Wat had Marilyn toch een liefde voor de stad. De drukke straten met mensen die zich met van alles bezig hielden. Toegegeven was het niet altijd even fijn, zoals bijvoorbeeld op de drukste dagen, wanneer de straten zo vol waren dat je nauwelijks je favoriete winkel kon binnen wandelen. Dan hield Marilyn nog steeds haar positieve houding, natuurlijk, maar een beetje frustratie borrelde zo nu en dan wel eens in haar op. Ze zou het echter niet zo snel laten merken – hooguit als een ander mens haar aansprak en haar gevoelens deelde. Dan vond ze het heerlijk om een praatje te maken met een onbekende en misschien wel een nieuwe vriend te maken. Of ze echt bekend stond om haar vriendelijkheid in Realiteit, zoals ze dat in Nottingham wel gedaan had, wist ze niet. Het zou haar helemaal niet uitmaken of dat zo was of niet. Mensen mochten iemand nou eenmaal of niet, daar ging ze niet op in. Als de mensen hier besloten haar niet te mogen, kon ze daar weinig aan doen. Dan had ze in elk geval de herinnering aan de lieve dieren in Nottingham nog.

De straten waren nu echter niet heel druk. Het was werktijd, en de meeste mensen waren van de straten af. Marilyn had een dag vrij van haar werk omdat het vrij rustig was in het ziekenhuis en ze genoeg zusters hadden rondlopen vandaag. Dat vond Marilyn helemaal niet erg, hoe veel ze ook van haar werk mocht houden. Nu had ze de tijd om het centrum in te gaan en misschien al voorbereidingen te treffen voor haar bruiloft die er aan kwam. Als er iets was waar ze zo vrolijk van werd dat ze spontaan wilde gaan zingen en dansen, dan was het de gedachte aan haar bruiloft met Rolo. Gelukkig dacht ze er veel aan, want dat betekende dat ze vaak vrolijk was. Niet dat ze überhaupt een reden had om zich niet goed te voelen. Ze had een goede baan, de beste verloofde die ze zich kon wensen, en woonde in een heerlijk plaatsje met geweldige mensen. Wat kon ze nog meer wensen?

Haar tocht langs de winkels van Realiteit hadden haar al best wat aankopen opgebracht. Nog niks voor haar bruiloft helaas, maar dat kwam nog wel. Ze mocht zichzelf ook wel eens een dagje verwennen zonder dat het aan een bijzonderheid verbonden was. Ze had twee grote plastic zakken bij zich en één kleintje die in één van de grotere zakken zat toen haar blik op een winkel viel die haar nog niet eerder opgevallen was. Over het algemeen kende ze de meeste kledingzaken in de binnenstad, maar deze was haar nooit opgevallen. Vreemd. Ze staakte haar pas en keek aandachtig door de ruiten naar binnen. Het was altijd het kijken waard. Misschien vond ze hier wel iets speciaals voor haar bruiloft.

Het was alsof ze een andere wereld binnen stapte. Marilyn wist meteen al niet meer waar ze moest kijken. De kleuren waren prachtig, om nog maar niet over de modellen te beginnen. Geen van de kleding had ze ooit eerder gezien. Het was, om het met één woord te beschrijven, wonderlijk.

Marilyn’s blik zocht naar een winkelmedewerker. Onderweg werd ze vanzelfsprekend afgeleid door de vele prachtige werken die in de winkel waren uitgestald. Om te zeggen dat ze onder de indruk was, was zacht uitgedrukt. Ze was betoverd. Een mens kon ze echter niet tussen de jurken vinden. Ze schraapte stevig haar keel en besloot op een andere manier contact te zoeken: spraak.
“Hallo? Is daar iemand?”

Het duurde gelukkig niet lang voor Marilyn's stem werd opgemerkt door een medewerker van de winkel. Een jonge heer verscheen, gehuld in donkere kleding, wat interesse werkte bij Marilyn omdat de winkel verder gevuld was met de mooiste kleuren die ze maar kon bedenken. Ach, niet iedereen droeg wat hij zelf maakte. Het was ergens wel logisch, ook aangezien mannen meestal iets minder kleurig gekleed gingen. Ze zou zich er verder niet druk om maken. Dat zij nou een fleurige stijl had, betekende niet dat iedereen dat had.

De man leek haar ontzettend beleefd. Hij boog zelfs voor haar! Iets wat Marilyn niet aan had zien komen, en haar daarom een beetje in verlegenheid bracht. Ze giechelde zachtjes, hopend dat de man het niet gehoord had. Ze wilde hem immers niet de indruk geven dat ze met hem flirtte, want niets was minder waar. Ze zou niet durven. “Ik wilde eerlijk gezegd alleen even kijken. Uw producten zijn echt prachtig. Waar haalt u de inspiratie vandaan?” Terwijl ze de vraag stelde liet ze haar blik nogmaals de winkel rond gaan. Ze kon hier eigenlijk niet weggaan zonder iets te kopen. Al was het maar om Rolo iets nieuws te kunnen laten zien. Niet dat ze nog geen kleding had gekocht vandaag - de tassen die ze in haar handen droeg was ze zeker niet vergeten. Dit was echter een buitenkansje, vond ze.

