‘Mevrouw hij is klaar.’ Hij gaf de sleutels van de auto die hij net gerepareerd had terug aan de eigenaar. ’Bedankt’ antwoorde zei terwijl ze hem betaalde. Waarschijnlijk vroeg hij veel te weinig voor wat hij deed, maar hij had geen idee hoeveel hij zou mogen vragen en kon rondkomen met wat hij krijg. Hij liep het huis uit. Het was een uur of negen ’s ochtends, en echt wakker was hij nog niet. Hij liep over straat, hij lette er niet op waar hij naar toe liep. Toen hij terug opkeek zag hij dat hij in de buurt van café caramel was. Hij liep naar binnen, bestelde een thee. En betaalde moeizaam. Hij had nog steeds een probleem met al die cijfertjes. Toen hij betaald had ging hij naar een tafeltje. Alle tafeltjes waren bezet. Hij keek rond en zag een tafel waar maar een iemand aan zat. Hij ging er naartoe. ‘Mag ik hier zitten.’ Vroeg hij

Thomas bladerde zonder iets te lezen in zijn krant en keek naar de hordes mensen die het café in en uitkwamen. Het was pas ochtend, maar het café zat al stampvol, vooral met zakenmensen in pakken, die driftig op hun - hoe heetten ze nou ook alweer? - laptops zaten te typen of de krant aan het lezen waren, net zoals hij. Alhoewel, zij lazen de krant echt, Thomas keek meer naar de plaatjes en probeerde heel geïnteresseerd naar de warboel van letters voor hem te kijken. Hij lepelde het melkschuim van zijn latte macchiato en 'las' weer verder. Een serveerster had hem liefkozend 'kat' genoemd omdat hij alleen maar drankjes bestelde die meer melk dan koffie bevatten en Thomas had haar lachend aangekeken. Kat. Leuke bijnaam. Hij had haar niet verteld dat hij graag vis at en telkens katten zag in zijn herinneringen en dromen, anders had ze hem waarschijnlijk gillend het café uitgejaagd. Thomas werd uit zijn gedachten gebracht toen hij een mannelijke stem hoorde. 'Mag ik hier zitten?' vroeg hij. Een jonge man, ongeveer van zijn leeftijd en hij zag er net zo street proof uit als Thomas. 'Oh, natuurlijk!' antwoordde Thomas. Hij pakte zijn viooltas van de stoel tegenover hem en hing de tas voorzichtig over de rugleuning van zijn stoel. 'Hopelijk heb je geen bezwaar tegen mijn gigantische viooltas,' lachte hij.

'Oh, natuurlijk!' antwoordde de jongeman, die waarschijnlijk ongeveer even uit als hij terwijl die een viooltas pakte van de stoel tegenover hem en de tas voorzichtig over de rugleuning van zijn stoel hing. 'Hopelijk heb je geen bezwaar tegen mijn gigantische viooltas,' lachte hij. Stodd zette zich op de lege stoel. ‘Neen, daar heb ik niets tegen.’ zei hij. ‘Ik ben Stodd. Nog iets interessants gebeurd?’ vroeg hij wijzend naar de krant. Zelf keek hij bijna nooit in z’n ding. Het lukte hem toch niet om het te ontcijferen. Wat voor al de andere mensen in de stad vond hij maar raar en onnodig, lezen. Had je daar eigenlijk wel iets aan? Hij las zelf ook af en toe, voor zover dat lukte, maar waarom het leuk was wist hij ook niet, maar misschien zou hij het wel ontdekken. Hij pakte zijn thee dronk ervan en zette hem terug neer terwijl hij het antwoord afwachtte.

De man stelde zich voor. 'Aangenaam, Stodd,' antwoordde hij. 'Ik ben Thomas. En op je vraag of er nog iets interessants gebeurd is...' Hij nam nog een slokje van zijn latte macchiato om de tijd te rekken, bladerde snel door de krant, keek opnieuw geïnteresseerd naar de kopjes en artikelen in geheimtaal en het angstzweet brak hem bijna uit. De foto's, kijk naar de foto's! schreeuwde hij in gedachten. Hij bladerde opnieuw snel door de krant, nu alleen lettend op de foto's. Mensen. Veel mensen. In pak vooral, zoals de zakenmensen in het café. Maar wie waren ze? Hij wilde bijna aan Stodd bekennen dat hij er echt helemaal niks van snapte, van zowel de foto's als de tekst, toen hij een gesprek van twee zakenmannen achter hem opving. 'Ach, spanningen tussen twee politici. Komt wel vaker voor,' praatte hij hen na, terwijl hij lachend naar Stodd keek. Je hebt jezelf gered, dacht hij. Vraag alsjeblieft niet door Stodd, alsjeblieft. 'Heerlijk om hier te zitten hè?' zei hij uiteindelijk om het onderwerp te veranderen. 'Het is echt een ontzettend mooi café. Ik speel hier vaak viool, zie je, maar dan alleen onder lunchtijd. Soms 's avonds, in het weekend.' Thomas bleef maar doorratelen. 'Maar 's morgens is het ook echt mooi moet ik zeggen. Hoe het zonlicht zo mooi door de ramen komt...' Hij wees naar de doodgewone ramen die vlakbij de ingang van het café waren geplaatst.

