De jonge vrouw wandelde in gedachten verzonken over één van de paden in het park. Ze was een maand of twee geleden aangekomen in deze stad, Realiteit. In het begin hadden veel mensen de vrouw vreemd aangekeken, want wie liep er immers rond in een middeleeuwse jurk in de eenentwintigste eeuw? Nu, twee maanden verder, droeg ze een vrij normale outfit, maar deze was alsnog anders dan die van de meeste anderen. Haar kleren hadden bruine en groene tinten en ze had stevige schoenen aan, wat je niet meteen zou verwachten bij een vrouw die er voor de rest goed verzorgd en elegant uitzag. De verklaring hiervoor was simpel: ze was parkwachter. Het was haar taak om de orde te handhaven en toezicht te houden op de veiligheid in het park. Voor Amy persoonlijk was dat echter niet de belangrijkste reden. Ze wilde namelijk het liefst zo veel mogelijk in het park zijn, omdat die haar aan haar vorige thuis deed denken. Het leek in ieder geval meer op een bos dan de rest van de stad. Ze probeerde ook de planten en dieren zo goed mogelijk te beschermen in haar bos van vroeger en dat was in haar ogen ook haar belangrijkste taak als parkwachter.

Amy werd uit haar gedachten gehaald toen ze iets zag schitteren in het struikgewas. Ze had al zo'n vermoeden van wat het kon zijn en liep eropaf. Eenmaal bij de struik aangekomen hurkte ze en greep naar het glimmende voorwerp. Ze hield het stevig vast en haalde het uit de struiken, waarna ze een diepe zucht liet horen. Ja hoor, het was weer zo'n metalen blikje. “Is het echt zo moeilijk om respect te hebben voor de natuur?” mompelde ze geagiteerd. Ze vond dagelijks wel een of meerdere van zulke blikjes en ander afval. Dat bleef ze toch een vreemd kenmerk vinden van de mensen hier. Ze lieten gewoon allerlei afval achter in de natuur wat er niet thuishoorde. Met een diepe zucht deponeerde ze het blikje in de vuilbak die slechts een paar meter verderop stond, waarna ze op het bankje ernaast ging zitten om even een pauze te houden. Ze hield haar blik voor zich gericht en keek in gedachten verzonken naar een blaadje dat van één van de bomen af dwarrelde of ze merkte een vogel op die wat bessen van de struiken at. Soms had Amy echt het gevoel dat ze weer thuis was, maar steeds weer werd ze eraan herinnerd dat ze daar ver vandaan was. Dit keer kwam dat omdat ze een paar voetstappen hoorde en ze keek op om te zien wie of wat haar kant op liep.

Zodra Amy de figuur die op haar af was gekomen goed zag, glimlachte ze vriendelijk. De vrouw die aan was komen wandelen was waarschijnlijk niet veel ouder dan Amy zelf – of tenminste, nu ze een mens was – en leek op het eerste gezicht geen enkel gevaar te vormen voor haar of voor het park. Toen ze nog eens goed keek, merkte ze op dat de vrouw er wat geschrokken uitzag. Kwam dat omdat ze zich zo snel had omgedraaid? Het was in ieder geval niet haar bedoeling geweest om de vrouw te laten schrikken en ze knikte haar vriendelijk toe. “Sorry als ik je heb laten schrikken, ik bedoelde het niet zo,” zei ze tegen de vrouw. “Ik merk het vaak snel op als er iemand dichterbij komt,” voegde ze eraan toe. Dat laatste was iets wat ze haar hele leven al had, zeker toen ze nog in haar eigen wereld leefde en moest opletten zodat ze niet achtervolgd zou worden door jagers. Amy keek even om zich heen en merkte dat al het afval in haar gezichtsveld nu wel weg was. Mooi zo, dan had ze inderdaad wel even een pauze verdiend.

OOC: Sorry, deze post is echt verschrikkelijk kort voor mijn doen, maar ik wist even niet veel te verzinnen >.<

