Elsa Kjellberg

Timeline

“Do the magic!”

Elsa had nooit tegen die blik van haar kleine zusje gekund en dit keer was geen uitzondering. Hoewel haar gave erg bijzonder en zeker ontzettend zeldzaam was, had ze zich er nooit voor geschaamd in Anna’s buurt. Dus deden ze wat ze altijd deden. Ze bouwden sneeuwpoppen, hielden een sneeuwballengevecht en hadden gewoonweg lol met de sneeuw en het ijs dat Elsa had gecreëerd. Geen van beiden had een idee van de gevaren die met Elsa’s krachten kwamen, tot het moment plots daar was voor hen om daarachter te komen. Het was slechts een onschuldig spelletje voor hen geweest, maar Anna eindigde uiteindelijk op de ijskoude vloer, roerloos. Eén milliseconde was genoeg om een schok door Elsa heen te laten gaan. Paniek kwam in grote golven over haar heen. Anna lag daar, bewoog niet meer en dat was haar schuld. Zonder echt mee te krijgen wat ze zelf deed, alsof ze op automatische piloot werkte, riep ze haar ouders en rende naar haar kleine zusje toe. De koning en koningin leken nog erger in paniek dan hun oudste dochter, maar dat kwam voornamelijk omdat Elsa nog in een staat van shock was. Ze was daar, had het zien gebeuren, had het zelfs kunnen voorkomen… En toch was Anna nu in gevaar. Door haar.

Ze brachten een bezoekje aan trollen. Blijkbaar wisten zij veel van dit soort dingen af en konden ze helpen. Elsa zei niets en liet het maar over zich heen komen. Als dit haar zusje kon redden, dan zou ze erin meegaan. Dat was echter niet het enige wat gebeurde. Elsa’s krachten werden aan haar en haar ouders uitgelegd. “Luister naar me, Elsa. Je krachten zullen alleen maar groeien. Er zit schoonheid in… Maar ook groot gevaar. Je moet het leren beheersen. Angst zal je vijand zijn.” Dat waren de woorden die alles totaal zouden veranderen. Anna en de rest van Arendelle mochten niet van haar magie afweten. Anna’s geheugen werd dan ook opnieuw samengesteld, waarin herinneringen van Elsa’s krachten werden gewist en verplaatst met anderen. Het personeel in hun kasteel werd gehalveerd, de poorten sloten zodat niemand ongewenst meer naar binnen kwam en de zusjes kregen ieder een eigen kamer. De opsplitsing zorgde ervoor dat de oudste van de twee zich in haar kamer opsloot en niet vaak naar buiten kwam. Anna klopte vaak aan om te vragen of ze wilde spelen, maar Elsa durfde haar kamer vanaf dag één niet meer uit te komen. Ze was bang dat ze haar zusje nogmaals pijn deed, want haar magie kon ze absoluut niet in de hand houden.

Haar ouders steunden haar door de moeilijkere tijden, maar het had weinig effect. Ze was nog altijd bang. Haar krachten groeiden iedere dag en het werd alleen maar erger. Ze kon het steeds minder onder controle houden. Haar vader kwam op een dag met speciale handschoenen aanzetten. Het zou haar moeten helpen met het onder bedwang houden van het ijs. Veel vertrouwen had ze er eigenlijk niet in, maar Elsa nam ze toch maar aan en droeg ze vanaf die dag constant. Zelfs wanneer ze ging slapen. De handschoenen bleken uiteindelijk wel effect te hebben, maar zelfs met meer controle probeerde Elsa Anna te mijden, uit angst dat het toch mis zou gaan. Jaren vlogen voorbij, hoewel het zeer langzaam verliep voor beide zusjes, en de koning en koningin vertrokken per schip naar een ander land. Elsa nam nog wel afscheid van haar ouders, maar niemand zag het aankomen dat dit hun laatste afscheid zou zijn. De koning en koningin van Arendelle, evenals de bemanning van het schip, kwamen om tijdens een storm op zee. Het nieuws bereikte het kasteel twee weken later. Gebroken van verdriet durfde Elsa nu helemaal niet meer van haar kamer. De controle was ze kwijt en haar kamer veranderde al snel in een gevangenis van ijs. Een gevangenis, omdat ze zichzelf erin opsloot en elke dag eraan werd herinnerd waarom ze dat deed. Anna was de enige die toen naar de begrafenis van hun ouders ging. Elsa bleef nog altijd in haar kamer, ondanks de vele pleiten van haar zusje.