'Aangenaam, Stodd,' antwoordde de man. 'Ik ben Thomas. En op je vraag of er nog iets interessants gebeurd is...' Thomas begon door de krant te bladeren. 'Ach, spanningen tussen twee politici. Komt wel vaker voor,' Zei Thomas terwijl hij lachte. Zou wel kunnen, maar ik heb nog nooit van politici gehoord. Zou dat belachelijk klinken, vroeg hij zichzelf af. Waarschijnlijk wel. 'Heerlijk om hier te zitten hè?’ Veranderde Thomas van onderwerp. Hij knikte, het was er rustig. 'Het is echt een ontzettend mooi café.’ Daar moest hij Thomas gelijk in geven, het café zag er echt wel mooi uit. ‘Ik speel hier vaak viool, zie je, maar dan alleen onder lunchtijd. Soms 's avonds, in het weekend. Maar 's morgens is het ook echt mooi moet ik zeggen. Hoe het zonlicht zo mooi door de ramen komt...' Stodd keek naar de ramen bij de ingang van het café waar de man heen wees. Hij vond de ramen zelf al special, een vaste stof waar je zomaar doorheen kon kijken. Hij keek weer naar Thomas. ‘En speel je goed?’ vroeg Stodd. Hij moest toch iets doen om de woordenstroom te stoppen. Zelf had Stodd al eens een man op straat een accordeon zien bespelen terwijl een vrouw liedjes zong. Hij was er een tijdje blijven staan en had het wel leuk gevonden. Hij had echter nog nooit een viool gehoord. Hoe een viool eruit zag, dat wist hij eigenlijk ook niet, Stodd had wel eens gehoord dat het een snaarinstrument was. Hij wees weer naar de krant. ‘Leuk voor je dat je hem kan lezen.’ Zei hij. En hij vroeg zich voor de zoveelste keer af of hij het hem zelf ooit zou kunnen.

Stodd trapte in Thomas' pogingen om het gesprek niet verder over de actualiteit te laten gaan en hij slaakte een zucht van verlichting. Gelukkig onderbrak Stodd hem al door te vragen of hij goed vioolspeelde. 'Hmm... ik weet niet of het wel goed is om van jezelf te zeggen...' begon hij, 'maar ik krijg wel wat complimentjes... soms...' Nu moest hij niet gaan overdrijven. 'Tchaikovski speel ik graag, Beethoven, Rachmaninov...' Thomas liet het zo goed mogelijk klinken, alsof hij een expert was die dagelijks in het Idina Theater speelde en al vanaf kinds af aan door zijn ouders gedwongen werd om minstens vier uur per dag viool te spelen. Oké nee. Dat werd een beetje té opschepperig. 'Soms speel ik ook zelfverzonnen dingen. Die komen dan zomaar in me op en dan speel ik ze,' zei Thomas om zichzelf niet verschrikkelijk omhooggevallen te laten klinken. Per slot van rekening leefde hij in vervallen huizen en bracht hij avonden al wijn drinkend en zingend door in een Frans restaurant. Niet echt het classy leven dat je zou verwachten bij een vioolspeler die blouses en tweed gilets droeg en koffie met de ingewikkeldste namen dronk. Thomas was verrast toen Stodd een opmerking maakte die erop leek dat hij de krant níet kon lezen. Er bestaan dus nog meer mensen zoals ik, dacht hij opgelucht. 'Ach ja, ik kijk meer naar de plaatjes,' lachte hij. Lach lach lach, giechel giechel giechel. Weer zo'n manieren om mensen te manipuleren.

