‘Kopje koffie, meneer?’ vroeg Elijah met een beleefde lach. Hij articuleerde overdreven, wat ook wel nodig was, aangezien minstens de helft van de aanwezigen stokoud en slechthorend was. Hij kreeg een heel verhaal te horen van de oude man, die nog zelf in Vietnam geweest was. Ontroerend dat de man zo veel van zijn verleden als soldaat hield, maar het interesseerde Elijah nauwelijks. Hij had over zijn hele leven meer dan genoeg oorlogen gezien, veroorzaakt en beëindigt. Het leven van één enkel persoon was nietig en onbelangrijk in de hele historie.
Maar hij knikte en luisterde, draaide daarna naar de journaliste die constant op z’n vingers stond te kijken en vertelde haar hoe bijzonder hij het allemaal wel niet vond. En hoe fijn het was dat hij op deze manier wat terug kon doen voor de ouderen die ons land beschermd hebben. Alsof hij ook maar iets met dit land te maken had, hij had hier geen verleden, geen vrienden, geen verplichtingen. Het enige wat hem aan dit land, deze plek bond was zijn aankomst hier. Elijah wilde niet verder weg van het plaatsje Realiteit gaan, omdat hij vermoedde dat het geheim van zijn plotselinge switch van universum hier lag. Ergens, ergens in dit saaie stadje zou hij de oplossing vinden. En dan zou hij terug kunnen gaan naar zijn echte taak, het bepalen van het lot van de mensheid, van de wereld. Hij was Chernobog en dat zou hij nooit vergeten. Helaas functioneerden mensen niet zo goed met iemand die beweerde een god te zijn. Dat had hij al snel doorgehad.

En daarom stond hij nu kopjes thee in te schenken voor oude vrouwtjes, die hem de helft van de tijd aanspraken als hun lang overleden man. Er waren ook wat jongere patiënten van het ziekenhuis en zelfs een paar doctoren. Een grote dag, de vrijwilligers in de zorg dag. Elijah deed dit enkel voor het goede stukje in de krant, maar er waren ook tientallen andere vrijwilligers overal in de stad bezig om goede daden te verrichten. Voor niets, gratis. Zijn theekan was leeg en met een vermoeide zucht liep Elijah naar de keuken toe om bij te vullen. Toen hij daar eenmaal stond kon hij het niet laten om even tegen het keukenblad aan te leunen en een koekje van de stapel te pakken. Hij hield niet zo van zoet eten, maar hij had al uren niets gegeten en suiker zou zijn menselijke lichaam toch energie geven.

Toen er iemand binnen kwam keek Eli verbaasd op, zijn lichtblauwe ogen zoals altijd mysterieus en open. Wie zou het zijn? In en om het ziekenhuis waren vandaag zo veel verschillende mensen te vinden dat hij niet meteen wist met wie hij te maken had. En dan bedoelde hij vooral de klasse, want daar ging het om. Tegen patiënten praatte je anders dan tegen bejaarden, tegen vrijwilligers moest je positief doen, net als tegen journalisten, maar tegen de directie van het verzorgingshuis kon je zulk gebabbel beter achterwege laten, omdat die ook wel wisten dat je dit niet uit goede bedoelingen deed. ‘Drukke boel daarbinnen, hé?’ merkte hij neutraal, maar vriendelijk op. Hij wierp een blik op de waterkoker, die langzaamaan zijn werk begon te doen en toen weer terug naar de persoon.

[Whoot, een vrijwilligersdag in het zorgcentrum. Iedereen die een reden kan bedenken om in de keuken te komen is hartstikke welkom :3]

Hij moest naar het zorgcentrum. Onlangs had hij bij een van de dokters die hem een paar maanden gelden verzorgd had gewerkt. Zijn vrouw had hem gebeld en toen hij bezig was met de auto herkende de dokter hem natuurlijk meteen als de jongen die een tijdje geleden weggelopen was. En natuurlijk had de dokter er opgestaan dat hij nog eens naar hem naar het zorgcentrum zou komen. De man had belooft niemand te vertellen wie hij was en hem niet terug te sturen naar de familie waar hij bij verbleven had, dus had hij tegen de man gezegd dat hij wel zou komen. Al vond hij het nu al niet z’n goed idee meer. Hij had eerst nog bij iemand moeten werken om dan rond een uur of negen naar de desbetreffende dokter te gaan. Daar had hij dan een uur moeten luisteren naar het gepraat van de man, die vroeg wat hij gedaan had en of hij zich iets herinnerde.
Stodd vond niet dat de man moest weten wat hij zich herinnerde, het waren zijn gedachten. En de paar herinneringen die hij had waren of zo vaag of zo raar dat hij er waarschijnlijk toch nooit over zou praten. Niemand moest over de paarden en arend in zijn droom weten.

