Er was een week of twee voorbijgegaan sinds Sans in Realiteit terecht was gekomen. Voor zover hij had gezien had het stadje wel wat weg van Snowdin, al had het meer faciliteiten, meer zonlicht en minder sneeuw... maar hij kon er wel aan wennen. Waar hij echter moeilijker aan kon wennen, was het hebben van organen. Een regelmatig bezoek aan het kleinste kamertje, zichzelf (bijna) dagelijks wassen en het enigszins schoonhouden van zijn appartement waren allemaal nieuw voor hem, maar ze bleken noodzakelijk te zijn om een menselijk lichaam gezond en comfortabel te houden. Het leek allemaal bijna op werken, maar het zorgde er tenminste voor dat Sans niet constant hoefde te denken aan wat hij had meegemaakt voordat hij hier terecht kwam.

Wat ook voor wat afleiding zorgde, was dat hij een hotdogkraampje op de kop had kunnen tikken om net zoals in de Underground hotdogs te verkopen. Hoe populair die hier waren wist hij niet, maar aangezien hij er vroeger aardig wat mee had verdiend zou hij er nu vast ook zijn brood mee kunnen verdienen. Dit was de eerste dag waarop hij zijn hotdogkraam had uitgestald, maar ze leken aan te slaan en hij had er al een mooi aantal van verkocht. Hij stond daar al een aantal uren (niet zonder af en toe in slaap te vallen) en het was ondertussen al laat in de namiddag. Er liepen nu een stuk minder mensen rond, dus Sans besloot om nog ongeveer een kwartiertje te blijven. Op dit tijdstip zou hij maar weinig hotdogs kunnen verkopen, maar wie weet had hij nu wel de gelegenheid om wat te kletsen – en wie weet zou dat wel de toevallige voorbijganger zijn die nu in zijn richting liep. “heya,” begon hij glimlachend. “wil je een 'dog?”

Het was een wonder dat het zo goed was gegaan deze dag. Anna had geen enkele keer het gevoel gehad dat ze op instorten stond, en dat terwijl ze toch minstens drie uur in de stad had doorgebracht. De keuze om laat in de middag te gaan was misschien niet zo slim, want nu was het op zijn drukst, maar tegen de tijd dat de winkels begonnen te sluiten werd het rustiger en hoefde Anna ook niet meer bang te zijn dat haar hypothermie haar te grazen zou nemen.

Veel geld had ze niet uitgegeven. Ze had ook niet veel om te besteden, maar het was genoeg om een jurkje van een rek te kapen waar ze eerder al haar zinnen op had gezet. Ze kon dus gelukkig wel zeggen dat de dag geslaagd was en liep met een tevreden gevoel weer door de straten die haar naar het appartement van haar en Elsa zouden leiden. Wel, eigenlijk was het appartement meer van Elsa dan van haar. Zelf werkte ze immers niet. Het geld wat ze had uitgegeven was ook merendeels door Elsa verdiend. Soms voelde ze zich daar schuldig om, maar dan herinnerde ze zich hoe haar grote zus haar geprobeerd had te misleiden toen ze net wakker werd in het ziekenhuis en dan had ze er geen problemen meer mee.

Verbaasd keek de roodharige op toen een vreemdeling haar aansprak. Ze wist een vriendelijke – hoewel vermoeide – glimlach op haar gezicht te toveren en groette hem terug. Hij vroeg of ze een ‘dog wilde, waarvan ze eigenlijk geen flauw idee had wat het was. Zo te zien een worst op een broodje. Waarschijnlijk zou haar oudere zus een maaltijd voorbereiden in het appartement, maar de roodharige kon het niet helpen dat ze werd aangetrokken door de geur van de lekkernij. “Hoeveel kost het?” vroeg ze na enkele seconden stilte. Het lag geheel aan de hoeveelheid kleingeld die ze nog had of ze het zich daadwerkelijk kon veroorloven.

Nadat het onbekende meisje hem terug had begroet, leek ze even na te moeten denken over haar antwoord. Gelukkig kwam dat al snel in de vorm van de vraag hoeveel een hotdog kostte, waarop Sans natuurlijk meteen een antwoord op kon geven. "slechts 30G." Wacht, dat was de verkeerde valuta. "nah, grapje. het kost maar 2 dollar. inclusief ketchup. of mayonaise, als je dat liever hebt," zei hij grappend, in de hoop dat het meisje de 30G ook echt als grapje op zou vatten en er niet over zou doorvragen. Hij legde alvast een broodje binnen handbereik, want zelfs als het meisje toch niks zou willen kopen, zou Sans de hotdog prima zelf naar binnen kunnen werken.

30G? Ze wist dat ze moeite had gehad met het begrijpen van het geld in de eerste paar weken nadat ze wakker was geworden, maar deze valuta kwam haar écht niet bekend voor. Dat het een grapje was verklaarde een hoop en Anna lachte dan ook opgelucht. Ze was nog steeds minder gek dan haar zus. Gelukkig maar. Twee dollar had ze nog wel en de geur rook zo aanlokkelijk dat ze het geld al uit haar portemonnee viste voor ze echt besloten had of ze het er voor over had of niet. “Ketchup lijkt me wel lekker,” deelde ze vervolgens mee met een glimlach. Zou Elsa boos worden als ze geld uitgaf aan fastfood? Misschien, maar dan had de blondine het maar niet aan haar zusje moeten toevertrouwen.