'Hmm... ik weet niet of het wel goed is om van jezelf te zeggen..., maar ik krijg wel wat complimentjes... soms...' Antwoorde Thomas 'Tchaikovski speel ik graag, Beethoven, Rachmaninov...' Allemaal namen die hij toch niet kende dacht Stodd. Namen, wel heel erg belachelijke namen vond hij. Thomas vertelde nog verder, dat hij ook zelfverzonnen dingen speelden, Stodd luisterde maar half. Toen hij over de krant begon zag hij dat Thomas verrast was. Misschien omdat hij ook niet kon lezen of omdat Thomas verbaast was dat hij niet kon lezen 'Ach ja, ik kijk meer naar de plaatjes,' lachte Thomas. Daar maakte Stodd uit op dat Thomas ook niet kon lezen of toch alleszins niet erg goed. Dan was hij dus toch niet de enige, best wel grappig. Al snapte hij niet waarom Thomas dan heel de tijd met die krant bezig was, iedereen heeft zo zijn hobby, als de zijne plaatjes kijken was dan was dat maar zo. ‘En jij kunt uit de plaatjes opmaken dat 2 mensen ruzie hebben?’ zei hij.

'Nou ja, wat mensenkennis kan nooit kwaad hè? Mensen bestuderen in cafés zoals deze en andere plaatsen, daar leer je een hoop van hoor. Gezichtsuitdrukkingen, bepaalde houdingen.' Thomas lachte en pakte zijn lege glas. De man zette het glas weer neer en keek naar hem, hij keek terug. 'En Stodd, wat doe jij zoal voor de kost?’ Nog voor hij kon antwoorden ging Thomas al verder. 'Oh wacht, zal ik eens mijn kennis van mensen op je toepassen?' Wat een geniaal idee, dacht Stodd sarcastisch. 'Je hebt een beetje warrig kapsel, je kleding is niet zo perfect gewassen als de meeste mensen hier...’ Ja alsof Thomas zelf zo perfect gekleed was. ‘Hmm... Niet heel erg bekend met de meeste 'gewone' dingen...’ Hij haalde zijn schouders op, wat voor de meeste mensen gewoon was vond hij maar raar. ‘Je brengt veel tijd door op straat, nietwaar?' Thomas keek hem in de ogen, hij keek terug, alsof hij Thomas uitdaagde om verder te doen. ‘Daarmee heb je nog steeds niet gezegd wat voor job ik doe.’ Hij leunde achterover in zijn stoel, dit kon nog interessant worden, het was al duidelijk dat Thomas ook niet uit een al te ‘dure’ buurt kwam. Dat had hij al lang door.

Stodd zag hij Thomas hem verontwaardig aankeek. De man stroopte zijn mouwen op en bekeek hem. Stodd draaide met zijn ogen, het onderzoek ging verder. Hij zag hoe Thomas naar zijn handen bleef kijken. Ze waren nog vuil van de reparatie die hij vanochtend gedaan had, niet dat hij ze echt proper kreeg, gemakkelijk kreeg je dat spul er niet af. Hij had geen idee hoe auto’s op z’n stof konden werken. Thomas keek weg van zijn handen. 'Doe je iets met eh... auto's?' zei hij. Stodd knikte. ‘Ja, ik repareer ze, en doe af en toe ook andere klusjes.’ Hij kon wel met techniek om. Een grasmaaier, koffiezet, het was niet zo moeilijk om die dingen weer aan de praat te krijgen. Al wist hij niet waarom je het gras zou willen maaien, hij vond het gras heerlijk. Het was heerlijk zacht, perfect om op te slapen. Vaak haalde hij wat gras naar het huis waar hij sliep, of sliep hij gewoon buiten. Hij kwam vaan in het park. Zelf als het regende was hij liever buiten. Hij ging verder. ‘Soms maak ik ook grasmachines, radio’s of andere dingen.’ Het verzette zijn gedachten om even iets te kunnen doen. Al had hij ook momenten dat hij na moest denken, dat hij gewoon nadacht over wie hij was, en wie hij was geweest. Geheugenverlies hadden ze het genoemd, de dokters waar hij naartoe moest vlak nadat hij op deze plaats was gekomen. ‘Misschien werkt je mensenkennis toch.’ Zei Stodd lachend tegen Thomas.

