Marilyn had geen huisdieren.  Aangezien ze zelf nog niet eens heel lang geleden nog een vos was, was ze tegen het opsluiten en houden van dieren, zelfs al moest ze toegeven dat de mensen veel beter voor hun huisdieren zorgden dan ze had verwacht. Altijd als ze een hond aan een riem zag maakte ze zich zorgen of het dier wel adem kon halen. Katten die los rondliepen had ze al helemaal niks mee, net als knaagdieren in kooitjes. Kooien over het algemeen leken haar heel gemeen, al begreep ze ergens ook wel dat de mensen natuurlijk niet wilden dat hun dier wegliep. Dieren waren echter hele slimme wezens, en ze zouden vast wel begrijpen dat ze niet verder mochten dan een bepaalde lijn. Of was dat een naïeve gedachte van Marilyn?

Ze was niet van plan geweest om het Pet Palace te bezoeken. Sterker nog, ze kwam er nooit. Immers had ze geen dieren en ze zou er nooit eentje kopen – met misschien als enkele uitzondering als Rolo er graag een wilde. Toch voelde ze zich aangetrokken tot de winkel toen ze van buitenaf de kanaries hoorde fluiten. Waarschijnlijk was het haar vosseninstinct, al weigerde ze er aan toe te geven. Ze vond het al vreselijk dat die vogeltjes in kooitjes werden opgesloten, en ze wilde absoluut niet dat ze iets ergers overkwam – zeker niet als zij zelf de oorzaak was.

Toch trad ze binnen. Ze had tijd, en ergens vond ze het ook wel leuk om bij de dieren te kijken. Ze wist dat als ze het niet deed, ze het toch later in de week wilde doen, en er dan constant aan zou denken. Ze kon beter nu meteen de vogeltjes en vissen bezoeken en dan zo snel mogelijk weer weg. Ze passeerde de hondenspeeltjes en verschillende soorten voedsel en kwam toen uit bij het deel van de winkel waar de levende dieren te vinden waren. Haar ogen vielen meteen op de konijntjes, die haar deden denken aan de konijnen waar ze vroeger bij in de buurt leefde. Het was zo raar om de dieren zo te zien. Hoe zou een vos in deze wereld zijn?

Ze dacht er niet bij na toen haar handen het hok in afdaalden en één van de konijnen oppakte. De dierenwinkel moest het konijnenhok echt beter afsluiten. Ze hield het zachte witte wezentje voor een moment in haar handen, gaf het een stevige knuffel, en zette het toen op de grond. “Wees vrij, mijn vriend,” fluisterde ze, terwijl ze het dier een aai over zijn kop gaf. Vervolgens draaide ze zich om en grepen haar handen al naar het volgende konijn, maar ze verstijfde toen ze iemand iets hoorde roepen. Ze had het niet verstaan, noch de stem herkend, maar ze wist wel zeker dat het tegen haar was. Ze verroerde zich niet. Het besef van waar ze mee bezig was drong razendsnel tot haar door. Wat bezielde haar ooit?

Het konijntje dat zich nog in Marilyn’s handen bevond, besloot gebruik te maken van haar verstijfde staat en begon uit het niets wild te spartelen. De brunette schrok van de beweging, en liet het beestje uit haar handen vallen. Het konijn schoot meteen richting die hoek van het hok waar ze het moeilijkst bij kon, waar de andere konijnen hem naar volgden – waarschijnlijk omdat ze zijn angst hadden aangevoeld en Marilyn nu aanzagen voor een bedreiging.
Marilyn voelde zich beledigd. Haar natuurlijke vorm mocht dan misschien konijnen eten in deze wereld, maar zij zou dat nooit doen, en bovendien was ze zich nog niet bewust van dit feit. Ze was in haar wereld zelfs bevriend geweest met een konijnenfamilie. Het was nooit haar bedoeling geweest om ze bang te maken.