Nu was hij weer uit de ‘verhoorkamer’. Hij zei de man goedendag en kuierde door de gang. Het was vrijwilligers dag in het zorgcentrum. Hij zag overal mannen en vrouwen rondlopen. En stapte toe door een grote ruimte vol gezet met stoelen en tafels waaraan verschillende dokters en patiënten zaten. Er liepen ook een heleboel mensen met tassen, drinken en andere spullen in hun handen door de ruimte om de mensen aan de tafels te bedienen. Toen liep er iemand zijn richting uit. Een vrouw bij wie hij een week eerder nog gewerkt had. Ze ging voor hem staan en zei hem dat de vaatwasser stuk was. Hij ging maar mee, hij zou hier ook wel even vrijwillig werken. Voor een keer wou hij het wel onbetaald doen.

De vrouw nam hem mee naar een plek waar allemaal spullen opgesteld stonden. Ze gaf hem een koffer, die hij opendeed. Stodd keek wat erin zat, nog redelijk wat spullen. Als de machine niet al te kapot was zou het met dit wel moeten lukken. Hij pakte de koffer op terwijl de vrouw hem naar de keuken bracht. Toen hij daar aankwam wees de vrouw hem welke machine kapot was. Dan ging snel weer naar de zaal. ‘Drukke boel daarbinnen, hé?’ Hoorde hij iemand zeggen. Hij keek de richting van de man uit. Die even naar een waterkoker keek en toen zijn blik weer op hem richtte. ‘Ja, veel volk.’ Beaamde hij. Hij ging naar de vaatwasser en keek wat er mis was. Net zoals hij gedacht had zou het niet zo moeilijk zijn. ‘Ik kom even de vaatwasser repareren.’ Zei hij tegen de man.

Daar stond plotsklaps een jongen met een gigantische koffer. Nouja, geen echte koffer voor reizen of dergelijke, maar een gereedschapskist. Elijah fronste kort, maar besloot de jongen gewoon te begroeten. Hij kreeg een antwoord wat hij van een reparateur zou verwachten. Veel volk. Een lichtelijk barbaarse uitdrukking. Ach, niet iedereen was intelligent genoeg voor genuanceerd woordgebruik. Hij zou zich er wel aan aanpassen, zoals altijd. Hij glimlachte vriendelijk en kwam wat overeind.

'Ik kom even de vaatwasser repareren.’ Ach, was die kapot dan? Tja, de berg aan afwas die in de hoek van het aanrecht stond te wachten op schoonmaak wees daar wel op. ''Ach zo. Wil je er een kopje koffie of thee bij?'' Hij glimlachte gemaakt vrolijk en gebaarde naar de waterkoker. ''Ik heb net een nieuwe portie water opgezet.''

[Argh, derp. Hoop dat je er wat mee kan.]

''Ach zo. Wil je er een kopje koffie of thee bij? Ik heb net een nieuwe portie water opgezet.'' Zei de man achter hem. Stodd keek over zijn schouder. ‘Nee, bedankt.’ Hij wou hier niet blijven. De machine repareren en weg gaan. Dat was het plan. Als hij nog langer hier zou moeten blijven zou hij waarschijnlijk helemaal gek worden. Na het gesprek met de dokter wou hij hier zo snel mogelijk weg. ‘Het zal niet lang duren’ hij wees naar de machine ‘en ik moet nog andere dingen doen.’ Zei hij.

De jongen leek nauwelijks aandacht voor hem te hebben. Die wist zeker niet met wie hij te maken had hier. De toekomstige burgemeester, een beetje respect graag. Zijn vriendelijke aanbod werd gewoonweg afgewezen. ‘Nee, bedankt.’ Hmpf. ''Ach, als je van gedachten veranderd, er lopen overal vrijwilligers rond met kannen.'' meldde hij kalm. Met afgemeten gebaren begon Elijah perfect gecoördineerd twee kannen te vullen met heet water en een zakje zeer sterke rooibos thee. Zelf had hij zichzelf even pauze toegekend, dus hij bleef gewoon staan, kijkend naar wat de ander allemaal deed. Onderwijl nam hij een hapje van de stroopkoek en glimlachte automatisch. Het was iets wat hij zichzelf aangeleerd had, mensen hielden van blije mensen.

