Een tas op de stoel naast hem, een paar papieren verspreid over de tafel en een warme kop koffie tussen zijn handen. Claude keek naar het gladde oppervlak van de bruine vloeistof. Het was nog maar ochtend, hij was nog niet eens naar zijn werk geweest en hij was nu al doodop. Dat kwam door de nachten slechte slaap die hij de laatste week alleen maar scheen te hebben. Zijn dromen werden geteisterd. Elke nacht opnieuw zag hij haar. Een meisje met lange zwarte lokken, fel groene ogen, een huid dezelfde kleur als deze koffie. En hij kon er maar niet achter komen wie ze was. Hij had het er bijna met niemand over. Enkel zijn arts die hij regelmatig bezocht had hij verteld over zijn droom aangezien de man direct aan hem merkte dat hij aan slaaptekort leed. Claude dacht terug aan zijn eerste dag in de stad. Hij had volgens de mensen die hem toen naar het ziekenhuis hadden gebracht wat verdwaald rondgelopen. Alsof zijn gedachten niet eens op deze wereld aanwezig waren. Maar in het ziekenhuis hadden ze geconstateerd dat hij, behalve misschien een beetje ondergewicht, hij verder min of meer gezond was. De reden dat hij zo vaak terug ging was omdat hij blijkbaar een zwak immuun systeem had en erg gevoelig was voor ziektes. Hij werd regelmatig gecontroleerd dat hij gezond bleef. Hij kwam er inmiddels zo vaak dat de meeste artsen van die afdeling hem bij zijn voornaam kende. Dat was het onbetwistbare bewijs dat je iets te vaak naar het ziekenhuis moest. Maar Claude probeerde dat idee weg te duwen. Het ging hier immers om zijn gezondheid.

Die dag lag trouwens al ver in het verleden voor hem al viel het in werkelijkheid wel mee. Inmiddels had hij zijn appartement wat hij toen had aangewezen gekregen ingeruild voor een villa. Hij had zijn eigen advocaten kantoor en na haast non-stop te hebben gestudeerd was hij ondertussen zelf ook weer werkzaam. Hij had de villa gekocht voor zichzelf, naar hij niemand had om hem mee te delen. Maar dat gaf niet. Het appartement was groot genoeg geweest maar had verstikkend gevoeld. In de grote kamers van de villa voelde hij zich veilig, geborgen. Eigenlijk heel gek. Maar hij voelde ze er meer thuis dan hij ooit in het appartement had gedaan.

Nogmaals keek Claude naar zijn koffie. Hij zette de beker aan zijn mond en nam een flinke slok. Ja, het ging goed in zijn leven. Hoewel grote delen van zijn jeugd niets anders waren dan zwarte gaten had hij een goed inkomen, een goede baan, een mooi huis. Hij was een trouw lid van de christen gemeenschap in de stad en ging minstens elke zondag, soms zelfs vaker, naar de kerk. Je zou niet verwachten dat hij met zoiets onbenulligs te kampen kreeg als slaaptekort door een droom over een meisje, minstens de helft van zijn leeftijd. Hij sloot zijn ogen voor een moment en opende ze daarna weer. Alsof ze ineens verdwenen zou zijn. Daarna zette hij zijn koffie opzij, al bleef hij een hand om de beker geklemd houden en begon de papieren te lezen zodat hij straks op kantoor zich met belangrijkere zaken bezig kon houden. Ineens werd zijn stoel naar voren geduwd omdat iemand achter hem langs liep. Hij kon zijn koffiebeker niet recht houden en een klein beetje van de inhoud morste over de rand en sijpelde over een paar van de papieren op tafel. Geweldig, wat een perfecte voortzetting van deze toch al waardeloos begonnen dag.

