De zon scheen en Marilyn had het niet kunnen weerstaan om zich vandaag op haar aller zomerst te kleden. Het was dan misschien bijna herfst, het was een prachtige dag en niemand kon het haar verbieden om in een luchtig jurkje en een zomerhoed rond te lopen. Misschien dat ze het zelfs waagde om aan een terrasje te gaan zitten. Het enige wat ze op het moment miste was haar vroegere beste vriendin, Lady Clucky. Ze voelde zich van tijd tot tijd schuldig dat ze wel tijd had besteed aan het zoeken naar Robin, maar niet naar haar hartsvriendin. Zeker nu zij en Robin weer samen waren had ze geen tijd meer om het land door te zoeken. Wel, eigenlijk had ze het wel, maar ze deed het niet. Haar tijd en gedachtes gingen momenteel uit naar haar leven nu, en de nabije toekomst. Haar bruiloft stond namelijk op de planning, en hoewel ze het niet recht in Clucky’s gezicht zou wagen te zeggen, was dat toch belangrijker dan het zoeken naar haar vriendin.

Marilyn besteedde veel aandacht aan haar omgeving en dan voornamelijk de mensen om haar heen. Zo nu en dan herkende ze een gezicht van haar werk. Kinderen kwamen haar vaak begroeten als ze haar herkenden als zuster. Ze was erg geliefd bij de jonkies, en daar had ze absoluut geen problemen mee. Het viel haar op dat er vaak mensen rondliepen die leken alsof ze in de war waren. Ze had inderdaad gehoord dat er vaak mensen binnenkwamen in het ziekenhuis met geheugenverlies. Ze voelde zich schuldig voor deze arme zielen, al vroeg ze zich wel af waar het door kwam. Zo vaak als het hier voor kwam, gebeurde niet in andere plaatsen. Dat had ze gezien in statistieken. Er moest een verklaring voor zijn, net als dat er een verklaring moest zijn voor haar verandering van vos naar mens. Ze klaagde niet, ze was alleen verward.

Verward, en verzonken in gedachten blijkbaar, want ze had totaal niet gezien dat er een meisje in haar pad was verschenen. Het meisje had zelf nauwelijks haar excuses aangeboden, of Marilyn flapte er zelf al een verontschuldiging uit. “Kind! Sorry, ik keek niet uit!” Haar handen gingen meteen in zuster-modus en kregen de neiging aan het meisje te zitten om te zien of ze niks had. Ze had er een beetje wankel uit gezien, maar verder was het geen harde klap geweest, dus was onderzoeken helemaal niet nodig. Ze hield haar handen in bedwang, maar kon het niet laten om er eentje geruststellend op de schouder van het meisje te plaatsen. “Ik wilde je niet laten schrikken. Dit is volledig mijn fout, je hoeft je excuses niet aan te bieden.” Een zachte grijns stond om haar lippen. Als het meisje maar niet te boos of geschrokken was…

Het meisje scheen verward te zijn. Iets wat Marilyn heel goed kon begrijpen, want ze was zelf ook overdonderd door de plotselinge botsing. Gelukkig was ze het van zichzelf gewend, en had ze inmiddels wel geleerd dat ongelukjes nou eenmaal gebeurden. Ze had er vaak genoeg mee te maken gekregen in het ziekenhuis. Niet dat ze zelf veel fouten maakte of iets dergelijks! Maar er kwamen vaak kinderen binnen met de vreemdste verhalen van hoe ze gewond waren geraakt. Het was één van de dingen die ze eigenlijk heel schattig vond aan kinderen: hun avontuurlijkheid. Dat was immers ook één van de dingen waar ze voor gevallen was in Rolo.

Haar hand haalde ze van de schouder van het meisje af. Ze had het idee dat het haar niet echt comfortabel maakte, en het was niet haar bedoeling om nare gevoelens te veroorzaken. Die scheen het meisje al genoeg te hebben, want ze vertelde aan Marilyn dat ze aan geheugenverlies leed.
De brunette deed haar best om niet al te bedroefd te lijken. Ze moest een professionele houding aannemen, zelfs als ze eigenlijk niet aan het werk was. Dit ging namelijk wel over werk – of nou ja, de gezondheid van het meisje. Ze haalde diep adem en zocht woorden die haar hopelijk niet al te erg van streek zouden maken.

“Geheugenverlies is een vaker voorkomende kwaal. Ik werk vaak met kinderen die hun geheugen kwijt zijn, dus ik kan je helpen je meer te herinneren. Ik kan je helaas niet garanderen dat het helpt, maar als je wil, dan kunnen we de gok wagen?” Ze deed haar uiterste best eerlijk te blijven en toch positief. Het was haar met de andere zusters immers al vaker gelukt om kinderen met geheugenverlies te helpen een aantal belangrijke herinneringen terug te krijgen. “Ik moet je dan wel meenemen naar het ziekenhuis, als je het niet erg vindt.”