'Het is oke, ik wou je ook geen kwaad doen,' was het antwoord van de vrouw die daarnet nog wat geschrokken naar Amy had gekeken. “Dan is het in orde,” antwoordde ze. Ze had het deels als grap bedoeld, maar ze kon niet verhinderen dat haar gewone, serieuze stem in haar antwoord te horen was. Dat was toch iets typisch aan haar: echt grappen maken kon ze niet en ze klonken vaak serieuzer dan meestal het geval zou moeten zijn bij grappende opmerkingen. 'Ik wou zegen dat ik het goed vond van u. Dat u anders mans troep op ruimde,' sprak de vrouw toen na een lange stilte. Amy was even verrast door het compliment, maar ze wist toch redelijk snel weer te reageren. “Bedankt. Ik kan er gewoon niet goed tegen als mensen allerlei spullen weggooien hier. Bovendien is het één van mijn taken als parkwachter om het hier schoon te houden,” zei ze vervolgens, waarna ze weer voor zich uitkeek. Er dwarrelde weer eens een rood blad van één van de bomen af, een duidelijk teken dat de herfst er toch echt wel weer aankwam. 'Het is hier zo mooi en de lucht is ook zo fijn,' hoorde Amy de vrouw zeggen. Ze glimlachte instemmend, terwijl ze nog steeds voor zich uit keek en een vogeltje in het oog hield dat op de grond op zoek was naar iets eetbaars. “Zeg dat wel,” sprak ze. “Alleen net niet zo mooi als... Laat maar.” Ze zuchtte toen ze zichzelf weer had betrapt over het wegdromen naar het bos waar ze vroeger leefde. Dát was pas een mooi gebied, mooier dan dit park waar iedereen zomaar kon komen. Zou dat bos er nog steeds net zo uitzien als ze zich kon herinneren?

Amy werd wakker uit haar gedachten toen de andere vrouw een vraag stelde. 'Kom jij ook uit Axion?' vroeg ze, waarop Amy haar wat verward aankeek. Axion? Daar had ze nog nooit van gehoord. Dit stadje heette Realiteit en het bos waar Amy vandaan kwam had geen naam. Als het er al één had, dan was het in elk geval niet Axion. “Nee, ik ken dat niet. Is dat een ander koninkrijk?” antwoordde ze, waarna ze direct weer een vraag stelde. Nu de andere vrouw was begonnen over dat Axion kon ze net zo goed vragen wat het precies was, of niet soms? “Ik heb me volgens mij nog niet echt voorgesteld. Ik heet Amy,” zei ze na een korte stilte. Ze vond het wel zo beleefd om zichzelf even voor te stellen nu ze een gesprek waren begonnen, ook al moest ze nog steeds wat aan haar eigen naam wennen. Die had ze immers gekregen van Schmendrik. Nou ja, niet helemaal. Hij had haar de naam Amalthea gegeven, maar dat was blijkbaar niet een erg veelvoorkomende naam hier. Dat was de reden waarom ze haar naam had afgekort naar iets simpels. Amy wachtte rustig af op het antwoord van de andere vrouw, als zij tenminste ook haar naam wilde geven.

Amy kreeg als antwoord op haar vraag dat Axion geen koninkrijk was, maar eerder een gebied waar je leefde. Zoals een stad, dus? De jonge vrouw ging daar maar even vanuit. Ze had niet de indruk dat ze het nog eens zou tegenkomen en misschien zou het alleen maar meer verwarrend worden als ze door zou vragen. In ieder geval leek het onderwerp 'Axion' nu afgesloten te zijn. 'Aangenaam Amy, ik heet Eve,' zei de vrouw – die dus blijkbaar Eve heette – toen als reactie op wat Amy eerder had gezegd. Ze schudde de hand die Eve had uitgestoken en glimlachte vriendelijk. “Insgelijks.” Amy liet haar hand weer los en wist niet zeker of ze nog iets te zeggen had of niet. Ze hoefde er niet al te lang over na te denken, want Eve leek alweer een ander onderwerp te hebben gevonden. 'Ik ben trouwens een politie agente,' deelde ze mee. Ergens was Amy hier wel door verrast. Niet dat ze vond dat Eve niet op een agente leek, maar ze had het gewoon niet verwacht. De beroepen van parkwachter en politieagente hadden nu eenmaal overeenkomsten: allebei moesten ze ergens de orde en veiligheid handhaven. “Grappig dat onze beroepen zo op elkaar lijken,” zei ze. “Werk je al lang als agente?”

‘Nog niet zo lang. En jij ?’ luidde het antwoord van Eve op de vraag van Amy of ze al lang als agente werkte. Dus zij was ook pas recent begonnen met haar baan? Toevallig gold dat ook voor Amy, ook al verbaasde haar dat niet echt meer aangezien ze ook al allebei banen hadden die redelijk met elkaar overeenkwamen. “Ik ben ook nog maar kort geleden begonnen. Het is niet de best betaalde baan ooit, maar het is leuk om te doen,” antwoordde ze, waarna ze weer voor zich uitkeek. Ze wist niet goed waarover ze nog meer kon praten met iemand die ze nog maar net kende, aangezien ze nog niet bepaald veel beleefd had sinds ze hier was en nog meer vrijgeven over zichzelf of zelfs haar verleden zag ze niet echt zitten op het moment. “Het was  fijn om even een gesprek gevoerd te hebben,” zei ze ten slotte met een zachte glimlach.

OOC: Ik denk dat ik het topic hier maar afsluit, ik heb niet veel inspiratie meer voor hier atm ^^”