[Open]

Het was nog ochtend toen Thomas binnenkwam. Hij had nauwelijks geslapen door zijn levendige dromen van de nacht ervoor en zijn ogen vielen bijna dicht. Hij wist nog niet veel van deze wereld, maar één ding wist hij zeker: het bruinige drankje, dat ze hier 'koffie' noemden, zou zeker helpen om zijn ogen open te houden. Hij hield niet veel van koffie, het was veel te bitter voor zijn smaak dus hij bestelde vaak iets wat ze ''cappuccino'' noemden, en dan ook nog met extra melk erbij om de smaak van de koffie bijna helemaal te maskeren.

Thomas was een vaak geziene gast hier in de paar weken dat hij in Realiteit was. Een paar weken geleden werd hij door een soort lichtflits hier uitgespuwd, midden in het café. Natuurlijk waren alle blikken op hem gericht, en hij wist niet hoe snel hij weg moest komen. Toen hij een paar dagen later terugkwam bij het café wilde de eigenaar ''die rare jongeman die op handen en voeten het café uit liep'' wegsturen, maar Thomas wist de eigenaar zover te krijgen dat hij onder lunchtijd viool mocht spelen in het café - want zijn klanten hielden toch van live muziek, nietwaar? Na zijn speelbeurt kreeg hij ook vaak een gratis lunch van de eigenaar en wat fooi van caféklanten - en daar deed hij het voor.

Nog steeds slaperig en met een veel te grote viooltas over zijn schouder probeerde Thomas zich een weg te banen door de tafeltjes, zoekend naar een mooi plekje om iets te drinken. Hij voelde dat de tas klem zat tussen twee tafels en toen hij de tas voorzichtig probeerde los te maken, liep hij per ongeluk tegen een stoel aan waar iemand zat en hoorde druppels koffie op het tafelblad. ''Oh sorry, sorry!'' riep Thomas, plotseling ontwaakt uit zijn halfslapende toestand.
Hij tastte in zijn broekzakken en voelde een paar muntjes. Dat moest vast genoeg zijn voor een nieuwe beker koffie. ''Zal ik misschien een nieuwe voor j...'' Hij keek naar het gezicht van de iets oudere man, dat er streng uitzag. ''...voor u kopen? Een beker koffie bedoel ik.'' Thomas keek naar de tafel en hij wist dat hij de duur uitziende papieren op tafel, waarvan er een paar door zijn schuld onder de koffie zaten, nooit zou kunnen betalen.

Het was ongelofelijk dat mensen zo verschrikkelijk onoplettend waren. Het was om gek van de te worden. Sorry zus en het spijt me zo. Sorry zorgde er niet voor dat hij de koffievlekken uit het papier ging krijgen. Hij hoorde een mannenstem achter zich en was al opgestaan van zijn stoel om de man eens flink de huid vol te schelden en als het even mee zat hem zo de stuipen op het lijf te jagen met het bekende verhaal van ''je bent tegen de verkeerde advocaat opgelopen knul'' om ervoor te zorgen dat hij het vervolgens wel uit zijn hoofd zou laten om zo onoplettend zijn logge lijf tussen de tafels door te wurmen. Maar toen Claude omkeek naar het stuk verdriet, zoals het nu door zijn gedachten ging, zag hij een man die hem vagelijk bekend voorkwam. Hij kende hem niet, niet persoonlijk tenminste. Maar hij herkende hem van gezicht. Hij had de man wel vaker gezien hier. Meestal was Claude een snel voorbijgaande klant in het café. Hij haalde een kopje koffie, dronk het soms hier op, maar nam het regelmatig gewoon mee naar kantoor en vertrok weer. Maar dagen als vandaag, dagen dat hij bijna de hele ochtend vast zat in het ziekenhuis, dat waren van die dagen dat hij graag even de tijd nam om rustig zijn koffie te drinken voordat hij zich op de hectiek van het werk stortte. Deze man was op die dagen geen ongewone verschijning. Op Claude kwam hij meer over als een zwerver dan wat anders. Maar blijkbaar noemde de man zichzelf muzikant. Hij sleepte in elk geval overal die viool van hem mee rond. Zijn secretaresse, die hij soms 's middags voor koffie heen stuurde als hij die op kantoor weer eens niet te drinken vond, was helemaal weg van de man. Vond hem een echte charmeur. Het enige wat Claude in hem zag was iemand die te arm was om normaal zijn lunch te kunnen betalen en er dan maar wat katten gejengel voor in de plaats gaf. Met andere woorden, het had geen zin de man ook maar iets in de vorm van een aanklacht toe te werpen. Hij had vrijwel niets om te verliezen. Niet iets wat Claude de moeite waard vond in elk geval.