Gelukkig, het meisje had de 30G als grapje begrepen. Bovendien haalde ze haar portemonnee al tevoorschijn, waar ze het juiste bedrag uit haalde en meedeelde dat ketchup haar wel lekker leek – waar Sans het natuurlijk volledig mee eens was. "komt eraan," zei hij, waarbij hij een hotdog tussen het broodje legde en er vervolgens een mooie hoeveelheid ketchup op deed. Hij legde de hotdog in een servetje en overhandigde het aan de roodharige klant. "alsjeblieft."

Als Anna de hotdogs eerder al niet een aantrekkelijk idee had gevonden, kwam dat nu zeker wel opzetten. Ze kon niet eens beschrijven waarom het er lekker uit zag. Dat deed het gewoon. Ze nam met een glimlach het broodje ‘dog aan nadat ze het geld aan de verkoper had overhandigd en zette meteen haar tanden er in. Dat bleek een slecht idee, want het etenswaar was nog heet en ze verbrandde per direct haar gehemelte. En tong. Ondanks dat ze er vast idioot uit zag met haar mond half open om het warme stuk worst in haar mond te koelen en het feit dat de warmte er voor zorgde dat ze niet veel er van proefde, kon ze toch zeggen dat ze het erg smakelijk vond.

Het lukte haar om het brood en de worst naar binnen te werken. Ze wachtte echter nog wel voor ze een volgende hap nam, want dit was niet voor herhaling vatbaar. “Hmm! Dat is erg lekker,” liet ze de verkoper met een glimlach weten. Het deed haar goed om iets warms in haar maag te hebben. Voor heel even vergat ze haar hypothermie en voelde ze zich daadwerkelijk een normale temperatuur. Had het toch nog voordelen dat ze de hotdog at terwijl hij nog veel te warm was.

“Kan ik er ook een voor mijn zus krijgen?” Het idee kwam spontaan in haar op. Elsa zou iets lekkers vast ook wel waarderen. Ze had geen idee of de jonge vrouw het lekker zou vinden, maar als dat niet het geval was had Anna er alleen maar meer. Dat klonk niet als een slecht idee, al zei ze het zelf.

Het meisje zette meteen haar tanden in de nog hete hotdog, wat resulteerde in een hilarische gezichtsuitdrukking. Sans kon het niet laten om even te grinniken, want hij had diezelfde “fout” gemaakt toen hij voor de eerste keer een hotdog at in Realiteit. Als skelet had hij de hitte nooit gevoeld, maar nu zat dat toch wel anders. Heel even vroeg hij zich af of dit meisje misschien ook uit een andere wereld kwam, maar die gedachte verdween als sneeuw voor de zon toen het meisje opmerkte dat ze de hotdog lekker vond. “dat is... hartverwarmend om te horen,” reageerde hij geamuseerd. Het was een dubbele grap nu dat Sans ook werkelijk een hart had, ook al zou het meisje dat detail waarschijnlijk over het hoofd zien.

Blijkbaar vond het meisje de hotdog zó lekker dat ze er meteen ook eentje voor haar zus wilde bestellen. Wauw, dat had hij niet verwacht. Zelfs op dit uur verkochten zijn hotdogs nog als zoete broodjes. “'tuurlijk! ook met ketchup?” vroeg hij, waarbij hij alvast het tweede broodje erbij pakte.

Of Elsa ook ketchup zou lusten, had Anna niet eens over nagedacht. De roodharige wist totaal niet wat de ander lekker vond. Was dat iets wat je als zus wel moest weten? Waarom wist Anna het niet? Wist ze het wel voordat ze geheugenverlies kreeg?
Voordat ze zichzelf kwijtraakte aan een stroom gedachten, besloot ze maar gewoon een antwoord te verzinnen. “Doe maar mayonaise,” zei ze, zo vastberaden als ze op het moment maar kon. Mayonaise was wit, net als het platinumblonde haar van haar zus. Ketchup was rood, zoals haar eigen haarkleur. Dat zou helemaal niks te maken hebben met of de smaak beviel of niet. Anna nam rustig een volgende hap, er op lettend dat ze deze keer niet opnieuw bijna haar mond zou verbranden.

Het leek erop dat het meisje even moest nadenken over een antwoord, maar al snel liet ze duidelijk weten dat de tweede hotdog mayonaise moest hebben. "komt in orde." Sans legde een worst tussen het broodje en deed er vervolgens een aardige hoeveelheid mayonaise overheen. Dat zou wel goed zijn. Zijn blik gleed weer naar het meisje, die haar handen nu vol had - vooral dankzij de eerste hotdog. Yup, het zou onmogelijk zijn om die tweede nog vast te houden. Er verscheen een kleine grijns op zijn gezicht toen hij een idee kreeg. "deze is op het huis," deelde hij mee, waarna hij kort naar haar gebaarde dat ze stil moest blijven staan. Hij leunde naar voren met de hotdog in zijn hand en probeerde deze zo gebalanceerd mogelijk op haar hoofd te leggen – wat vrij snel zou moeten gaan, hij had nu eenmaal ervaring. "of nee, eigenlijk is die op jou," grapte hij grijnzend.