niet wanneer dat Jack erom zou vragen. Hij verdeed zijn dagen dan ook door het overal te laten sneeuwen en zo voor de typische winterpret te zorgen. Hij amuseerde zich zeker wel, maar het feit dat niemand in hem geloofde en niemand hem dus kon zien raakte hem van binnen wel. Hij kon gerust deelnemen aan een sneeuwballen gevecht op zijn eigen manier maar niemand zou ooit weten dat hij er bij was.

Het was wanneer dat hij s'avonds aan het kijken was naar het droomzand van de Sandman dat hij pas echt verstrikt raakten in alles. Tussen het zand door had hij een soort schaduw kunnen zien die hij volgde. Hij volgde de schaduw een hele weg tot dat hij in een kleine straat terecht kwam. Nog steeds op zoek naar de schaduw kwam hij iemand totaal anders tegen. De Eater Bunny ofwel Bunnymund. Als dat niet al een verassing was werd hij ook nog eens vastgegrepen door twee yeti's en niet al te vriendelijk in een zak geduwd om vervolgens te worden meegenomen naar de North Pole. De 3 andere Guardians stonden hem en Bunnymund daar op te wachten. Ze leggen hem uit dat hij gekozen was door The Man on the Moon om ook een Guardian te worden maar dat slaat hij af. Hij wilt niet één van hen zijn. Wat hij ook nog te weten kwam was dat Pitch Black terug was. Deze had meteen al stappen ondernomen en Tooth's Palace aangevallen. Hij had zijn schaduwen gestuurd om al de Fairies te sturen.
Samen met de Guardians reisde Jack naar het Paleis in de hoop de Fairies te kunnen redden maar dat zonder succes. Allemaal waren ze ontvoerd samen met de tanden behalve één. Eentje had Jack weten te redden. Doordat alle Fairies echter gevangen waren, waren er geen meer over om s'avonds de tanden van de kinderen te gaan ophalen. Het team besloot dan om de taak op zich te nemen omdat de kinderen anders zouden gaan stoppen met geloven in de Toothfairy. Een nacht kan enkel niet voorbij gaan zonder dat Pitch een bezoekje brengt. Heel het team was ondertussen door Sandy in slaap gevallen, en enkel Sandu en Jack waren nog wakker. Ze konden niet anders dan achter Pitch en zijn Nightmares aan gaan om ertegen te gaan vechten. Alles ging goed, en Jack ontdekte zelfs een nieuwe kracht, maar het was niet genoeg geweest. Pitch wist Sandy te pakken te krijgen en dat betekende het einde voor de Sandman. Het verlies van Sandy betekende ook het verlies van de dromen die kinderen kregen. Pitch greep daar zijn kans en gaf ieder kind op aarde nachtmerries.

In de hoop dingen toch terug te doen verbeteren deden ze hard hun best om van Pasen een groot succes te maken.  Een meisje was echter in het domein van Bunnymund binnen geraakt en hielp een hele tijd mee met de voorbereidingen. Het was s'avonds dat iemand het meisje toch naar huis moest brengen en Jack nam die taak op zich. Hij ging weer naar de stad en bracht het meisje terug naar huis om haar in haar bed te leggen. Het was hem niet echt gelukt om haar goed op haar bed te leggen, maar niet lang daarna was er een stem. De stem kwam Jack zeer bekend voor en het leek alsof de stem hem riep. De jongen kon zijn nieuwsgierigheid niet onderdrukken en ging op het geluid af. Zo ontdekte hij de schuilplaats van Pitch, en vond hij al de Fairies die eerder waren ontvoerd. Hij had moeten weten dat het een valstrik was. Pitch had een doosje waarin zijn tanden zaten, en dus ook zijn herinneringen. Jack probeerde het doosje te pakken te krijgen, maar dat alles was het plan van Pitch. Hij moest Jack zo lang mogelijk afleiden zodat zijn Nightmares alle eieren voor Pasen konden vernielen. Wanneer dat Jack eindelijk zijn doosje had, Pitch verdwenen was en hij in één van de gangen van Bunnymund terecht kwam besefte hij wat dat hij had gedaan. Alle eieren waren kapot en zo was er de volgende dag geen Pasen. Kinderen geloofde niet meer in de Paashaas en de andere Guardians waren allemaal teleurgesteld in Jack. Ze vertrouwde hem niet meer en daardoor bleef hij weer alleen achter.
Jack was helemaal naar Antarctica gegaan omdat hij daar niks zou kunnen verpesten. Hij zou zijn tijd daar wel verdoen met niks doen maar Pitch had daar zijn eigen gedachten over. Hij confronteerde Jack weer. Pitch probeerde hem aan zijn kant te krijgen. Om samen tegen de Guardians te strijden. Natuurlijk ging Jack er niet op in, maar Pitch had nog een back up plan. Hij liet Baby Tooth zien, de enige Fairy die Jack had kunnen redden wanneer Tooth's Palace werd aangevallen. Hij zou Baby Tooth terug krijgen als hij zijn staf zou overhandigen. Lang twijfelde Jack niet. Hij gaf zijn staf af maar in plaats van Baby Tooth terug te krijgen werd ze weg gegooid en zijn staf werd in twee gebroken.
Jack werd nadien weer aangevallen en belande in een diepe gletsjer samen met Baby Tooth. Dat was wanneer dat hij het doosje dat hij eerder had verkregen eindelijk eens gebruikte. Hij zou weer herinneren hoe zijn leven was voor dat hij Jack Frost was, en dat gaf hem genoeg kracht om zijn Staf weer te laten helen. Hij haasten zich terug naar de schuilplaats van Pitch om de andere Fairies te redden maar hij was te laat. Ze konden allemaal niet meer vliegen doordat geen enkel kind nog geloofde. Er was nog maar één kind dat wel geloofde. Jamie. Jamie mocht niet stoppen met geloven dus nu ging Jack achter hem aan.