Claude's koude ogen bleven de man strak aankijken toen die halverwege zijn zin de woorden inslikte en er een iets beleefdere zin van maakte. 'Ik ben drie weken bezig geweest met die zaak...,' begon hij zacht maar daarom niet minder dreigend. Claude sloot zijn ogen, pakte met zijn duim en wijsvinger even zijn neusbrug vast en zuchtte zachtjes en vermoeid. Alsof hij met het besef dat het meeste werk voor niks was geweest niet eens meer de energie kon vinden om de man op zijn plaats te zetten. 'Een kop koffie is prima,' sprak hij daarna, zijn kalmte hervonden en draaide zich weer om naar de tafel om met een servet te proberen om de schade zo goed mogelijk te beperken.

''Ik ben drie weken bezig geweest met die zaak...'' hoorde Thomas de man zeggen. Een advocaat. Natuurlijk moest hém zoiets overkomen. Voordat de man die zin uitsprak, kon Thomas zijn aders bijna horen kloppen in zijn nek van woede en hij slaakte een zucht van verlichting toen de man zo'n redelijk beleefde zin uitsprak en hij instemde met zijn aanbod van een kopje koffie.
Thomas knikte en liep naar de counter, waar hij eerst even naar de menukaart keek, zonder iets te kunnen lezen. Hij verbaasde zich er nog dagelijks over dat iedereen hier deze symbolen wist te ontcijferen, terwijl het hem gewoon niet lukte. Hij bestelde een kop koffie en de barista zei dat het twee vijftig kostte. Thomas tastte weer in zijn broekzakken. 2. Twee. Hij had inmiddels door dat de grootste munt een '2' was, dus hij legde die alvast op de toonbank. Daarna legde hij wat muntjes op de toonbank, die hopelijk samen vijftig cent waren. De man keek hem met een vreemde blik aan en gaf hem het wisselgeld, waarna Thomas weer naar de tafel liep. ''Hier is uw koffie,'' probeerde Thomas zo vriendelijk te zeggen en hij gaf de kop koffie. Hij zag dat de man bezig was om de vlekken te deppen met een servetje, en hij zei snel: ''Oh nee hoor, laat maar, dat doe ik wel, dat is nog het minste wat ik kan doen.'' Thomas pakte een paar servetjes uit de servethouder en probeerde de laatste druppels koffie zo voorzichtig en goed mogelijk uit de papieren te krijgen. Hij keek nog een keer naar de man. Een straatmuzikant en een advocaat, wat hopeloos ironisch. ''Ik ben Thomas trouwens,'' zei hij. ''Thomas O'Malley.''

Claude was kwaad, niet alleen op de man maar ook op zichzelf. Waarom had hij ooit gedacht dat het een goed idee was om zulke belangrijke papieren mee te nemen naar een café als dit? Hij taste even naar zijn hals. Onder zijn kleding voelde hij de vertrouwde vorm van het kruisje dat hij droeg. Alleen het even aanraken zorgde ervoor dat hij zich weer een stuk beter voelde. Hij kon er kracht uit putten en dan was een fijn gevoel. Daarbij voelde het vertrouwd. En aan vertrouwde dingen, daar klampte hij zich aan vast in deze wereld vol vreemde dingen. Hij had regelmatig het gevoel dat hij hier niet behoorde te zijn. Nog vaak bekeek hij de spullen die om een of andere reden uit een ander tijdperk leken te komen maar toch in zijn bezit waren, al had hij geen idee meer hoe hij eraan kwam. Een voorbeeld was het prachtige zwaard dat hij aan de muur van zijn slaapkamer op twee haken in de muur had gelegd. Het was een echt zwaard, zo een als in de late middeleeuwen gemaakt werd was hem verteld door een man die verstand had van zwaarden en andere ouderwetse wapens. Wat nog bijzonderder was, was dat het zwaard in perfecte staat verkeerde, alsof het pas een paar jaar geleden gefabriceerd was. Toch, had de man hem verzekerd, was dit echt een authentiek zwaard. Minstens vijf eeuwen oud als hij de manier van productie goed had herkend. Het waren raadsels, maar net als het kruisje om zijn nek, voelde ze voor Claude alleen maar vertrouwd aan.