Alsof haar verbroken vriendschap met de pluizige wezentjes in het hok nog niet erg genoeg was, hoorde ze nu achter zich opnieuw een stem. Opnieuw verstond ze niet wat er gezegd werd, al merkte ze dat dat deze keer was omdat zij niet degene was die werd aangesproken. Ze keerde zich om, benieuwd naar wat er gaande was, en zag... niets. Niemand, eigenlijk. Vreemd. Ze had toch echt een stem gehoord. Ze overwoog om te roepen of er iemand was, maar een klein duiveltje in haar achterhoofd informeerde haar dat als ze nu wegliep, ze zonder problemen de winkel uit kon komen. Waarom ze besloot naar hem te luisteren wist ze niet zeker, maar haar voeten brachten haar al snel in de richting van de deur. Ze nam echter een verkeerde afslag en zag toen een man op de grond liggen. Haar zuster instinct activeerde meteen en ze wilde hem al in een stabiele zijligging leggen, maar ze zag al snel dat dat niet nodig was. Deze man was simpelweg bezig met iets, al kostte het haar een moment om door te hebben wat, wat best ironisch was gezien het feit dat zij degene was geweest die dit veroorzaakt had. Het engeltje in haar achterhoofd was nu degene die haar acties bepaalde.

“Het spijt me zo, meneer, ik weet niet wat me overkwam,” begon Marilyn. Zodra ze de woorden had uitgesproken realiseerde ze zich dat deze jongeman waarschijnlijk weinig had aan een verontschuldiging. Ze moest hem helpen het konijntje terug in zijn hok te stoppen, maar net als hij kon ze eigenlijk vrij weinig doen. Ze deed echter haar best iets te bedenken, en zou niet weggaan tot het konijn weer veilig terug in zijn hok zat. Haar eerste stap was om ook op de grond te gaan liggen. Haar tweede stap moest ze nog iets langer over nadenken, maar nu had ze op zijn minst zicht op het diertje.

“Wat voor producten heeft u in de winkel voor konijnen? Tenminste, ik neem aan dat u dingen verkoopt voor de beestjes, anders zou het geen nut hebben om de beesten zelf te verkopen.” Ze praatte te veel. Althans, dat vond ze zelf. Dit was een serieus probleem en dus geen tijd om een praatje te maken. Als het konijn gevangen was, dan konden ze misschien een woord wisselen. “Denkt u iets te hebben wat hem onder de kast weg kan helpen?”

Thank goodness, de jongeman vertelde haar dat de winkel inderdaad producten had waar het konijntje vrolijk van zou kunnen worden. Ze staarde het beestje onbewust aan terwijl ze naar de winkelmedewerker luisterde. Heel veel sprak hij niet, maar belangrijk was het wel. Hij vroeg haar namelijk om te blijven liggen bij de kast, zodat ze het konijntje in de gaten kon houden. Haar ogen wendden zich even af naar hem toen hij opstond, voor ze ze weer op het konijntje fixeerde en ze deze keer wel bewust naar de pluizenbol staarde. Dit konijntje zou haar niet ontsnappen – zelfs al had zij hem zijn vrijheid gegeven. Nou ja, vrijheid was niet wat ze zijn situatie zou noemen. Achtervolgd door twee enge mensen en afgesloten van de buitenwereld. Maar hij had wel meer ruimte dan toen hij in zijn hok zat, dus dat was positief…?

Marilyn besloot te proberen het beestje zijn aandacht te trekken door haar hand onder de kast te duwen. “Hey kleintje,” sprak ze in sussende tonen. Ze kon goed met kinderen om gaan, dus vast ook wel met konijnen, vond ze. Ze stak één vinger naar het konijn uit om aan te snuffelen, maar hij trok alleen maar verder weg onder de kast. Ach, dat was beter dan dat hij er onder uit rende. “Ik weet het, ik ben een verraadster. Zomaar de vrijheid beperken die ik je gegeven heb…” Ze zuchtte, hopend dat het konijntje begreep dat ze spijt had. “Ik zou je graag mee naar huis nemen, maar dat gaat nou eenmaal niet. Ik werk te veel om voor je te kunnen zorgen.” Ze duwde haar hand nog dichter naar het konijn en kon bijna aan zijn zachte, pluizige vacht voelen, toen hij merkte hoe dicht bij ze was en een flinke hups bij haar weg deed. Als ze jonger was geweest, had ze een pruillipje getrokken, maar nu besloot ze haar optimistische houding aan te houden en zich op de andere oplossing te richten: de winkelmedewerker. Ze draaide haar hoofd onder de kast weg. “Kunt u het vinden?”