Sans Ation

Timeline

(Bevat grote spoilers voor Undertale.)

Hoe het leven van Sans en zijn broer Papyrus eruit zag voordat ze in Snowdin woonden, weet niemand precies. Erg belangrijk was het ook niet voor de dorpsbewoners, want de twee skeletten zorgden tenminste voor wat amusement in het anders zo rustige dorpje. Sans had een baantje als wacht op verschillende plekken in de Underground met als doel om mensen te vangen, maar omdat dat zelden voorkwam gebruikte hij zijn wachtposten als hotdogkraampjes. Zijn post in Snowdin Forest was zijn favoriet, want aan het einde van het bos stond een grote deur die perfect was om klop-klopgrappen op te oefenen. Wat het nog beter maakte: toen hij op een dag zoals gewoonlijk aan het kloppen was en “klop klop” zei, hoorde hij een vrouwenstem van de andere kant die “wie is daar?” antwoordde. Natuurlijk antwoordde Sans met “ditis”. “Ditis wie?” “ditis een erg slechte grap.” Vervolgens lachte de vrouw alsof dit de eerste grap was die ze in jaren had gehoord. Sans vertelde meer grappen en op een gegeven moment begon de vrouw er ook te vertellen, tot het laat werd en Sans weer naar huis ging. De volgende dag kwam hij weer langs, en de dag daarna ook weer... Het werd een gewoonte: elkaar grappen vertellen door de deur.

Op een dag lachte de vrouw lang niet zo veel als normaal, dus Sans vroeg haar wat er aan de hand was. Ze vroeg of hij haar iets kon beloven: als er ooit een mens door de deur zou komen, zou hij die dan beschermen? Normaal gezien hield Sans er niet van om beloften te maken, maar in dit geval kon hij gewoon niet weigeren. De volgende dag kwam er inderdaad een mens tevoorschijn – het was zelfs nog maar een kind. Sans begroette het kind door het een hand te geven (waar hij een scheetkussentje tegen had geplakt), maar er verscheen niet eens een glimlach op diens gezicht. Dat was vreemd, maar Sans ging er maar vanuit dat het kind een ander gevoel voor humor had. Deze bleef zich echter vreemd gedragen en Sans begon te vermoeden dat er echt iets mis was, maar hij greep niet in. Hij had aan de vrouw achter de deur immers beloofd dat hij geen mens kwaad zou doen, nietwaar?

Al snel kreeg hij spijt dat hij die belofte had gedaan. Het kind doodde elk monster dat het tegenkwam, maar Papyrus wilde proberen om het kind over te halen niet meer te vechten. Hoewel Sans wist dat het kind gevaarlijk was, wist hij ook dat Papyrus niet zou luisteren als hij hem zou tegenhouden. Hij gaf dus een waarschuwing aan het kind, maar het hielp niets: het kind was allesbehalve onder de indruk en maakte meedogenloos een einde aan Papyrus' leven. Sans was woest, maar hij de belofte die hij had gedaan al net zo serieus en hij liet het kind gaan. Hij volgde het vanaf een afstandje en telkens wanneer het kind het leven van een monster afnam, werd Sans' neiging om de belofte te breken groter. Hij hield dat lang vol – te lang, maar ergens hoopte hij dat het kind weer het rechte pad op zou gaan. Dat gebeurde niet.

Sans wachtte het kind op in de laatste gang die naar het kasteel van de koning leidde. Hij zou het kind nog één allerlaatste kans geven, maar dan... Dan zou hij de belofte niet langer meer kunnen houden. Zoals hij al verwachtte luisterde het kind niet en leek deze eerder de uitdaging aan te willen gaan. Het speet Sans dat hij de belofte aan de vrouw achter de deur niet kon houden, maar hij had geen keuze: als dit zo door zou gaan, zou dat een ramp zijn voor de Underground – en misschien zelfs voor de wereld. Hij moest een einde aan deze terreur maken, en wel nu. Het kind leek enorm gefrustreerd te zijn, waaruit kon hij opmaken dat hij het gevecht al vaak had gewonnen (hij had namelijk al het vermoeden dat het kind kon tijdreizen). Voor de zoveelste keer (blijkbaar) gebruikte hij zijn sterkste aanvallen, maar omdat het kind deze aanvallen al zo vaak had meegemaakt, wist deze ze allemaal te ontwijken – net zoals Sans alle aanvallen van het kind ontweek. Tenminste, tot nu toe, want al dat vechten begon hem uit te putten. Het zou waarschijnlijk niet lang meer duren voordat hij te traag zou zijn en... hij dacht liever niet aan wat er dan zou gebeuren. Hij zette dus zijn speciale aanval in... niets. Het was letterlijk niets. Zolang het zijn beurt was, zou het kind niets kunnen doen – dat was nu eenmaal hoe gevechten werkten in de Underground. Hij zou wachten tot het kind zou opgeven en deze vreselijke tijdlijn zou resetten. Desnoods zouden ze daar tot het einde der tijden blijven staan...