Hij keek op toen de man terug was gekomen met een nieuwe kop koffie. Claude had de andere papieren inmiddels opgeruimd en pakte het nieuwe kopje koffie aan. Hij zette het buiten bereik van wat dan ook zodat het incident niet nogmaals herhaald zou worden. De man, die zichzelf even later voorstelde als Thomas O'Malley had het ''schoonmaakwerk'' uit handen genomen en begon nu te deppen. Claude liet hem zijn gang maar gaan. Veel kon er niet meer aan verpest worden en als het de man een beter gevoel gaf, laat hem dan maar. Claude nam een slokje van zijn nieuwe koffie. 'Claude Frederic,' stelde hij zichzelf daarna voor. 'Jij bent die violist die hier wel eens speelt toch? Mijn secretaresse schijnt een zwak voor je te hebben,' begon hij daarna. Hij kon moeilijk de man negeren die zijn fout probeerde te herstellen. En als hij dat wel zou doen, dan zou hij waarschijnlijk weer beginnen met een gesprek.

Thomas veegde de laatste koffie van de tafel en gooide de vele servetjes weg. Klaar. Eindelijk. Hij zag dat de man van zijn nieuwe koffie dronk en Thomas glimlachte even. Hij leefde dan wel op straat, maar hij had zeker manieren. De man bleek Claude Frederic te heten. Een aparte naam, vond Thomas. Het klonk... Frans? Thomas sprak geen woord Frans, maar hij wist een beetje hoe de taal klonk door zijn zwerftochten door de stad. Een van de plaatsen waar hij graag kwam was een klein Frans restaurant in het midden van de stad, waar ze natuurlijk Franse chansons draaiden. De eigenaar van het restaurant herkende hem, waarna hij 'C'est Thomas! Le violoniste!' riep en hij en Thomas aan een tafel belandden, samen 3 flessen wijn (waarvan Thomas nog steeds niet snapte dat mensen het lekker vonden, maar hij werd er vrolijk van dus hij deed mee) opdronken, Franse liedjes meeschreeuwden en uiteindelijk om half 4 's nachts lallend over straat liepen. Thomas onderdrukte een glimlach en keek naar Claude, die hem herkend had als vioolspeler. Hij rechtte zijn rug en kon zijn glimlach niet meer onderdrukken. ''Ja, ja... Dat klopt. Ik speel hier weleens, ja. Vooral klassiek. Beethoven, Rachmaninov...'' Blijkbaar hadden zij zijn stukken gecomponeerd, had Thomas hem laten vertellen. Hij wist niet waar hij de muziekstukken van kende, maar het gaf hem natuurlijk meer aanzien als muzikant als hij wist wie de stukken had gemaakt. Thomas voelde zijn mondhoeken nog verder opkrullen toen Claude zei dat zijn secretaresse blijkbaar een zwak voor hem heeft. ''Echt waar?'' lachte hij. ''Hoe ziet ze eruit? Misschien herken ik haar.'' Thomas herkende wel meer jonge vrouwen. Om het zo kort mogelijk te zeggen: Thomas was een enorme flirt, mannen die een muziekinstrument bespeelden waren blijkbaar ontzettend aantrekkelijk hier en Thomas genoot volop van de aandacht. Om het zo te zeggen: hij wilde zich nog aan niemand binden.