Jack weet niet precies hoe het hem was gelukt, maar Jamie kon hem zien. De kleine jongen geloofde in Jack Frost en eindelijk was hij niet meer onzichtbaar. Wat nadien gebeurde werd één groot gevecht. De andere Guardians kwamen af maar waren allemaal verzwakt omdat niemand nog in hen geloofde. Pitch greep zijn kans om zo een einde te maken aan de Guardians maar onder succes. Dankzij Jamie begonnen zijn vrienden weer te geloven wat de Guardians terug kracht gaf. Jamie kon het nightmare sand weer terug veranderen naar het Dreamsand. Jack werd op dat moment aangevallen door Pitch wanneer dat hij even niet aan het opletten was. Pitch wou hem juist verwonden toen dat de Sandman weer terug kwam. The Man on the Moon had hem terug tot leven gebracht. Sandy redden Jack juist op tijd, en gebruikte zijn dreamsand om alle kinderen terug goede dromen te geven. Door die goede dromen begonnen mensen weer in hem te geloven en zo kregen de Guardians nog meer kracht. Pitch was ondertussen in slaap gevallen door het dreamsand, maar wanneer hij wakker werd, werd hij geconfronteerd door de Guardians en uiteindelijk ook door zijn eigen Nightmares die hem mee weg namen.
De Guardians besloten op dat moment om de ceremonie van Jack volledig te maken. De jongen had namelijk nog steeds niet gezegd dat hij een Guardian wou worden, maar op dat moment twijfelde hij niet langen. Hij zou ook een Guardian worden.