Anna had nog wel geprobeerd om tot haar door te dringen. Om haar eindelijk die deur weer eens open te laten maken voor haar. Het mocht echter niet baten. Elsa durfde niet, zeker niet nu haar twee steunpalen uit haar leven waren verdwenen. Nog eens drie jaar gingen voorbij en het contact tussen de zusjes bleef minimum. Tot wellicht de grootste dag van Elsa’s leven was aangebroken. Kroningsdag. Een dag waar ze ontzettend tegen op zag. Er werd veel tijd ingestoken, iets wat haar nog meer van haar stuk bracht. Niks mocht vandaag fout gaan. Er was veel planning en tijd in geïnvesteerd. Bovendien keek heel Arendelle toe hoe zij bekroond werd tot nieuwe koningin. Als ze één verkeerde beweging zou maken, dan kwam iedereen erachter wat ze werkelijk was. Met veel tegenzin meldde ze dat de poorten mochten worden geopend, waardoor ze heel even een glimp van Anna op had weten te vangen. Haar jongere zus was zo enthousiast over deze dag en het was juist datgene waardoor ze het niet kon laten om even zwakjes te glimlachen. Dit moest ze doen. Niet alleen vanwege haarzelf of het koninkrijk, maar ook voor degene die ze nog overhad.

Elsa’s angsten beloofden nog even geen waarheid te worden. Het dreigde wel mis te gaan tijdens de kroning, vooral toen er aan haar werd gevraagd om de handschoenen uit te doen, maar gelukkig wist ze het net op tijd nog te redden. Elsa was nu koningin – de positie die haar moeder drie jaar geleden nog op haar naam had staan. Ze vroeg zich af of ze het land überhaupt wel zou kunnen regeren, maar realiseerde al snel dat slechts tijd antwoord op die vraag kon geven.
Het was het feest na de kroning zelf die problemen zou opleveren. In het begin liep alles nog soepel – Elsa en Anna hadden eindelijk een echt gesprek na jaren en voor een moment vergat Elsa alles wat haar dwarszat. Ze lachte zelfs toen Anna genoodzaakt was om met de Hertog van Wesselburg te dansen, zelfs al was dat eigenlijk haar schuld. Toen haar jongere zusje zich weer bij haar zijde had gevoegd en ze opnieuw in gesprek raakten, werd ze echter weer herinnerd aan al haar plichten en angsten. Anna wilde dat het altijd zou zo zijn. Elsa wist dat dit helaas niet kon.