Hoewel zijn humeur nog verder naar beneden was gedaald nadat Claude had gedacht dat dat niet meer mogelijk was, bleek de man die de veroorzaker van alles was wel manieren te hebben. Iets waar hij al meer pluspunten mee kreeg en er iets van de innerlijke woede die zo slecht op Claude's gezicht af te lezen viel weg smolt. Hij stelde zichzelf voor aan de man. Maar toen hij zichzelf had voorgesteld wilde hij ook wel eens weten wie deze man dan was. Hij herkende hem van gezicht, hij wist dat de man hier wel eens viool kwam spelen, hij wist ook dat de man nog minder had dan een kaal geplukte kip. En nu dan natuurlijk zijn naam: Thomas O'Malley. Het had iets Iers maar het was moeilijk te zeggen waar de man precies vandaan kwam. Zijn uiterlijk tekende zijn levensstijl: dat van iemand zie altijd rondtrok en eigenlijk overal vandaan kwam. Maar daar hield zijn kennis over het menselijk individu voor hem wel op. De man glimlachte toen hij als muzikant door Claude herkent werd. Hij knikte lichtjes waarna hij nog eens nipte van zijn vervangende kop koffie. Hun betekenisloze gesprek kabbelde verder als een rustige rivier. Claude vertelde hem dat hij wist wie de man was vanwege zijn secretaresse. De interesse van Thomas bleek te zijn gewekt. Het woord rokkenjager flitste even kort door Claude's hoofd. Toen Thomas vroeg hoe ze eruit zag gleed Claude's blik even naar zijn koffie terwijl hij het bekende gezicht van het jonge maar ambitieuze meisje bovenhaalde. 'Ze is klein, lichtblond stijl haar. Bruine ogen, lichte huidskleur,' begon hij kenmerken van haar op te noemen. Toen hij haar aannam had hij expres gekozen voor iemand met haar uiterlijk los van haar kwaliteiten. Hij weigerde om iemand aan te nemen die eruit zag als de vrouw waar hij elke nacht opnieuw van wakker schrok, bezweet en met hartkloppingen. Haar karamelkleurige huid, haar zachte donkere golvende haren, de helder groene ogen. Hij wilde niets wat daar op leek in zijn buurt hebben. Claude duwde haar weg uit zijn gedachten en keek weer naar de man om te zien of hij zijn omschrijving van zijn secretaresse herkende.

Thomas luisterde aandachtig naar de beschrijving van Claude's secretaresse. ''Klein... lichtblond... stijl haar... bruine ogen... lichte huid...'' herhaalde hij, terwijl hij dacht aan de vrouwen die hij ontmoet had. Opeens dacht hij aan een jonge vrouw die hij een week terug ontmoet had. Ze was rond lunchtijd in het café om koffie te halen en Thomas kon zich herinneren dat ze twee meeneembekers koffie had gehaald. Eén beker was voor Claude, bleek dus nu. Hij had even pauze genomen van het vioolspelen en haar bruine ogen hadden zijn blauwe ogen voor een ogenblik ontmoet. Ze was slechts vijf minuten in het café en al die vijf minuten kon Thomas zijn ogen niet van haar afhouden. Hij had er al op gerekend dat die tweede beker koffie voor hem bedoeld was en het kwam ook als een verrassing dat ze zo snel de deur uitliep. Die avond, toen het bijna sluitingstijd was, kwam ze opnieuw naar het café. Het was de week nadat Thomas plotseling verschenen was in Realiteit en hij bracht hele dagen door in het café om de krant te 'lezen', viool te spelen, koffie te drinken (op kosten van de café-eigenaar natuurlijk) en vooral om mensen te kijken en te bestuderen wat zij deden. ''Hey,'' had ze gefluisterd, ''ik hoopte al dat je hier zou zijn. Sorry dat ik zo snel weg was vanmiddag.'' Op dat moment was een serveerster naar hen toegekomen en had gezegd dat het café sloot, dus ze waren lachend naar buiten gegaan en hadden buiten wat gepraat. Ze vond dat hij zó ontzettend goed viool kon spelen en hij was zó lief en zó knap en Thomas had nog nooit zo veel bijvoeglijk naamwoorden gehoord in één zin. Thomas rook dat ze iets te veel alcohol had gedronken en voordat hij iets kon zeggen, had ze hem op zijn mond gekust en zoet in zijn oor gefluisterd of hij mee wilde gaan naar haar flat. Hij kon alles van haar herinneren, haar ogen, haar haren, haar lach... Maar niet haar naam. Met moeite probeerde Thomas haar naam weer voor de geest te halen. ''Sas... Sarah, zou dat kunnen kloppen?''

