Thomas voelde blaadjes onder zijn schoenen kraken toen hij het park inliep en hij keek even op van zijn krant. Waarom hij het papieren ding las terwijl hij er toch niks van begreep? Hij had werkelijk geen idee. Waarschijnlijk was het voor hem een soort middel om zich iets meer thuis te voelen in Realiteit, of om iets meer 'normaler' te lijken, of om simpelweg niet gestoord te worden door vragen van anderen waar hij hoogstwaarschijnlijk geen antwoord op wist. Sowieso had hij niet veel antwoorden op vragen, waar ze dan ook over gingen. Hij wist dan ook amper iets van zichzelf, laat staan dat hij iets van andere dingen wist. Zijn naam was Thomas O'Malley, hij was waarschijnlijk iets van 27 jaar oud (althans, dat had hij zich laten vertellen), hij had blijkbaar een talent voor vioolspelen en hij had visioenen van katten in een soort prachtige stad die zeer waarschijnlijk niet bestond of aan de andere kant van de wereld lag. That's all.
Zijn verblijf van een paar maanden in Realiteit had hem niet heel veel opgeleverd: een redelijk stabiel inkomen (en gratis lunch) als vioolspeler in Café Caramel, dat was een groot pluspunt, maar de mensen aan wie hij iets gevraagd had - over zijn visioenen van de droomstad - hadden hun hoofd niet-wetend geschud en Thomas had ook niet meer doorgevraagd, hij had het al bijna geaccepteerd dat hij een soort toerist in een alleswetende wereld was.
Hij vouwde de krant dubbel, gooide hem in de prullenbak naast een willekeurig bankje en sjorde zijn viooltas was beter op zijn schouder. Hij had het park al in drie seizoenen zien veranderen, maar de herfst bleef toch het meest prachtige seizoen. De bladeren waren allemaal rood, oranje, geel, geen enkele uitzondering, alsof de bomen allemaal tegelijk besloten hadden om van kleur te veranderen. Het geluid van een gitaar vulde het park en nieuwsgierig volgde Thomas het geluid, totdat hij bij een bankje uitkwam waar een jong meisje aan het spelen was en enkele mensen zich om het bankje verzameld hadden. Thomas had muziekinstrumenten fascinerend gevonden sinds zijn aankomst in Realiteit en sinds hij erachter was gekomen dat hij viool kon spelen was zijn bewondering voor artiesten alleen maar groter geworden. Hij mengde zich voorzichtig tussen de mensen, erop lettend dat hij niemand omverbeukte met de tas die over zijn schouder hing. 'Klinkt goed,' zei hij glimlachend tegen het meisje, hopend dat hij haar niet uit haar concentratie had gebracht.