...Of totdat de uitputting Sans écht te veel werd en hij ter plekke in slaap viel. Niet te diep, gelukkig, want hij hoorde nog net hoe er een stap in zijn richting werd gezet. Nog net op tijd wist hij opzij te springen en de aanval van het kind te ontwijken. “heh, dacht je echt dat je-” Voordat hij het kon beseffen, had het kind weer naar hem uitgehaald met diens vlijmscherpe mes – en raakte hem goed. Hij viel achterover op de grond en legde zijn hand voorzichtig op de diepe wond. Heel even keek hij ernaar, waarbij hij zich realiseerde dat het gevecht voorbij was. “zeg niet dat ik je niet gewaarschuwd heb...” mompelde hij, voordat hij zichzelf overeind hees. Alles duizelde hem even en zijn zicht begon te vervagen. “welp. ik ga naar grillby's,” zei hij, niet meer helemaal helder denkend door de uitputting en pijn. Hij strompelde langzaam van het strijdveld vandaan, toevallig in de richting van een fel licht dat in zijn ogen scheen. En... zag hij daar nou zijn broer staan? “papyrus, wil jij iets?” Op dat moment werd alles zwart.

Toen Sans zijn ogen opende, zag hij enkel wit. Heel langzaamaan begonnen er geluiden door te dringen, die hij niet meteen herkende. De willekeurige geluiden werden stemmen en de stemmen werden woorden. Sans merkte dat hij op zijn rug lag en maakte aanstalten om recht te zitten, maar een hand die op zijn schouder werd gelegd hield hem tegen. “Blijft u maar rustig liggen, meneer. Uw wond is net gehecht.” Gehecht? Waar ging het over? De ander leek door te hebben dat hij in de war was. “U bent in het ziekenhuis in Realiteit, meneer. Een voorbijganger had u bewusteloos in het park gevonden. Ze belde een ambulance en we hebben u meteen naar hier gebracht.” Een park? Een ziekenhuis? Dit zorgde voor meer vragen dan antwoorden. Sans keek even opzij en zag tot zijn schrik dat er een mensenarm naast hem lag. Een seconde lang keek hij er geschokt naar, maar hij besefte toen dat het zíjn hand was. Was hij... was hij in een mens veranderd? De hele situatie werd alleen maar vreemder. Gelukkig kreeg hij wat afleiding toen de dokter naar zijn naam vroeg. “sans.” “En uw achternaam?” Tja, eigenlijk had hij die niet. “ation,” antwoordde hij grijnzend. Sans Ation, dat klonk niet slecht.

Analysis

Sans komt ontzettend lui over, wat niet bepaald verrassend is als je je bedenkt dat hij veel pauzes neemt wanneer hij aan het werk is en dat hij zelfs overdag in slaapt valt. Als hij wél wakker is, is hij
vaak erg vriendelijk tegenover anderen en houdt hij ervan om woordgrappen te maken. Hij is ook dol op ketchup (waarvan hij soms hele flessen leegdrinkt), bespeelt de trombone en houdt van alles wat met science fiction te maken heeft. Laat je echter niet misleiden; Sans maakt niet graag beloftes, hij is erg oplettend en als iets hem niet aanstaat, kan hij al snel akelig serieus worden. Op zulke momenten lijkt hij helemaal niet meer zo lui te zijn, waardoor je je weleens zou kunnen afvragen of er misschien wel meer achter zit.

Sinds zijn aankomst in Realiteit heeft Sans moeite met het verwerken van de gebeurtenissen in de Underground. Hij weet zijn gevoelens verbergen door vaak te glimlachen en woordgrappen te maken (wat meteen als afleiding voor zichzelf dient), al is dat vooral uit gewoonte. Hij blijft wel zo ver mogelijk uit de buurt van kinderen en kan weleens bitter reageren als er toch eentje in zijn buurt komt. Verder is hij in Realiteit wat groter dan in de Underground, maar is hij alsnog kleiner dan de gemiddelde man; hij is nu zo'n 1,60 meter lang (maar toch nog vrij breed gebouwd). Sans heeft ook een enorm litteken op zijn lichaam dat van zijn rechtersleutelbeen tot aan zijn lies loopt en wat hij het liefst bedekt met ruime truien, die ervoor zorgen dat hij nog breder lijkt dan hij al is.

Connections

Naam: Het was niet moeilijk om een naam voor Sans te bedenken. “Sans” is een bestaande naam, dus ik heb besloten om die als voornaam aan te houden. De achternaam die ik voor hem heb gegeven spreekt waarschijnlijk voor zich als je zijn volledige naam uitspreekt.

Faceclaim: Voor de faceclaim had ik een aantal eisen: het hoofd moet zo rond mogelijk zijn en een brede glimlach is een must. Jason Ritter voldoet aan die eisen en hij lijkt mij dus de perfecte Sans.

Leeftijd: De leeftijd van Sans wordt nooit genoemd in de game. Door verschillende hints is het wel bekend dat hij in ieder geval ouder is dan Papyrus. Omdat Sans verschillende baantjes heeft en de speler aanspreekt met “kid”, leek het me wel logisch dat hij in elk geval een volwassene is. Ik heb dus besloten dat zijn leeftijd hier 26 jaar is.

Lengte: De sprite van Sans is net zo groot als die van het bespeelbare personage, wat zou betekenen dat hij net zo groot is als een kind. Hoe schattig een mini-Sans ook is, het is een nogal onrealistische lengte en ik heb dus besloten om hem wat langer te maken, al blijft hij toch kleiner dan de gemiddelde man.

Opmaak: In Undertale praat Sans in het lettertype Comic Sans in kleine letters. Dit ga ik aanhouden in de gesproken tekst in mijn posts, om hem zo extra in-character te houden.

Werk: In Realiteit werkt Sans in een hotdogkraam, aangezien hij in de game ook hotdogs verkoopt.

Details

Stem: Good Time, Bad Time (spoilers!)

Leitmotifs: sans., It's Raining Somewhere Else, MEGALOVANIA

Posts van Ali Ababwa:
Sunrise – 2 posts
tell them your story – 3 posts