In een paar korte zinnen omschreef Claude het uiterlijk van zijn secretaresse. Hij haalde echter even zijn schouders op toen Thomas om een naam zei en vroeg of het de hare was. 'Zou kunnen. Ik heb veel werknemers. Ik onthoud mensen beter bij gezicht,' sprak hij al was dat niet helemaal waar. Het feit dat hij niet zeker wist of het haar naam was, was omdat hij vaker van secretaresse wisselde dan dan menig rokkenjager van one night stand. Claude stond bekend als een baas die erg veeleisend was. Hij verwachtte alleen maar het beste van zijn werknemers. Hij verwachtte perfectie en punctualiteit. Er waren tegenwoordig maar weinig werknemers die zijn hoge eisen lang volhielden. Daarentegen was het wel dat zijn advocatenkantoor een ontzettend goede reputatie had. Zelfs als je maar één jaar in dienst was geweest bij hem dan kon je met die referentie overal aan de slag. Dat was de reden dat er nog steeds zoveel mensen kwamen solliciteren als er weer eens een opening was. En sommige van die sollicitanten wisten hem echt nog te verrassen. Een van hen was de huidige stagiaire die hij had. De knul werkte harder dan hij een stagiaire ooit had zien werken. Hij was erg tevreden over de jongeman en zou hem dan ook zeker goed aanbevelen bij zijn collega's als de jongen klaar was met zijn school.

(Sorry dat hij zo kort is)

Thomas hield zijn hoofd een beetje scheef en was benieuwd of Sarah echt Claude's secretaresse was. Toen Claude zei dat hij niet zeker meer wist of Sarah wel echt zijn secretaresse was, kwam er alleen maar een 'hm'-geluid uit. 'U... ' begon Thomas, verward omdat hij niet zeker wist hoe hij Claude aan moest spreken (hij gokte maar op 'je' omdat ze elkaar al wat kenden... slechts één ochtend, maar Thomas had hem al iets verteld over zijn persoonlijke leven en Claude een klein beetje over zijn leven), 'je... leek me wel iemand die namen bij gezichten onthield. Ik heb geen idee waarom.' Thomas lachte even, dat was zijn truc bij het stellen van moeilijke of directe vragen. 'Is het interessant werk trouwens, advocaat? Ik heb me er nooit echt in verdiept, maar het lijkt me op zich wel... leuk?' loog Thomas. Hij had een week geleden pas gehoord wat de betekenis van 'advocaat' was: iemand die mensen verdedigde die een misdaad hadden gepleegd. Als Claude zou horen wat hij in de paar weken dat hij hier was al had uitgespookt, had hij hem onmiddellijk naar de rechtbank gesleept. Hij woonde in huizen die 'krakerspanden' genoemd werden en elke keer als hij wegging om geld te verdienen en 's avonds weer terugkwam, was het huis helemaal dichtgetimmerd en waren zijn medebewoners weg. Eén keer was het huis, nadat hij een paar dagen weg was geweest en op straat had geslapen, half gesloopt en stond er een rare machine naast de ruïne. Nu Thomas erover nadacht: er had inderdaad een briefje op de deur gehangen, maar zo onwetend van Realiteit als hij was, had hij er niet op gelet. Of dingen van markten stelen, dat vond hij ook wel leuk. Het was zó makkelijk: hij leidde de verkoopster af en griste snel wat mee. Misschien zag de verkoopster het en had ze besloten om niks te zeggen, maar Thomas vond het een prima manier om zo wat beter eten te krijgen en het was nog hartstikke simpel ook.