Stodd was die ochtend wakker geworden met hoofdpijn. Hij had weer een van die dromen gehad. Sinds hij hier was droomde hij steeds over een groep paarden, en het leek alsof hij ze kenden. Omdat hij toch niet meer wou slapen was hij maar naar het park gegaan. Hij vond het nog steeds raar om al die auto’s te zien. Geen idee wat al die andere mensen er zo leuk aan vonden. Het enige wat die auto’s deden was stinken en lawaai maken. Maar hij was al lang blij dat hij geld kon verdienen met ze te repareren. In het park aangekomen ging hij onder een boom in het gras zitten. Het was een warme dag. Hij zag iemand anders het park inkomen. Hij ging er rustig naartoe. ‘Hallo, jou heb ik hier nog niet gezien.’ Zei hij rustig. ‘Ik ben Stodd en jij bent.’ Vroeg hij aan de tot nu toe onbekende.

Met haar tas om haar schouders, maar haar danskleren alvast aangetrokken stapte Anya de deur uit. Ze moest straks weer terug naar het theater om de acteurs van vanavond nog een paar laatste tips in hun choreografie te geven voordat ze vanavond de planken op moesten. Ze was vroeger de deur uit gegaan om nog even van de zon te kunnen genieten. Ze had zelf wat te eten mee genomen om in het park te kunnen lunchen. Ze pakte de bus en nam de lijn die haar praktisch voor de ingang van het park af zouden zetten. Toen haar halte werd omgeroepen gooide Anya haar tas weer om haar schouder en liep de bus uit en de stoep op. Het was een mooie dag. Eentje die haar aan vroeger deed herinneren toen zij met haar zussen, broertje en ouders naar het zomerpaleis gingen om te picknicken en te zwemmen. Ergens stemde die blije herinnering haar droevig. Het was meteen een herinnering aan het feit dat ze, behalve haar familie nooit meer te zien, ze ook nog eens nooit bestaan hadden. Het was een vreselijke gedachte die ze het liefst van zich af wilde duwen.

Ze keek op toen ze werd aangesproken door een stem die ze niet herkende. Ze keek op in het gezicht van een jonge jongen. Hij stelde zich voor als Stodd. Anya kroop meteen terug in haar schulp. Ze was er helemaal niet aan gewend dat mensen zomaar op haar afliepen en zo vrij aan haar vroegen wie ze was. Ondanks dat ze hier al een jaar was, was ze nog steeds vreselijk voorzichtig in de buurt van andere mensen. 'Aangenaam. Anya Nikolayev,' stelde ze zichzelf daarna ook voor. Ze kon moeilijk niks tegen hem zeggen.

Degene die hij net aangesproken had keek op. En keek hem aan. Hij grijnsde. Hij verveelde zich dus had hij niets beter gevonden dan een onbekende aan te spreken. 'Aangenaam. Anya Nikolayev,' stelde de vrouw zichzelf voor. Hij keek haar aan. 'Mooie naam, moet je gaan dansen?' vroeg hij nadat hij haar kleren gezien had. Hij had al een aantal keer in het theater een paar dansende mensen gezien. Hij vond het wel mooi. Niet dat hij het zelf zou willen doen.

De jongen grijnsde naar haar. Een oprechte grijns die niets verschool. Hmm ja, dat had ze vaker gedacht en hoe vaak had ze het wel al niet fout gehad? Hij vroeg haar naam nadat hij zichzelf had voorgesteld. Kon dat kwaad? Waarschijnlijk niet. Realiteit was een vrij grote stad al zou je er niet zo snel in verdwalen. Wat was de kans dat ze mekaar terug zouden zien? Dus Anya stelde zichzelf voor, nog een beetje onwennig omdat ze zomaar door een wildvreemde was aangesproken.
Ze wierp even een korte blik op zichzelf toen Stodd haar vroeg of ze ging dansen. Een beetje een onzinnig gebaar. Ze wist toch wat ze vanmorgen uit de kast gepakt had om aan te trekken? Ze had die kleren uitgezocht met het specifieke doel dat ze los en lekker moesten zitten tijden het dansen. Daarbij had een paar minuten geleden nog door haar hoofd geflitst dat ze niet moest vergeten om die lastige halve draai nog een keer goed te oefenen met de toneel spelers. Een paar van hen deden het namelijk nog steeds fout. Ja, ze had deze vraag zonder ook maar na te hoeven denken kunnen beantwoorden maar had dat niet gedaan. In plaats daarvan had ze een blik geworpen op haar kleding alsof ze ze nu pas voor de eerste keer zag.
Deze actie duurde maar een paar seconden en al snel keek Anya weer op naar Stodd. 'Ik geef les bij het theater. Ik help bij de voorstelling van vanavond,' beantwoordde ze hem met een halve glimlach.