Marilyn vroeg zich af of dit genoeg was om het meisje te helpen. Van hoe haar stem klonk en hoe ze keek, maakte de brunette op dat ze misschien niet zo gemakkelijk vreemdelingen vertrouwde – zelfs niet als ze wist dat deze een baan had waarmee ze haar kon helpen. Er was niet echt een manier om dit te verhelpen, behalve zorgen dat het meisje haar beter leerde kennen. Ze kon op zijn minst een poging doen tot, toch? “Je zei dat je je je naam herinnerde, toch? Zou ik mogen vragen wat die is? Mijn naam is Marilyn Monday.” Haar stem klonk rustig en vriendelijk. Ze wilde immers het meisje zo goed mogelijk helpen.

Dankbaarheid was niet de eerste emotie die Marilyn verwacht had te voelen toen het meisje instemde om te proberen haar geheugen terug te halen. Het was wel een begrijpelijke reactie: Marilyn wilde immers niets liever dan het meisje helpen, maar zou dat niet doen zonder haar toestemming. Wel zou ze zich immens schuldig voelen als ze het meisje aan haar lot over had moeten laten. Vandaar dat ze dankbaar was.

Ze stelde zich voor, en gaf ook het meisje de kans om zich voor te stellen. Haar naam was Kiara, vertelde ze. Een achternaam noemde ze niet, maar daar had Marilyn ook niet op gerekend. De meeste kinderen herinnerden zich alleen hun voornaam. Zelfs volwassenen kwamen meestal niet verder dan dat tot een week in de training. Marilyn knikte om te laten merken dat ze haar gehoord had. “Kiara, wat een mooie naam.” Ze grijnsde lieflijk. Helaas was er geen tijd op het moment om een band op te bouwen met Kiara. Dat moest wachten tot ze zich in het ziekenhuis bevonden. “Ik zie er naar uit om je te helpen.” Ze legde opnieuw voor een kort moment haar hand op de schouder van het meisje, voor ze haar losliet en hem uitstrekte met als bedoeling dat Kiara hem vastpakte. Met haar andere hand viste ze haar mobiele telefoon uit haar handtas. Rolo wilde haar en het meisje vast wel even naar het ziekenhuis brengen, en anders had ze daar wel een collega voor.

“Oh, overigens – vanwege de administratie zal je wel een achternaam moeten opgeven als ik je naar het ziekenhuis breng. Het hoeft niet je echte achternaam te zijn tot je je deze herinnert, als het maar iets is waar je je comfortabel bij voelt.” Het was te merken dat Marilyn haar best deed om het meisje zich thuis te laten voelen. Ze hield zielsveel van kinderen, en vond het eigenlijk jammer dat ze er zelf nog geen had. Ach, dat gaf haar wel meer tijd om de kinderen op haar werk te leren kennen. “Je kan er nog even over nadenken, het ziekenhuis is een klein stukje rijden. Je wordt hopelijk niet wagenziek?” Ze keek Kiara voor een kort moment aan, voor ze zich volledig op haar mobiele telefoon concentreerde. Als eerste belde ze haar verloofde op, die helaas niet op nam. Hij was vast te druk met zijn werk. Gelukkig was hij niet haar enige optie, en hoewel ze natuurlijk het liefst met Rolo mee reisde, moest ze toegeven dat het handiger was als ze iemand belde die direct van het ziekenhuis kwam.

“Hai Trina! Ja, het is heerlijk weer – maar daarom bel ik niet. Ik heb een meisje gevonden met geheugenverlies, een tiener. Ze weet alleen haar naam. Kiara. Ik denk het wel. Trina, ze heeft geheugenverlies, geen gebroken been! Uh, dat heb ik nog niet gevraagd. Nee, ik – ik wilde alleen weten of je ons kon komen ophalen. Ze kan beter behandeld worden in het ziekenhuis. Kan dat? Oh, je bent een heldin! Tot zo!”

Direct nadat ze had opgehangen, keerde Marilyn zich weer naar Kiara toe. Waarschijnlijk had die ongeveer iets kunnen opmaken uit het gesprek, maar het was toch altijd zo netjes om te vertellen wat nou de conclusie was. “Trina komt er zo aan met haar auto. Je ziet er fit genoeg uit om gewoon te kunnen zitten, dus een ambulance leek me niet nodig. Als je nog vragen hebt terwijl we wachten, mag je ze altijd stellen.”