Alles was weer goed en bijna weer zoals het was. Hij was nu officieel een Guardian die de kinderen mee zal proberen te beschermen tegen mensen zoals Pitch. De kinderen daarbij geloofde weer, en enkele geloofde toen ook in Jack Frost. Sommigen zouden hem eindelijk kunnen zien en hij zou niet meer onbekend zijn. Het geluk zat hem enkel niet zo mee. Het ijs waar ze op stonden begon te barsten. Verschillende barsten verschenen en met een vrij verwonderde blik had hij gekeken hoe verschillende gaten om hem heen verschenen. De rest wou hem komen helpen, maar hij riep naar hen dat ze uit de weg moesten blijven. Hoe meer gewicht hoe sneller het ijs zou breken. Iets dat normaal niet zou mogen gebeuren of zou kunnen gebeuren. Ijs brak normaal niet onder zijn gewicht, maar dat ijs deed het wel. Één laatste scheur in het ijs was genoeg om het ijs onder zijn voeten te breken. Jack kon nog zien hoe Tooth op hem af vloog om hem te helpen maar te was te laat. De jongen probeerde nog iets vast te grijpen maar zonder succes. Naar boven zwemmen leek ook geen enkel nut te hebben want een onzichtbare kracht trok hem steeds verder naar beneden, tot dat hij boven water uit kwam. Dat was het eerste dat hij totaal niet begreep; hoe kan je boven water uit komen als je heel de tijd naar beneden werd getrokken?
Jack snapte totaal niet wat dat er aan de hand was. Wanneer dat hij om zich heen keek werd de verwarring alleen maar groter. Hij bevond zich nog steeds in een meer, maar alles om zich heen was anders. De mensen zagen er gewoon anders uit en de omgeving herkende hij ook totaal niet. De grootste shock was misschien wel zijn uiterlijk. Hij herkende zichzelf niet in de persoon die dat hij in de weerspiegeling van het water zag. Jack besloot om eerst maar uit het water te gaan maar vanaf het moment dat hij volledig uit het water was en zijn natte kleren tegen zijn lichaam aanplakte voelde hij meteen een vlaag van koude. Verschillende rillingen liepen over zijn lichaam en hij moest toegeven dat het best onprettig was. Hij had koude niet meer kunnen voelen voor....voor een heel lange tijd en toen was het ineens terug. Jack was zelfs al vergeten hoe dat het precies aanvoelde.
Met zijn armen over elkaar heen geslagen en rillingen van de koude begaf hij zich naar de dichtstbijzijnde stad. Eén die hij vanuit het water al had kunnen zien. Eenmaal daar werd het allemaal nog vreemder. Hij had geen flauw idee waar dat hij was of wat dat er gebeurt was. Het was ook dan pas wanneer dat hij doordat dat mensen hem vreemde blikken gaven. Ze gaven hem vreemde blikken wat wilde zeggen dat ze hem konden zien. Het drong toen ook tot hem door dat hij zijn staf kwijt was, maar ook zijn krachten. Alles was weg en waarschijnlijk dat hij daarom de koude weer kon voelen. Hij wist dat hij nodig moest gaan opwarmen dus wandelde hij een bed and breakfast binnen om voor een kamer te vragen. Het waren zaken die hij nog nooit gedaan had, dus heel het proces verliep wat moeizaam. Zeker wanneer er gevraagd werd naar voor en achter naam. Het was dat hij eerder ergens een naam had zich staan op een affiche anders had hij niks geweten. Vanaf dat moment had hij dan ook de achternaam Gelato op zich genomen.

{ Age } De boeken zeggen kennelijk dat Jack voor eeuwig 14 zal blijven maar in de films had hij een leeftijd van 17. Ik heb besloten om hem twee jaartjes ouder te maken omdat het gewoon beter bij zijn menselijke faceclaim past.
{ Naam } Jack heeft zijn gewone voornaam gehouden omdat deze vrij vaak voor komt. Het is een alledaagse naam die voor niemand vreemd in de oren klinkt. Zijn ander naar had hij ter plekken moeten verzinnen want hij kon moeilijk met Frost blijven rond lopen. Haytham was trouwens een naam die hij eerder had zien staan in een tijdschrift waar hij door aan het bladeren was en was hem bij gebleven. Misschien dat hij even in paniek geschoten was toen de man zijn achternaam vroeg en hij daarom maar het eerste het beste zei dat in hem op kwam. In ieder geval besloot hij om die naam te houden, als hij iedere keer zou wisselen bracht hij zichzelf alleen maar in de war.
{ Faceclaim } Bij het kiezen van de faceclaim zocht ik naar iemand die dat meer weg had van de bruinharige Jack Frost omdat hij dan ook nog 'normaal' mens was. Hij was normaal zoals al de andere mensen. Daarom dat ik voor Dylan O'Brien gekozen heb, deels doordat Dylan al donkerder haar heeft en bruine ogen. Ook vind ik dat de acteur qua karakter ook bij Jack past.

Jack heeft in de Realiteit dus een konijn gekocht. Het dient voor hem als een soort vervanging voor de vrienden die hij weer kwijt is. Hij heeft geen idee waar dat ze zijn of wat er met hen in gebeurt. Laat staan dat hij weet of ze nog leven en of hij ze ooit nog zal terug zien. Als aandenken aan hen had hij dus het grijze konijn gekocht dat hem toch deed denken aan Bunnymund. Het diertje heeft hij dan ook Kangaroo genoemd en hij neemt het diertje haast overal mee naar toe. Of wel heeft hij het beestje aan een leiband en anders in een rugzak.
Jack heeft ook nog steeds de gewoonten om gewoon op zijn blote voeten rond te lopen. In zijn leven had hij bijna nooit schoenen aan gehad dus het voelt voor hem gewoon vreemd. Sokken knellen en schoenen zitten vaak ongemakkelijk. Jack vind dat je dan veel minder grip hebt.