Thomas lachte breed toen hij gelijk had en Stodd zei dat hij inderdaad met auto's werkte, maar ook met grasmachines, radio's... Hij knikte geïnteresseerd uit beleefdheid, maar hij had geen idee wat een grasmachine voor een apparaat was. Een radio, dat wist hij wel. Een doos waar muziek uit kwam. Zoiets had hij al vaker gezien, in restaurants, bij mensen thuis of naast straatartiesten. Wat Thomas wel ontzettend raar vond, was dat radio's stuk konden zijn. Hoe kon muziek nou kapotgaan? De snaren van zijn viool konden stukgaan, dat snapte hij nog wel. Maar muziek uit een doosje? Zang en muziekinstrumenten die al vooraf opgenomen waren konden toch niet meer kapotgaan? Vaak zaten radio's niet eens vast aan van die snoeren of stopcontacten, straatartiesten zetten radio's immers midden op een plein neer, dus dat fabelachtige verschijnsel van elektriciteit hadden ze blijkbaar ook niet nodig. Stodds opmerking haalde hem uit zijn gedachtenwereld. 'Misschien werkt je mensenkennis toch.' Thomas lachte. 'Nou ja, als je hele dagen in een café doorbrengt terwijl je naar mensen kijkt, is het gek om niks van ze te leren.' Thomas bestelde een nieuw drankje: cappuccino. Opnieuw meer melk dan koffie, maar dat was het enige wat hij kon drinken. Pure koffie of espresso, brr. Veel te bitter. Met melk smaakte het nog ergens naar. Hij nam en slok en likte de melkschuim van zijn lippen. 'Stodd, mag ik eens vragen hoe lang je hier al in Realiteit bent?' Vroeg Thomas geïnteresseerd. Het kon geen kwaad om te vragen of er nog andere nieuwelingen waren, nietwaar?

Hij zag Thomas breed lachen toen hij zei dat hij inderdaad met auto’s werkte. Toen hij verderging zag hij de man beleefd knikken. Beleefdheid, volgens hem was het nergens goed voor. Ofwel zeg je gewoon wat je vind oftewel niet, je gaat toch niet iedereen gelijk geven gewoon zodat die niet gekwetst raakt.
'Nou ja, als je hele dagen in een café doorbrengt terwijl je naar mensen kijkt, is het gek om niks van ze te leren.' Daar had hij wel gelijk in. Hij zag hoe Thomas iets bestelde, een cappuccino? Wat moest dat nu weer voorstellen. Voor hij het kon vragen kwam er al iemand met de bestelling, hij zag dat het een soort koffie was, al was het duidelijk geen pure koffie. 'Stodd, mag ik eens vragen hoe lang je hier al in Realiteit bent?' Realiteit, was er soms nog een andere dimensie of zo. Hij nam nog een slok van zijn thee terwijl hij nadacht, hij wist zelf eigenlijk niet hoelang hij hier was, zijn geheugen ging maar tot een paar weken terug. Hij aarzelde: ‘Ik denk dat ik hier nu ongeveer een maand ben, het kan ook langer zijn. Ik weet het eigenlijk niet’  zuchtend haalde hij zijn schouders op. ’Ik herinner me eigenlijk zo goed als niets. Een maand geleden heeft de politie mij gevonden, volgens hen lijd ik aan geheugenverlies. Alles voor die maand herinner ik me niet, dus het kan zijn dat ik hier al jaren ben, of dat ik hier nog maar net ben. Zelf denk ik niet dat ik hier al lang ben.’

Thomas had de hele tijd zijn blik strak op zijn kopje cappuccino gericht toen Stodd aan het vertellen was. Er waren ontzettend veel raakvlakken tussen hem en Stodd. Allebei ongeveer een maand hier, allebei last van geheugenverlies, allebei niet al te bekend met de dagelijkse gang van zaken hier in Realiteit... Vreemd. Thomas had nu weer zijn blik op Stodd gericht. ''Ik... ik heb precies hetzelfde,'' zei hij stilletjes. ''Ik kan me gigantische stukken van mijn leven niet herinneren. Ik weet niet of ik ouders heb, broers of zussen...'' Dit had hij nog nooit aan iemand verteld, maar als er iemand was die hem kon begrijpen, dan was het Stodd wel, dacht hij. ''Iedereen heeft ouders weet je, dat is het rare. De meeste mensen gaan op bezoek bij hun ouders, of ze bellen ze, zoiets, maar ik kan dat niet.'' Thomas voelde opeens een rare steek in zijn borst. Treurde hij nou? Om mensen die hij nog nooit had gekend of van wie hij niet eens wist of hij ze wel had? ''Ik ben nog nooit benaderd door de politie gelukkig, maar ik zal wel dezelfde diagnose hebben als jij dan.'' Hij slikte. ''Geheugenverlies.'' Thomas ademde even diep uit. ''Weet je wat ik wel raar vind? De enige gedachten die ik me wel kan herinneren zijn echt flarden van een stad, een ontzettend mooie stad, niet zoals hier. Met mooie bruggen en balkons waarover klimplanten gedrapeerd zijn en een rivier en paden gemaakt van kiezelstenen.'' Zijn ogen lichtten bijna op toen hij over de stad vertelde. ''Oh! En er is ook een heel groot bouwwerk, bijna een driehoek, maar dan gemaakt van... staal? Ijzer? Jij hebt daar vast wel verstand van.'' Hij keek Stodd nieuwsgierig aan. Misschien wist hij wel over welke stad hij het had. ''Komt die stad je misschien bekend voor?''