“Thee! Dat kan ik natuurlijk niet afwijzen.” Haar blik keerde weer terug naar de winkeleigenaar. Een glimlach speelde met haar lippen. Ze hield van thee. Heel erg. Waarschijnlijk kwam dat door haar Engelse aard. Mensen uit Engeland schenen een liefde te hebben voor de warme drank, en Marilyn was daar geen uitzondering op. Ze twijfelde daarom geen moment toen ze een kopje aangeboden kreeg en pakte het direct aan. “Dank u wel. U bent erg vriendelijk.” Niet vaak kreeg ze thee aangeboden in winkels. Sterker nog, voor zover ze zich kon herinneren was dit de eerste keer geweest. Ze nam voorzichtig een slok van haar thee en richtte toen haar aandacht weer op de man. “Eigenlijk… Nou ja, ik weet niet of u me er mee kan helpen. Ik ga binnenkort trouwen, ziet u, en ik ben eigenlijk nog op zoek naar een jurk. Ik weet niet of het maken van een trouwjurk mogelijk is voor u? Ik snap het natuurlijk als u dat niet wil. Dan zoek ik gewoon verder.” Nog een slok van de thee verdween in haar keel, terwijl ze diep van binnen hoopte dat de man haar kon helpen. Gezien de casual jurken die in de winkel hingen al zo betoverend waren, zou een trouwjurk vast de mooiste jurk worden die ze zich maar kon wensen.

Marilyn merkte dat de man zich erg vriendelijk opstelde naar zijn klanten. Hij leek haar een man die graag met zijn klanten communiceerde en ze echt leerde kennen, in plaats van alleen zijn goederen aan ze te verkopen. Dit paste heel goed samen met de ontwerpen van zijn kleding, die ook iets persoonlijks aan zich hadden. Oké, wie een jurk van een rek pakte zou niet echt een persoonlijk kledingstuk hebben, maar ze zag de man er wel voor aan om de kleding aan te passen naar zijn klant. De vraag hoeveel dat extra zou kosten ging door haar hoofd, maar ze had geen tijd om zich er echt zorgen over te maken. Immers werd haar een vraag gesteld, en het antwoord was iemand waar ze maar al te graag over sprak.
“Rolo Hood.” De naam rolde heerlijk over haar tong. In het begin had het haar moeite gekost om zijn menselijke naam aan te houden, maar het was haar gelukt. Haar eigen naam had ze zich ook nog wel eens in versproken. Het verschil tussen Marian en Marilyn was niet groot, maar als je je hele leven al Marian werd genoemd, dan was het een hele omschakeling naar Marilyn. Ze had in het begin ook vaak gehad dat ze niet door had dat iemand haar naam riep, simpelweg omdat ze de naam niet gewend was. Gelukkig was ze daar nu wel aan gewend.

Marilyn wist niet zeker of ze meer over Rolo moest vertellen. Ze sprak maar al te graag over hem, maar ze vond zijn privacy ook belangrijk. Ze besloot dat het beter was om pas meer te zeggen als de man er naar vroeg. Het was immers net zo goed mogelijk dat hij verder helemaal niks over Rolo wilde weten.

De brunette voelde zich als een kind in een snoepwinkel wie net verteld was dat ze iets mocht uitzoeken toen de man zei dat hij misschien wel een jurk voor haar had. Ze had niet echt veel tijd kunnen besteden aan verwachten of hopen dat hij iets had, waardoor het haar alleen maar meer vreugde deed dat hij daadwerkelijk een trouwjurk in één van zijn kasten scheen te hebben. En wat een prachtige jurk haalde hij tevoorschijn! Marilyn’s ogen begonnen spontaan te fonkelen. Gelukkig wist ze nog net haar theekopje op het tafeltje te zetten voor ze haar aandacht echt volledig op het kledingstuk stortte. “Oh, hij is beeldig!” riep ze enthousiast. Ze liet zich zonder problemen naar de spiegel begeleidden, waar de man de jurk voor haar hield. Een brede grijns stond op haar gezicht. Ja, in deze jurk zag ze zichzelf best het altaar op lopen. Om het beeld nog completer te maken, pakte ze haar haren op en hield ze die als een prop in haar handen.
“Ik… Ik weet gewoon niet wat ik moet zeggen. Het is perfect. Zou ik hem aan kunnen passen?” Ze draaide zich om naar de man, terwijl ze haar haar weer losliet. Haar handen jeukten om de jurk uit zijn handen te pakken om de stof te kunnen voelen, maar ze hield zich in. Immers was ze een volwassen, beschaafde vrouw, die haar neigingen in bedwang kon houden als het moest. Al moest ze toegeven dat het op het moment een flinke uitdaging voor haar was.