‘Het zal niet lang duren en ik moet nog andere dingen doen.’ Begrijpend knikte Elijah. ''Je hebt het zeker druk.'' Hij bekeek de jongen wat beter, concluderend dat die toch wel erg jong en schooierig leek. Niet echt als een goedgekeurde electricien. '"Ben je de vaste reparateur hier? Ik heb je nooit eerder gezien,'' sprak hij nonchalant.

''Ach, als je van gedachten veranderd, er lopen overal vrijwilligers rond met kannen.'' Zei de man kalm. Dat had hij al gezien. Er liepen hier nog meer vrijwilligers rond dan patiënten. Stodd pakte wat uit de gereedschapskist en begon de vaatwasser re repareren. Dat ging hooguit een kwartiertje duren. Misschien iets langer als het erger zou zijn dan hij gedacht had.

''Je hebt het zeker druk.'' Hoorde hij de man zeggen. Stodd keek over zijn schouder en keek de man aan. Hij knikte, nu had hij het even tijd, maar binnen een paar uur moest hij al ergens anders zijn. '"Ben je de vaste reparateur hier? Ik heb je nooit eerder gezien,'' Vast reparateur? Nee bedankt, hij had geen zin om alle dagen hier door te brengen. Het was al depressief genoeg dat hij hier nu moest zitten. ‘Nee, iemand zag mij en wist dat ik wel vaker machines repareer.’ Antwoorde Stodd. Hij had een week eerder bij de vrouw gewerkt, het was puur toeval geweest dat ze hem herkent had. Al was het niet zo moeilijk om hem te herkennen. Niet iedereen droeg gescheurde kleren of zette z’n haar overeind. En het was niet verwonderlijk dat de man hem hier nog niet gezien had. Stodd mijdde deze plaats opzettelijk. Totdat hij bij een van die dokters had moeten werken.

Click. Swoosh.
''Je hebt het zeker druk.'' Smalltalk, over koetjes en kalfjes praten. Saai, maar nuttig. Contacten waren belangrijk. Met contacten kwam je verder dan alleen, hoe vervelend Elijah dat ook vond. Hij was geen natuurlijk aangelegd sociaal persoon, maar was flexibel en had zich snel aan kunnen passen aan het leven van de stervelingen.
‘Nee, iemand zag mij en wist dat ik wel vaker machines repareer.’ Aha. Elijah duwde zichzelf overeind en klooide wat met de potjes theekruiden. Toen hij bewoog viel de metalen ketting tegen zijn blote huid aan, de sleutel drukte op zijn borstbeen en gloeide lichtjes. Hij voelde meteen een overweldigende rebellie hangen, een vrijheidsdrang niet te vergelijken met iets wat hij ooit gevoeld had. Het was een dierlijke neiging, om te rennen, te ... draven? ''Dieren?'' sprak hij met een frons, hoofdschuddend. Wat wás dit voor een spreuk? Als hij alleen op zichzelf lette voelde hij een eeuwenoude kracht, chaos, een balans van leven en dood. Zwart, monsterlijk, maar eerlijk. Precies wat hij was. Maar waarom gaf die zwartwerkende reparateur dan zo'n rare spirit af? ''Indianen? Waar sláát dit op.'' Gefrustreerd sloeg hij met zijn vuist op het keukenblad. Waarom waren het zulke vage beelden, gevoelens, in plaats van duidelijke feiten?!

In gedachten verzonken was hij aan de machine bezig. Hij dacht aan één van zijn laatste dromen. Hij had samen met de paarden die altijd al in zijn dromen voorgekomen door de heiden gelopen. Het was een rare droom. Hij schrok uit zijn gedachten op toen hij de man weer iets hoorde zeggen.
''Dieren?'' Stodd keek over zijn schouder. Waar had de man het over? Hij zag een frons op het gezicht van de man waarna hij zijn hoofd schudde. Stodd zag een een lichtgloeiende ketting rond de nek van de man hangen. Het was een sleutel, hangend aan een ketting. ''Indianen? Waar sláát dit op.'' Hoorde Stodd verbaast. De man sloeg op het keukenblad. Indianen? Waar haalde de man dat vandaan. Alsof hij gedachten kon lezen. Hij legde de spullen die hij in zijn handen had aan de kant en ging naar de man toe. ‘Is er iets aan de hand?' vroeg hij, hij bleef op een afstand van de man staan. ‘Waar had je het over?’ Hij wilde weten hoe de man bij die gedachte gekomen was. En waarom hij opeens zo gefrustreerd was.