''Ik... ik heb precies hetzelfde,'' zei Thomas stil. Stodd keek hem verbaasd aan ''Ik kan me gigantische stukken van mijn leven niet herinneren. Ik weet niet of ik ouders heb, broers of zussen.. Iedereen heeft ouders weet je, dat is het rare.’ Stodd knikte, hij wist hoe het voelde, niet weten of er ergens personen zijn waar jij ooit van gehouden hebt. ‘De meeste mensen gaan op bezoek bij hun ouders, of ze bellen ze, zoiets, maar ik kan dat niet. Ik ben nog nooit benaderd door de politie gelukkig, maar ik zal wel dezelfde diagnose hebben als jij dan.'' Thomas slikte. ''Geheugenverlies. Weet je wat ik wel raar vind? De enige gedachten die ik me wel kan herinneren zijn echt flarden van een stad, een ontzettend mooie stad, niet zoals hier. Met mooie bruggen en balkons waarover klimplanten gedrapeerd zijn en een rivier en paden gemaakt van kiezelstenen.'' Stodd zag hoe Thomas ogen oplichten bij het vertellen. Zoals de man het vertelde moest het inderdaad een zeer mooie stad zijn. ''Oh! En er is ook een heel groot bouwwerk, bijna een driehoek, maar dan gemaakt van... staal? IJzer? Jij hebt daar vast wel verstand van.'' Hij zag hoe Thomas hem nieuwsgierig aankeek ''Komt die stad je misschien bekend voor?'' Stodd schudde zijn hoofd hij had nog niet van z’n stad gehoord. ‘Nee, ik denk niet dat ik de stad ken.’ Hij keek Thomas verontschuldigend aan. ‘Weet je zelf herinner ik me alleen maar weiden en graslanden.’ Stodd glimlachte. Van de paarden uit zijn dromen vertelde hij maar niet. Hij wist niet hoe de man zou reageren als hij wist dat hij alleen maar paarden, indianen en mannen met geweren herinnerde. ‘Ik herinner me vaag ook iets van een zeer oud uitziende trein.’ In die droom had het geleken of hij vastgebonden stond en de trein vooruit trok. Hij stond tussen de paarden en zag mannen die met zwepen sloegen. Hij keek de man aan. Hij had nooit gedacht dat hij iemand zoals zichzelf zou ontmoeten maar Thomas leek op verschillende vlakken op hem. En nu was hij er net aangekomen dat de man ook geheugenverlies leed.

'Het maakt niet uit hoor,' zei Thomas op een terugstellende toon tegen hem. 'Op een dag kom ik er wel achter hoe de stad heet en dan ga ik er meteen heen ook.' Hij hoopte het voor Thomas. Stodd vertelde over de weiden en graslanden die hij zich kon herinneren. Hij zag hoe Thomas glimlachte. 'Misschien was je wel een boerenzoon en leefde je ergens op het platteland, vandaar die weides.' Stodd schudde zijn hoofd. ‘Dat denk ik niet’ zei hij. Het was misschien wel mogelijk, maar hij voelde gewoon dat het niet klopte. Toen hij over de trein begon kwam Thomas weer met een nieuw idee. 'Of je was een treinmonteur. Dat zou misschien je talent voor auto's en machines repareren kunnen verklaren.' Met zijn hoofd licht opzij keek Thomas hem ook aan. Dat zou wel mogelijk zijn. ‘zou wel kunnen. Maar het klopt niet echt met het totaalplaatje, wat ik me herinner is niet echt dat ik treinen maakte of zo.’ Hij stopte even met praten en staarde voor zich uit. Hij wist het echt niet. Hij keek Thomas weer aan. ‘Er zijn nog wat dingen die ik me herinner, maar het lijkt niet bij elkaar te passen.’ Zei hij.