De vrouw was nog wat onwennig doordat hij haar had aangesproken, maar daar had ze ook alle reden voor.
Stodd zag Anya een blik op zichzelf werpen. Precies alsof Anya haar kleren voor het eerst bekeek. 'Ik geef les bij het theater. Ik help bij de voorstelling van vanavond,' Antwoorde ze na een paar seconden. Hij ging tegen een boom staan en keek omhoog. De lucht was helder, de zon scheen, best een mooie dag. Hij moest rond een uur of twee nog een auto gaan repareren. Hij wist niet waarom, maar het was een van de weinige dingen op deze rare plek die hij begreep, hoe hij z’n ding moest maken. ‘Is het leuk om les te geven?’ vroeg Stodd aan Anya, nog steeds naar de lucht kijkend. Hij zag een paar witte wolken voorbij drijven. Hij zuchtte, er miste iets, misschien de arend uit zijn dromen. Het was alsof hij de vogel herkenden, als uit een vorig leven. Hij keek terug recht voor zich, naar Anya.

Ze voelde zich een beetje nerveus worden bij de jongen. Hij bleef maar naar dingen over haar vragen. Iets wat ze al die tijd had geprobeerd te vermijden. Niemand mocht weten wie ze echt was. Ze zouden haar voor gek verklaren, haar opsluiten. Zeggen dat ze uit een andere wereld kwam zou haar zaak daar ook niet bij helpen. Maar het was grof om zomaar weg te lopen. Misschien kon ze strakjes zeggen dat ze verder moest omdat ze anders te laat op haar werk zou zijn. Ergens was dat ook de waarheid, als ze te lang bleef hangen dan zou ze ook daadwerkelijk te laat komen. Een nieuwe vraag werd van Stodds kan op haar afgevuurd. 'Ehm, ik vind van wel. Anders zou ik het niet doen,' antwoordde ze hem. 'Maar wat doe jij eigenlijk?' vroeg ze daarna aan hem. Een laatste poging in de hoop dat zij niet langer het gespreksonderwerp zou zijn. Een klein kind reed voorbij, een klein meisje op de fiets. Ze zwaaide even naar Anya en Stodd. Lichtjes wuifde Anya terug naar het meisje dat hard doortrapte om zo snel mogelijk bij haar vader te komen die een paar meter verderop met uitgestoken armen zijn dochter stond op te wachten. De man deed haar denken aan haar eigen vader.

'Ehm, ik vind van wel. Anders zou ik het niet doen,' antwoordde ze. Dat was wel logisch, 'Maar wat doe jij eigenlijk?' Hij zag Anya naar een klein meisje zwaaien dat met haar fiets naar haar vader reed. Hij wist dat hij ooit ook zo iemand gehad had. Al wist hij niets meer van die persoon. Hij richtte zich weer op Anya. ‘Ik repareer auto’s en andere dingen.’ Antwoorde hij op haar vraag. ‘Ik moet vannamiddag nog bij iemand een auto maken.’ Zelf deed hij het eigenlijk gewoon omdat het het enige was dat hij hier kon. Hij hield niet zo van auto's en zo, maar hij kon er wel geld mee verdienen. En hij vond auto's maken wel leuk.