Ze werd wederom alleen gelaten, hoewel ze het dit keer veel erger vond dan ervoor. Men zag dit als een kans om een praatje te maken met de nieuwe koningin, maar Elsa voelde zich nu helemaal niet meer vrolijk. Desondanks zette ze toch een glimlach op en beantwoordde eventuele vragen die haar gesteld werden. Zo ging het voor een groot deel van de avond, totdat Anna weer op kwam dagen. Dit keer had ze iemand bij zich; een jongeman die Elsa nog nooit van haar leven had gezien. Hij werd voorgesteld als ‘Hans’, Prins van de Zuidereilanden. Uit respect begroette de oudere zus hem, maar ze was nogal sceptisch over wat er zich voor haar ontpopte. Vooral toen er aan haar gevraagd werd of ze mochten trouwen. “Je kan niet trouwen met een man die je net hebt ontmoet.” Natuurlijk beviel dit antwoord niet en al snel ontstond er een ruzie tussen hen beide. Hans allang vergeten, ging het onderwerp over naar iets compleet anders. En het was net een onderwerp waar Elsa zo bang voor was. “Genoeg, Anna.” Anna stopte niet.
Elsa kon het niet meer inhouden. De vloer rondom haar was volledig bedekt met ijs en de aandacht was nu volledig op haar gericht. Haar angsten waren werkelijkheid geworden. Niet alleen haar zusje, maar ook de rest van Arendelle wist nu wat ze werkelijk was. Ergens ver weg hoorde ze verschillende beschuldigingen, maar dat interesseerde haar weinig. Het enige waar ze nu aan dacht was wegrennen. En dat deed ze. Elsa draaide zich om en sprintte zo hard als ze kon weg. ‘Ontsnappen’ ging echter moeilijker dan ze gehoopt had, want overal waar ze heenging waren mensen. Mensen die haar meteen herkenden en haar aanspraken. Ze werd wederom in een hoekje gedreven richting een fontein, die bij aanraking al meteen bevroor. De angst in de mensen hun ogen zorgden er alleen maar voor dat haar eigen angst groter werd. Ze vluchtte uiteindelijk via de fjorden richting de bergen, hopend dat niemand haar daar ooit zou vinden. Op die manier kon ze ook niemand kwaad doen.

Stoppen met lopen deed ze niet. Hoe hoger ze in de bergen kwam, hoe veiliger het voelde. Niet alleen omdat hier haast niemand woonde, die ze dan ook geen pijn kon doen, maar ook omdat hier sneeuw te vinden was. Ze had al haar hele leven in de kou gewoond, dus deze kou voelde niets anders dan thuis. Juist om die redenen besloot ze om hier te blijven. Elsa gooide haar handschoen uit – de ander was al uitgetrokken door Anna toen ze die ruzie hadden, en besloot toen om haar krachten eindelijk eens uit te oefenen. Ze voelde zich vrij en was dan ook niet bang om zich te laten gaan. In een mum van tijd had ze een gigantisch ijskasteel gebouwd en had ze haar kroningsjurk omgetoverd tot een eigen ijsjurk. Dit was vanaf nu haar nieuwe leven. Hier zou Elsa de rest van haar tijd verblijven.

“Ik ga nooit meer terug. Het verleden is geweest.”

Het duurde echter niet lang voor ze bezoek had. Elsa had het moeten weten, maar eigenlijk had ze juist gedacht dat niemand haar op kwam zoeken na het tafereel op kroningsdag. Ze hoorde geen geschreeuw. Geen hevig gestamp van een horde paarden. Nee, degene die binnen was gekomen, moest alleen zijn en geen kwaad in de zin hebben. Nieuwsgierig nam ze een kijkje en kwam tot de ontdekking dat haar kleine zusje naar binnen was gekomen. Verrast riep ze voorzichtig naar Anna, die op haar beurt weer verrast leek te zijn door haar verschijning. Op een positieve manier. Elsa was eigenlijk opgelucht om haar zusje ongedeerd te zien. Om te zien dat Anna haar zelfs accepteerde zoals ze was. Wat ze echter minder vond aan het bezoekje, was het feit dat haar werd gevraagd om terug te komen naar Arendelle. Elsa kon het niet. Zeker niet na alles wat ze aan had gericht. Teruggaan durfde ze niet. En net op dat moment kwam Olaf binnen. Olaf, de sneeuwpop die ze vroeger met Anna had gemaakt en die ze blijkbaar leven had gegeven met haar krachten. Deze ontdekking bracht haar vreugde, want het vertelde haar dat ze met haar magie ook leven kon schenken. Haar gave had ook een positieve kant. Desondanks was de angst nog zeer groot en Anna’s woorden maakten het haar niet makkelijker. Er ontstond een innerlijke strijd bij haar, waardoor er ook een storm om haar heen kwam opzetten. Ze verloor nogmaals de controle over haar krachten en dat kostte hen allebei heel wat.

Elsa kreeg niet mee wat er gebeurde op dat moment. Ze was te druk bezig met haar eigen gedachtes, was met zichzelf in gevecht. Het was een fel licht dat haar uit haar trans liet ontwaken, maar evengoed weer in een andere trans liet komen. Even snel als dat het felle licht haar verblindde, werd alles zwart voor haar ogen.

Analysis

Elsa is een extreme introvert. Door haar verleden durft ze niet heel veel, bang dat ze de mensen om zich heen pijn doet. In Realiteit heeft ze daar echter steeds minder last van, want haar gave kan ze hier om een mysterieuze rede niet gebruiken, dus kan ze ook niemand pijnigen. Desondanks heeft ze niet vaak de moed om daadwerkelijk iets te doen en duwt ze nog altijd anderen van haar weg, omdat ze gewend is dat te doen. Wanneer een vreemde echter een verkeerde opmerking maakt, wilt haar karakter nog wel eens omslaan en is ze niet bang om van zich af te bijten. Dit gebeurd voornamelijk tijdens haar werk als serveerster, wanneer een klant moeilijk doet. De enige waar ze eigenlijk nog echt voorzichtig bij is, is Anna, maar die schijnt zich niet meer te herinneren dat ze zussen zijn of dat ze van een royale familie afkomstig zijn. Elsa ‘vecht’ hard om haar zusje weer terug te krijgen, want Anna is de enige die ze nog heeft en die wilt ze niet ook nog opgeven.

Connections

Elsa heb ik haar voornaam laten behouden, omdat ze haar geheugen niet is verloren door het gebeuren met de Scheur. Het enige wat echt anders is aan Elsa is dat ze haar krachten kwijt is in Realiteit. Ze heeft geen tweede naam, omdat ik die zelf ook niet heb en dus het belang niet inzie van het hebben van een tweede naam. Haar achternaam is IC gekozen door Elsa, maar OOC door de persoon die Anna speelt. Kjellberg staat voor de band tussen beide zusjes; ‘Kjell’ betekent ‘Lente’ en ‘Berg’ is precies wat er staat. Anna is hierin de warme Lente en Elsa de onbreekbare Berg.

De relatie tussen Anna en Elsa is nu geheel omgedraaid. Het is dit keer Anna die Elsa ‘buitensluit’ en Elsa die er alles aan doet om tot haar zusje door te dringen. Nu Elsa geen ijskrachten meer heeft, ziet ze geen rede om dit niet te doen. Het probleem is alleen dat haar kleine zusje zich niks meer herinnert van haar tijd voordat ze door de Scheur werden opgeslokt, buiten haar eigen voornaam.

Details

Elsa is aseksueel. Dit houdt in dat Elsa zich seksueel niet aangetrokken voelt tot andere mensen. Wat haar romantische oriëntatie is, is nog niet bekend. Dit komt voornamelijk omdat Elsa zich niet bezig houdt met liefde in het algemeen. Daar is ze emotioneel ook niet toe in staat.

Elsa werkt als een serveerster bij ‘Café Caramel’. Ze kreeg de baan omdat ze zich streng en zelfverzekerd voordeed, maar de eerste week kreeg ze al spijt van haar beslissing. Het vergde teveel van haar. Ze nam echter geen ontslag en ging gewoon elke dag door met werken, onder het motto ‘doe het voor Anna’. Haar zusje neemt ze nog wel eens mee om haar in de gaten te kunnen houden. Anna zit dan aan een tafel met een kleurboek en spendeert zo haar tijd. Eén keer besloot Anna zelf een tekening te maken van hen beide die een sneeuwpop aan het maken waren. Elsa heeft de tekening sinds die dag op haar koelkast hangen – zelfs al zijn Anna’s tekenkunsten niet perfect – zodat ze er elke dag naar kan kijken.